Tο Great Himal Race, είναι ένας ξεχωριστός από κάθε άποψη αγώνας ανθρώπινης αντοχής, που πρόκειται να δώσει εκκίνηση σε δυο χούφτες θαρραλέους ανθρώπους της περιπέτειας τον προσεχή Απρίλιο στα Ιμαλάια. Τεράστια όλα τα μεγέθη του και πώς θα μπορούσαν να μην είναι τεράστια, όταν όλο αυτό το γεγονός ζωντανεύει στη μεγαλύτερη οροσειρά του πλανήτη: 1600 χιλιόμετρα, 100000 μέτρα ανάβασης, 60 ημέρες διάρκεια. Και φυσικά, πώς θα μπορούσε με αυτά τα μεγέθη να προσελκύσει περισσότερους από δυο ντουζίνες παράτολμους ανθρώπους της περιπέτειας, ανάμεσά τους και μια Ελληνίδα, που αυτές τις μέρες κάνουν τις τελευταίες τους προετοιμασίες για το μεγάλο ανοιξιάτικο στοίχημα στην καρδιά της Ασίας.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ : Κάνοντας μια σύνοψη των όσων μπορούν δώσουν ένα περίγραμμα του Great Himal Race, θα το περιγράψω ως έναν «αγώνα-αποστολή» ανθρώπινης αντοχής 50 και πλέον ημερών, σε μια διαδρομή με ανάπτυγμα 1600 χιλιόμετρα μονοπατιών, με αθροιστική ανάβαση 100.000 μέτρα και κατάβαση άλλα τόσα! Ο αγώνας χαρακτηρίζεται από τα ημερήσια στάδια διεξαγωγής του (stage race), βασικό στοιχείο για την ασφάλεια των αθλητών στη διάρκεια αυτού του περίπου διμήνου. Φυσικά θα πρέπει για μια ακόμα φορά να αναφερθεί ότι ο GHR βασίζεται στη μεγάλη διαδρομή του Great Himalaya Trail, το οποίο και ακολουθεί πιστά σχεδόν σε όλη του την ανάπτυξη! Ο αγώνας απαιτεί αυτονομία των αγωνιζόμενων οι οποίοι θα έχουν μια μορφή έμμεσης υποστήριξης στο διάρκεια των δύο μηνών.
GREAT HIMALAYA TRAIL : Δεν θα υπήρχε το “Great Himal Race” (GHR) χωρίς το “Great Himalaya Trail” (GHT). Είναι νομίζω περισσότερο από πρόδηλο βλέποντας τους τίτλους και μόνο, αγώνα και μονοπατιού! Είναι σημαντικό να γίνει μια αναφορά στο GHT, μια σπουδαία εξέλιξη στο χώρο των ορεινών διασχίσεων στην Ασιατική ήπειρο. Μονοπάτια μεγάλων διαδρομών συναντάμε σε ορεινούς όγκους του δυτικού κόσμου συνήθως (PCT, AT, GDT κλπ στις ΗΠΑ), δύσκολα όμως θα μπορούσε να υλοποιηθεί ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο στην καρδιά της Ασίας, ακόμα κι αν πρόκειται για τα Ιμαλάια. Να σημειώσουμε ότι το GHT καθιερώθηκε το 2009, σαν η μεγάλη γραμμή διάσχισης των Ιμαλαΐων του Νεπάλ και από τότε μέχρι σήμερα έχτισε το όνομά του και αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για αθλητές ορεινής υπεραντοχής από όλο τον κόσμο (το GHT στην Wikipedia).
Εμπνευστής και δημιουργός του, ο Αυστραλός Robin Boustead, ο οποίος ζει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στο Νεπάλ και ο οποίος χρειάστηκε πάνω από 5 χρόνια (2003-2008) για να δει το όνειρό του να πραγματοποιείται. Πέρασε χρόνια μελετώντας και σχεδιάζοντας το όραμα του και τελικά ήταν ο ίδιος που πρώτος το περπάτησε σε μια προσπάθεια μεγαλύτερη από 160 ημέρες το 2008/2009. Η γραμμή που τελικά εμπεδώθηκε ως GHT, περνά από 15 τουλάχιστον συγκεκριμένα διάσελα με υψόμετρο πάνω από 5000 μέτρα αλλά και 3 πάνω από τα 6000 μέτρα (!). Συνήθως οι περισσότεροι διασχίζουν το GHT με κάποιες παραλλαγές, συνήθως βγάζοντας έξω τα 3 διάσελα των 6000 μέτρων, που είναι καθαρά ορειβατική διαδρομή και στην πράξη έχει απομείνει μόνο για εκείνους που επιχειρούν full-supported διάσχιση (με συνδρομή οδηγών βουνού και βαστάζων αλλά και πλήρη ορειβατικό εξοπλισμό), ανάγοντας έτσι το εγχείρημα σε κάτι που χαρακτηρίζεται ως ορειβασία. Μέχρι σήμερα που γράφεται αυτό το άρθρο, ξεπερνούν τους 100 εκείνοι που από το 1980 μέχρι σήμερα έχουν διασχίσει με κάποιο τρόπο την οροσειρά, καμία όμως διάσχιση δεν είναι ακριβώς η ίδια με κάποια άλλη, όλες κάπου διαφέρουν μεταξύ τους (ο κατάλογος των ονομάτων εδώ)
Σύμφωνα με την βετεράνο των αθλητικών διασχίσεων του GHT, Lizzy Hawker, μια διάσχιση ταχύτητας ορεινής διαδρομής, πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη μη χρήση ορειβατικού εξοπλισμού και τεχνικών ορειβασίας, γιατί έτσι ξεφεύγει πλέον από τον αθλητικό του χαρακτήρα το εγχείρημα. Η Lizzy, μετά δύο μοναχικές διασχίσεις του GHT στο ενεργητικό της αλλά και το ρεκόρ ταχύτητας με 35 ημέρες (2017), έδωσε με την εμπειρία της την απάντηση στο πώς προσδιορίζεται ότι κάποιος έκανε πραγματικά το GHT: «πρέπει να περάσει από μερικά συγκεκριμένα διάσελα στην όποια γραμμή αποφασίσει να κάνει από τη μία στην άλλη άκρη του Νεπάλ.
Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ : Μόνο μια εμβληματική φυσιογνωμία θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από ένα τόσο μεγαλεπήβολο και τολμηρό αθλητικό εγχείρημα όσο το “Great Himal Race” και αυτή έχει ονοματεπώνυμο αλλά και βαθιά ιστορία στη μεγάλη οροσειρά και ακούει στο όνομα Bruno Poirier! O Bruno, o “ιππότης του ανέμου”, είναι ένας Γάλλος βετεράνος των διασχίσεων ταχύτητας στα Ιμαλάια, έχει άσβεστο πάθος για το Νεπάλ και τους ανθρώπους του, την αντοχή αλλά την περιπέτεια πάνω από όλα. Σήμερα, στα 60 του συνεχίζει να οραματίζεται αγώνες και κυρίως, να συμμετέχει ο ίδιος σε αυτούς.
Το 1994 στα 30 του, διέσχισε παρέα με τον καλό του φίλο Paul-Eric Bonneau για πρώτη φορά την οροσειρά, ονομάζοντάς την “Trans-Nepal Himalaya”. Η γραμμή των δύο φίλων είχε μήκος 2.000 χιλιόμετρα και 55.000 μέτρα ανάβασης και κράτησε 42 ημέρες, καλύπτοντας την απόσταση από το ανατολικό άκρο του Νεπάλ, στο χωριό Pasuputinagar μέχρι το δυτικό, στο Mahakali. Στη συνέχεια, έγινε μόνιμος επισκέπτης των Ιμαλαΐων, διοργανώνοντας αγώνες για λίγους και τολμηρούς, σε αποστάσεις μικρότερες αλλά όχι μικρές (300-800 χιλιόμετρα), όταν κανένας άλλος στον υπόλοιπο κόσμο δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο.
Πρωτοπόρος, μια και οι καταβολές του βρίσκονται σε μια κοινότητα trail running με μεγάλο βάθος και πλάτος, τη Γαλλική, η οποία έχει αφήσει παγκόσμιο αποτύπωμα την τελευταία 30ετία! Αφού πέρασαν αρκετά χρόνια και ήρθε στο προσκήνιο το 2008 το Great Himalaya Trail, ο Bruno δούλεψε στη σκέψη του την ιδέα, την οποία τελικά κατάφερε να υλοποιήσει για πρώτη και μοναδική φορά μέχρι σήμερα, το 2017, έναν αγώνα που θα πατούσε ακριβώς πάνω στο ίχνος αυτού του μονοπατιού των 1000 μιλίων! Περίπου 35 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν τότε και μόλις 11 κατάφεραν να φτάσουν στην άλλη άκρη, 46-48 ημέρες αργότερα. Τα χρόνια κύλησαν από τότε και η πανδημία του κορωνοϊού απομάκρυνε χρονικά κάθε επόμενο σχέδιό του, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 2024 για τη 2η έκδοση του GHR, ο οποίος φαίνεται να έχει μεν περιορισμένο ενδιαφέρον ποσοτικά, αρκετά ψηλό όμως μέσο όρο δυναμικότητας εκείνων που θα αγωνιστούν.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ : Το σκεπτικό και η φιλοσοφία του Great Himal Race (GHR θα αναφέρεται στη συνέχεια), βασίζονται στην αυτονομία-αυτοτέλεια των αγωνιζόμενων, οι οποίοι θα πρέπει να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των καθημερινών τους αναγκών για ενέργεια και ανανέωση των αποθεμάτων δύναμης, στη διαθέσιμη υποδομή των όποιων ορεινών οικισμών της οροσειράς. Δευτερευόντως, οι ανάγκες των αθλητών θα καλύπτονται από εφόδια που θα βρίσκουν σε σημεία ανεφοδιασμού, οκτώ (8) τον αριθμό, διάσπαρτα κατά μήκος της διαδρομής, σε συγκεκριμένα χωριά! Αυτή η μορφή υποστήριξης, χαρακτηρίζει την προσπάθεια ως self-supported (αυτοϋποστηριζόμενη) και όχι full-supported, δεδομένου ότι οι διοργανωτές του γεγονότος, το μόνο που θα προσφέρει στους αθλητές θα είναι η μεταφορά 8 μικρών σάκων ανεφοδιασμού (resupply bags), χωρητικότητας μόλις 10-15 λίτρων, σε ισάριθμα σημεία της διαδρομής. Να σημειώσω επίσης, ότι ο αγώνας έχει ατομικό χαρακτήρα, ο κάθε αθλητής αγωνίζεται ατομικά, άσχετα με την πιθανότητα να σχηματιστούν μικρές ομάδες των 2-3 αθλητών, που θα επιλέξουν ενδεχομένως να κινούνται μαζί, κυρίως για λόγους ασφάλειας ή ψυχολογικούς. (περισσότερα για τους τύπους υποστήριξης στις προσπάθειες ταχύτητας διαβάστε στη Σελίδα του Οργανισμού FKT)
ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ : Πριν συνεχίσω σε παράθεση στοιχείων, θα ήθελα να καταθέσω μια άποψη για το ύφος και την προσωπικότητα του GHR. Νομίζω πως όταν μια προσπάθεια αγωνιστικής διάσχισης μιας πολύ μεγάλης διαδρομής όπως η συγκεκριμένη, περικλείει μια σειρά χαρακτηριστικών διεξαγωγής (αυτοϋποστηριζόμενη) αλλά και δυσκολιών πεδίου (πλοήγηση των αθλητών με χρήση χάρτη, πυξίδας, GPS), με περάσματα από χιονισμένες ανοικτές εκτάσεις και κάποιες ελάχιστες τεχνικές αναβάσεις σε υψόμετρα πάνω από 5000 μέτρα, τότε μπορούμε με βεβαιότητα να μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Το GHR έχει πολλά στοιχεία που το κατατάσσουν σε μια άλλη κατηγορία αγωνιστικών προσπαθειών, που εγώ θα ονόμαζα «αγώνες αποστολής» (expedition races).
Και επειδή χρησιμοποιώ τον όρο «αγωνιστικό», θα πρέπει να πω ότι οποιαδήποτε μορφή ανθρώπινης αντοχής, παράγει έργο έντασης πάνω από ένα αεροβικό όριο και μια συνεχή, αδιάλειπτη ροή και τέλος, χρονομετρείται η προσπάθεια των αγωνιζόμενων στο γεγονός, τότε αυτό μπορεί να επιδέχεται τον επιθετικό προσδιορισμό του «αγωνιστικού». Όλα αυτά τα ξεχωριστά αθλητικά γεγονότα με πολύ μεγάλη διάρκεια, ένα τέτοιο και το GHR, είναι αναμφίβολα αγώνες γιατί προϋποθέτουν παραγωγή αθλητικού έργου. Θεωρώ ότι αυτή η κατηγορία αγώνων, των Expedition Races, αγώνων υπεραντοχής, που τους χαρακτηρίζουν η αυτονομία, η πλοήγηση στην ανοιχτή φύση, το ερημικό ή αραιοκατοικημένο περιβάλλον και οι ακραίες καιρικές συνθήκες, είναι το επόμενο βήμα στην αναζήτηση των αθλητικών ορίων σήμερα και σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον!
Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ : Ας επιστρέψουμε όμως στο Great Himal Race, για να δούμε κάποιες λεπτομέρειες του γεγονότος, που φέτος πραγματοποιείται για δεύτερη φορά μετά το 2017, όταν γνώρισε την παρθενική του διεξαγωγή. Το 2017, η διαδρομή των 1400 χιλιομέτρων έγινε με αντίθετη φορά από την φετινή (από ανατολή σε δύση το 2017 και από δύση σε ανατολή το 2024). Φαινομενικά πάντα, η φορά της κίνησης μοιάζει να μην έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα είναι προς δύση ή προς ανατολή, υπάρχει όμως κάτι εξαιρετικά σημαντικό κρυμμένο πίσω από αυτό. Ο Robin Boustead, ο άνθρωπος που οραματίστηκε και υλοποίησε το 2008 το Great Himalaya Trail, πάνω στο ίχνος του οποίου κινείται το GHR, ο αγώνας μας, χάραξε τη διαδρομή ξεκινώντας από την ανατολή προς τη δύση. Κάτι που ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά ως πλεονέκτημα της δυτικής κατεύθυνσης, είναι το γεγονός ότι ο ήλιος βρίσκεται πάντα στην πλάτη του πεζοπόρου, ειδικά τις πρωινές γόνιμες ώρες πορείας και αυτό τον βοηθά να έχει καλύτερη οπτική στο πεδίο, έχοντας πίσω του τον ήλιο! Ακούγεται ως αστείο ή μια ασήμαντη λεπτομέρεια, για κάποιον όμως που κινείται καθημερινά επί εβδομάδες ή και μήνες κόντρα στον πρωϊνό ήλιο, σαφώς κάτι τέτοιο έχει αρνητική επίδραση.
Η ΕΠΟΧΗ : Ένα ακόμα στοιχείο, το οποίο θα επηρεάσει σε κάποιο βαθμό -άγνωστο για την ώρα σε ποιο- την προσπάθεια των αθλητών στον αγώνα, είναι η εποχή. Το κλίμα στο Νεπάλ είναι εκείνο που καθορίζει όλες τις προσπάθειες αναβάσεων ή διασχίσεων στην οροσειρά. Τα καλοκαίρια, οι μουσώνες του Κόλπου της Βεγγάλης πνίγουν με βροχές και το μισό (ανατολικό) Νεπάλ εκτός από την Ινδία, καθώς απλώνονται βόρεια, τον δε χειμώνα τα χιόνια κλείνουν τα ψηλά διάσελα της οροσειράς πάνω από τα 5000 μέτρα για περισσότερους από 5 μήνες και το κρύο είναι ανυπόφορο, με τον υδράργυρο να βρίσκεται έως και 30 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Οι αραιοκατοικημένες κτηνοτροφικές περιοχές στο δυτικό Νεπάλ ερημώνουν, με τους κατοίκους να μετακινούν τα κοπάδια και τις οικογένειές τους σε χαμηλότερες και ασφαλέστερες περιοχές για ξεχειμώνιασμα. Ως αποτέλεσμα, οι χρονικές περίοδοι υλοποίησης μεγάλων διασχίσεων στην οροσειρά περιορίζονται στην άνοιξη και το φθινόπωρο, αν και η κλιματική κρίση επηρεάζει ήδη και το Νεπάλ, με συρρίκνωση των πάγων κατά το 1/3 στα τελευταία 30 χρόνια, τη μείωση των χιονοπτώσεων τον χειμώνα αλλά και την έξαρση ακραίων, βίαιων καιρικών φαινομένων.
Το γεγονός όμως ότι τον Απρίλιο στο δυτικό Νεπάλ, όπου και θα βρίσκονται οι αθλητές στο πρώτο 20ήμερο του αγώνα, η διαδρομή κινείται σε μεγάλα υψόμετρα, 4000-5500 μέτρων, περιοχές όπου το χειμωνιάτικο χιόνι δεν θα έχει ακόμα λιώσει, θεωρητικά θα δυσκολέψει την πορεία τους και την εξέλιξη συνολικά του αγώνα! Είναι χαρακτηριστικό πως πέρα από τις συμβουλές-οδηγίες των ειδικών, ακόμα και οι αναλυτικοί έντυποι τοπογραφικοί χάρτες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Νεπάλ, αναφέρουν την ένδειξη (Open April to Nov.) σε όλα τα διάσελα των 5000+ μέτρων.
Από την άλλη πλευρά, το τέλος Μαΐου που σηματοδοτεί και την ολοκλήρωση της διαδρομής μας στην ανατολική άκρη της χώρας, αποτελεί και το έναυσμα των καλοκαιρινών μουσώνων του Κόλπου της Βεγγάλης, που όπως έγραψα πιο πάνω πλήττουν κατά μείζονα λόγο αυτήν τη γωνιά της χώρας, την ανατολική.
Οι περισσότερες διασχίσεις του GHT γίνονται την άνοιξη και με δυτική κατεύθυνση, ώστε να ελαχιστοποιηθούν αφενός οι πιθανότητες εκδήλωσης έντονων βροχοπτώσεων αλλά και να έχει προχωρήσει η εποχή όταν κάποιος βρεθεί στα μεγάλα υψόμετρα στην περιοχή του Upper Dolpo στα δυτικά και τα χιόνια του χειμώνα να έχουν λιώσει στα διάσελα.
Τέλος, ένας ακόμα λόγος που προτιμάται η άνοιξη (Απρίλιος-Μάιος), είναι η διάρκεια της μέρας, που φτάνει τις 13-14 ώρες, όταν το φθινόπωρο (Οκτώβριος-Νοέμβριος) η μέρα διαρκεί μόλις 10-11 ώρες. Αυτές οι 3 επιπλέον ώρες της άνοιξης, είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια του trekker που έχει σχεδιάσει μια τόσο σοβαρή διάσχιση όσο το GHT.
O ΚΑΙΡΟΣ : Πέρα από τις προβλεπτές καιρικές συνθήκες (βροχές το καλοκαίρι, χιόνια το χειμώνα), στη φύση και ειδικά στα βουνά υπάρχουν πάντα και οι απρόβλεπτες, δηλαδή περίπου ξαφνικές και έντονες καταστάσεις, που σπάνια μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και ανθρώπινες απώλειες! Καταρχήν, στη διάρκεια του αγώνα GHR το 2017, έκτακτα καιρικά φαινόμενα οδήγησαν τους διοργανωτές σε τροποποίηση της αρχικής διαδρομής, προκειμένου να μην τεθεί σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα των αθλητών τότε. Μια ή και περισσότερες πιθανές τροποποιήσεις λόγω καιρού είναι πάντα σε ημερήσια διάταξη σε έναν τέτοιο αγώνα, κάτι που προβλέπεται φυσικά και από τους κανονισμούς και για τον φετινό. Κάτω από το φως των καθημερινών ημερήσιων προγνώσεων του καιρού, το σχέδιο των επόμενων ημερών ενδέχεται να αναδιαμορφώνεται, ενδεχόμενο που μπορεί να κοστίσει επιπλέον χρόνο και χιλιόμετρα σε όλους ή ακόμα χειρότερα σε κάποιους, λίγους ή περισσότερους. Το 2017, υπήρξε περίπτωση όπου πέρασαν οι προπορευόμενοι εκείνης της μέρας από διάσελο και η ουρά της κούρσας το βρήκε κλειστό από χιονόπτωση και αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει και να ακολουθήσει εναλλακτικό μονοπάτι, που φυσικά κόστισε σε χρόνο!
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ένα ακραία τραγικό συμβάν δέκα χρόνια νωρίτερα (Οκτώβριος 2014), όταν μια απρόσμενη χιονοθύελλα χτύπησε στην περιοχή του κεντρικού Νεπάλ, στην περιοχή του Αναπούρνα και φεύγοντας ένα 24ωρο μετά, άφησε πίσω της 43 χαμένες ψυχές, από trekkers μέχρι ορειβάτες, ντόπιους οδηγούς και βαστάζους, ακόμα και βοσκούς! Ανυποψίαστοι για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει, εκατοντάδες πεζοπόροι βρίσκονταν απλωμένοι περπατώντας στη δημοφιλή διαδρομή του Annapurna Circuit, στην περιοχή του Thorung La (5416μ), όταν μια ξαφνική χιονόπτωση εξελίχθηκε σε θύελλα, παγιδεύοντάς τους στο πουθενά σε μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων και χωρίς να έχουν πάνω τους το παραμικρό εφόδιο για να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο. Εκατοντάδες ακόμα άνθρωποι (περίπου 500) διασώθηκαν με διάφορους τρόπους, χαμένοι στη χιονοθύελλα, κερδίζοντας τουλάχιστον με κρυοπαγήματα τη ζωή τους. Αυτό το συμβάν που «ήταν ένα μάθημα που μας δίδαξε», όπως ανέφερε μετά την τραγωδία αξιωματούχος του Νεπάλ, αποδεικνύει πως ακόμα και μια διάσχιση της οροσειράς σε υποτιθέμενα ασφαλή «πεζοπορικά» υψόμετρα δεν είναι απλή υπόθεση, ακόμα και για ανθρώπους εν δυνάμει γνώστες της περιοχής και των συνθηκών όπως οι ντόπιοι, που ακόμα κι αυτοί το 2014 μέτρησαν τραγικές απώλειες.
Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ GHR : Ο αγώνας μας είναι δομημένος σε ημερήσια στάδια (ετάπ, όπως είναι γνωστό το ύφος τέτοιων πολυήμερων αγώνων στο ελληνικό κοινό). Πρόκειται για συγκεκριμένες αποστάσεις καθημερινά, προσχεδιασμένες εδώ και μήνες και γνωστές σε όλους όσους θα συμμετάσχουν! Συνήθως η αρχή και το τέλος της κάθε ημέρας βρίσκονται σε μικρούς ή μεγαλύτερους οικισμούς (χωριά) αλλά και αρκετές φορές, μοιρασμένες αποστάσεις σε έρημες, ακατοίκητες περιοχές, όπου και θα γίνεται χρήση κατασκηνωτικού εξοπλισμού, τον οποίο θα πρέπει να μεταφέρουν πάνω τους οι ίδιοι οι αθλητές.
Για λόγους ασφάλειας κυρίως, οργάνωσης, κοινωνικότητας αλλά και υγιούς συναγωνισμού, έχει ορθά επιλεγεί αυτό το ύφος. Μια εκδοχή non-stop θα έθετε τους αγωνιζόμενους πέρα από τα προσωπικά τους όρια, εκτεθειμένους σε μια σειρά κινδύνων, υποκειμενικών και αντικειμενικών, με απρόβλεπτα αποτελέσματα, σίγουρα αρνητικά πάντως! Ο αγώνας λοιπόν έχει σχεδιαστεί να υλοποιηθεί σε 53 αγωνιστικές ημέρες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται 2 ημέρες ρεπό (51+2), ενδέχεται όμως αυτές να αξιοποιηθούν αγωνιστικά, εφόσον τυχόν κακές καιρικές συνθήκες αναγκάσουν σε πρόσκαιρη διακοπή τον αγώνα.
Για κάποιες συγκεκριμένες ημέρες με τεχνικά περάσματα και χρήση μέσων ασφάλισης σε βράχο και παγετώνα, όπως εκείνο στο Tilman Pass (5350μ) στις 10 Μαΐου ή στο Tashi Lapcha (5750μ) στις 18 Μαΐου, έχει προαποφασιστεί ότι θα είναι “linking days”, ημέρες αναγκαστικής κοινής πορείας όλων, για λόγους ασφάλειας. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε, αν οι καιρικές συνθήκες θεωρηθούν επικίνδυνες για τους αθλητές.
Επιπλέον, για να πάρουν εκκίνηση οι αγωνιζόμενοι, θα πρέπει να πεζοπορήσουν αναγκαστικά για ένα τριήμερο (6-8 Απριλίου) μια απόσταση 70 χιλιομέτρων, λόγω αδυναμίας πρόσβασης εκεί με αυτοκίνητο. Ωστόσο, αυτό θα τους δώσει τη δυνατότητα να εγκλιματιστούν στο υψόμετρο, μια και η εκκίνηση θα δοθεί σε υψόμετρο 3600 μέτρων, από το μικρό μεθοριακό χωριό Hilsa, στις όχθες του ποταμού Karnali, ο οποίος εκεί ορίζει και το δυτικότερο ορεινό σύνορο του Νεπάλ με την επαρχία του Θιβέτ της Κίνας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον τερματισμό, στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας, στην Κατασκήνωση Βάσης του βουνού Kangchenjunga, του τρίτου ψηλότερου βουνού στον κόσμο (8586μ). Ο σχεδιασμός της διαδρομής του GHT ήθελε σύμφωνα με τον εμπνευστή του, να ενώνονται τα δύο πλέον απομακρυσμένα και ορεινά σημεία της χώρας και αυτό το συγκεκριμένο στην ανατολή ήταν το πλέον εμβληματικό και απόμακρο, πλην όμως βρίσκεται σε απόσταση 100 χιλιομέτρων από το τέλος του πιο κοντινού αυτοκινητόδρομου. Έτσι, οι αθλητές του αγώνα, φτάνοντας στη γραμμή του τερματισμού εκεί μετά από 53 ημέρες, θα πρέπει να πεζοπορήσουν για τέσσερις επιπλέον μέρες (1-4 Ιουνίου) για να φτάσουν στο πραγματικό τέρμα της εξοντωτικής αυτής προσπάθειας.
ΤΑ ΜΕΓΕΘΗ : Οι 51 αγωνιστικές ημέρες του GHT ποικίλουν σε μήκος και υψομετρική, με κάποιες ελάχιστες να ξεπερνούν ακόμα και τα 45 χιλιόμετρα και κάποιες άλλες, δύσκολες τεχνικά, να μην αγγίζουν καν τα 20. Ο μέσος όρος πάντως της ημερήσιας απόστασης αγγίζει τα 30 χιλιόμετρα. Αναφορικά με τις υψομετρικές, το άθροισμα των ανήφορων φτάνει τα 100.000 μέτρα ή και τα ξεπερνά, ανάλογα με την πλατφόρμα στην οποία έχει ψηφιακά χαραχτεί η διαδρομή. Ο μέσος όρος ανάβασης φτάνει τα 2000 μέτρα σχεδόν. Απόλυτη ακρίβεια για την υψομετρική αλλά και τα χιλιόμετρα, μπορεί να υπάρξει μόνο όταν το εγχείρημα θα έχει φτάσει στο τέλος του και οι αθλητές θα έχουν καταγράψει ψηφιακά το ίχνος της κάθε μιας ημέρας χωριστά. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στατιστικό, κατά προσέγγιση πάντα, είναι πως το 60% της διαδρομής εξελίσσεται σε υψόμετρα πάνω από τα 3.000 μέτρα υψόμετρο, δηλαδή σχεδόν 900 χιλιόμετρα.
ΤΑ ΔΙΑΣΕΛΑ : Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη διαδρομή και ως εκ τούτου και τον ίδιο τον αγώνα, είναι μορφολογικό και πολύ ιδιαίτερο, κεφάλαιο από μόνο του. Πρόκειται για τα διάσελα (La ή Banjyang στη γλώσσα του Νεπάλ), που παίζουν κομβικό ρόλο στη διαδρομή του GHR, αφού συνδέουν (link) ολόκληρες περιοχές μεταξύ τους και δημιουργούν την πολυπόθητη ενιαία γραμμή που διατρέχει κατά μήκος ολόκληρο το Νεπάλ μέσα από την οροσειρά! Χωρίς τα διάσελα δεν θα μπορούσε να υπάρχει όλο αυτό το project με τη φήμη που απέκτησε στα χρόνια μέχρι σήμερα. Συνολικά, υπάρχουν πάνω από 25 διάσελα στη διαδρομή του αγώνα, τα μισά από τα οποία βρίσκονται σε υψόμετρο πάνω από 5000 μέτρα, με το ψηλότερο όλων στα 5750 (Tashi Lapcha). Σύμφωνα με την κοινή λογική αλλά και την άποψη ανθρώπων που έκαναν ολοκληρωμένα στο παρελθόν τη διαδρομή του GHT, κάποιος λογίζεται ως “GHTer” εφόσον έχει περάσει τα κυριότερα διάσελά της. Μόνο αυτό μπορεί να πιστοποιήσει την υλοποίηση του! Ξεκινώντας από τα δυτικά λοιπόν, κατά τη φορά της πορείας του φετινού αγώνα, τα κυριότερα διάσελα είναι τα εξής δεκαπέντε: Chyargo La (5150), Yala La (5414), Nyingma Gyangzen La (5563), Kang La (5306), Basia La (5172), Num La (5172), Jhyarkoi La (5360), Mola La (5030), Ghami La (5694), Thorung La (5419), Larkya La (5135), Tilman Pass (5360), Tashi Labtsa (5750), Renjo La (5360), Lumbha Sumbha (5159)
ΕΝΟΤΗΤΕΣ : Κατανέμοντας τα υψόμετρα σε ενότητες, αν και κάπως δύσκολο αυτό το έργο σε μία διαδρομή που διασχίζει αμέτρητες ραχοκοκαλιές χωρίς συμμετρία στην κατανομή τους, θα έλεγα ότι η διαδρομή μπορεί να χωριστεί στα τρία, με τα πρώτα 500 χιλιόμετρα να κινούνται στην αποκαλούμενη «Μακρινή Δύση» της χώρας, στις επαρχίες Humla, Mugu, Dolpa και Mustang, όπου το υψόμετρο στο μέσο όρο του είναι πολύ ψηλό. Σε αυτήν την πρώτη ενότητα που διαρκεί σχεδόν 20 μέρες, η διαδρομή περνά από 10 τουλάχιστον διάσελα με υψόμετρο μεγαλύτερο από τα 5000 μέτρα, όμως οι κλίσεις του εδάφους δεν είναι ακραίες αλλά το τοπίο είναι αχανές και έρημο από βλάστηση, εξαιρετικά αραιοκατοικημένο, δαιδαλώδες στο ανάγλυφο, γεμάτο κορυφογραμμές που διακόπτονται από χαράδρες, χωρίς σαφήνεια για την άκρη αυτής της θάλασσας βουνών.
Πρόκειται για το Upper Dolpo, την πιο αντιπροσωπευτική και αμιγή πολιτισμικά περιοχή της χώρας, με τους νομάδες κατοίκους-κτηνοτρόφους και τους απομονωμένους οικισμούς στις έρημες κοιλάδες των ποταμών που κυλούν προς τον νότο. Εδώ, στην 14η ημέρα του αγώνα, προβλέπεται κατασκήνωση στα 5500 μέτρα, η οποία θα είναι και η πιο ψηλή διανυκτέρευση στις 53 ημέρες του αγώνα, ενώ θα έχουν προηγηθεί ακόμα πέντε κατασκηνώσεις τις προηγούμενες επτά ημέρες. Η απομόνωση, τα μεγάλα υψόμετρα και η αυτονομία, είναι τα στοιχεία που δίνουν τον χαρακτήρα σε αυτό το πρώτο και πολύ δύσκολο τμήμα του αγώνα, το οποίο ολοκληρώνεται στην περιοχή του Mustang.
Η δεύτερη ενότητα καταλαμβάνει ανάπτυγμα επίσης 500 χιλιομέτρων και καλύπτει το κεντρικό τμήμα του Νεπάλ (Manang, Gorkha, Langtang, Dolakha και Bagmati) με ανάγλυφο όμως πιο έντονο. Εδώ η δομή των βουνών αλλάζει, η οροσειρά τραβιέται προς τον βορά (Θιβέτ) και επιτρέπει μια χαραμάδα προς την αχανή Ινδική πεδιάδα στο νότο. Η διαδρομή κατηφορίζει ακόμα και χαμηλότερα από τα 1000 μέτρα κάποια στιγμή και ανοίγει το δρόμο ανάμεσα από οκτάρες κορυφές αλλά και χαμηλότερες, προς τον μεγάλο όγκο στα ανατολικά. Κατοικημένες πυκνά περιοχές αλλά και αρκετός πεζοπορικός τουρισμός, χαρακτηρίζουν αυτήν τη δεύτερη ενότητα. Δύο δημοφιλείς πεζοπορικές εδώ, το Annapurna και το Manaslu, δίνουν το στίγμα της δεύτερης αυτής ενότητας, ενώ η διαδρομή περνά κοντά από τρεις γίγαντες των 8000 μέτρων (Daulaghiri, Annapurna, Manaslu). Η 2η ενότητα τελειώνει στην κοιλάδα του Rolwaling, έχοντας νωρίτερα περάσει από το δύσκολο τεχνικά Tilman Pass (5360)
Τρίτη και τελευταία ενότητα, αλλά και αυτή με πολλές ιδιαιτερότητες, διαφορετικού ύφους, είναι αυτή που απαρτίζουν τα τελευταία 400 χιλιόμετρα που απομένουν μέχρι την ανατολική άκρη του GHT και του αγώνα. Εδώ η διαδρομή βρίσκεται στην επικράτεια των περιοχών (Solu-Khumbu, Bhojpur, Dhankuta, Taplejung). Χαρακτηρίζεται από ακραίες εναλλαγές υψομέτρου και τοπίων, από τεράστιους ορεινούς όγκους, ανάμεσά τους το Έβερεστ αλλά και ακόμα τέσσερις κορυφές πάνω από τα 8000 μέτρα (Cho Oyu, Lhotse, Makalu, Kangchenjunga) και το ψηλότερο σημείο της διαδρομής (Tashi Lapcha 5750μ) μέχρι κατάβαση σε υψόμετρα όπου κυριαρχεί η τροπική βλάστηση, την κοιλάδα του ποταμού Arun, σε υψόμετρο μόλις 450 μέτρων! (ζούγκλα). Στην 3η ενότητα υπάρχει μια ιδιορρυθμία στον αγώνα μας, ο οποίος σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή του «πατά» ακριβώς πάνω στο ίχνος του μεγάλου μονοπατιού Great Himalaya Trail, εδώ όμως τροποποιείται, με μια μεγάλη νότια παράκαμψη! Ο λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η αυθεντική χάραξη του GHT περνά από πάρα πολύ μεγάλα υψόμετρα (6000+), όπου απαιτείται για τουλάχιστον 2-3 ημέρες χρήση αναρριχητικού εξοπλισμού και μεγάλου μήκους σχοινιών ασφάλισης σε κάθετα περάσματα με πάγο και βράχο (αναφέρθηκα πιο πάνω στο θέμα αυτό).
ΔΡΟΜΟΙ : Στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών και καθώς ο πληθυσμός του Νεπάλ αυξάνεται θεαματικά, όπως συμβαίνει σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες, οι ανάγκες των κατοίκων για γη και ζωτικό χώρο μεγαλώνουν. Σε συνδυασμό με την πρόοδο σε θέματα υποδομών αλλά και την αργή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, έχουν ανοιχτεί χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμων σε όλη τη χώρα, με αρκετά από αυτά τα χιλιόμετρα να έχουν χαραχτεί στο ορεινό Νεπάλ, στα Ιμαλάια. Αυτή η εξέλιξη σίγουρα βοήθησε τους ορεινούς πληθυσμούς να εξυπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες τους, αλλοίωσε όμως το περιβάλλον των Ιμαλαΐων, με μια ανεξέλεγκτη εισβολή μηχανημάτων που χάραξαν ανεξίτηλα τα βουνά. Το οδικό δίκτυο της οροσειράς, μπορεί σήμερα να μην είναι αξιόλογο από ποιοτικής άποψης, έχει αλλάξει ωστόσο τον χαρακτήρα των ορεινών κοινωνιών εκεί, μεταφέροντας έναν άλλον τρόπο ζωής και μια νέα νοοτροπία στους ντόπιους. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο κομμάτι από το δίκτυο μονοπατιών στα βουνά, καταστράφηκε στην προσπάθεια διάνοιξης δρόμων. Το Great Himalaya Trail έφτασε να παίζει ένα «κρυφτό» με τους δρόμους, προκειμένου να διασφαλίσει ότι μπορεί να απομείνει από την αρχική του αίγλη. Το ίδιο ισχύει και για τον αγώνα μας, το Great Himal Race, που φυσικά σε αρκετές περιπτώσεις αναγκάζεται απλά να πατήσει πάνω σε κάποιον σκονισμένο χωματόδρομο, όπου σπάνια θα συναντήσει κανείς αυτοκίνητο να κυκλοφορεί.
Εκτιμώ πως περίπου το 10% της διαδρομής του αγώνα κινείται πάνω στο δίκτυο των δρόμων. Αναπόδραστη εξέλιξη αυτή στο πέρασμα του χρόνου, ελπίζω να σταματήσει κάπου εδώ, αν και είναι νομοτελειακή η πορεία προς τον αποκαλούμενο εκσυγχρονισμό, ο οποίος με τον μανδύα της εξυπηρέτησης των αναγκών του πληθυσμού, καταστρέφει ένα τεράστιο κεφάλαιο πολιτισμικής κληρονομιάς των προηγούμενων γενεών και προκαλεί εξασθένηση του ενδιαφέροντος των δυτικών πεζοπόρων που θα ήθελαν να περπατήσουν στα μονοπάτια του Νεπάλ.
ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ : Θα ήταν παράλειψη να αναφερθώ για μια ακόμα φορά, στο αυτοκτονικό μέτρο της Νεπαλέζικης κυβέρνησης, το οποίο αποτελεί νόμο από την άνοιξη του 2023 και αφορά το trekking γενικότερα. Σύμφωνα με τον νέο νόμο λοιπόν, κανένας αλλοδαπός δεν δικαιούται να πεζοπορεί στα βουνά της χώρας χωρίς να συνοδεύεται από κάποιον Νεπαλέζο οδηγό, προβάλλοντας σαν δικαιολογία την ασφάλεια των μοναχικών πεζοπόρων. Πρωτοφανές μέτρο, εντελώς εισπρακτικού χαρακτήρα, χάρη στο οποίο κερδισμένοι θα βγουν αναμφίβολα οι άνθρωποι που θα εργαστούν ως συνοδοί-οδηγοί αλλά και το ίδιο το κράτος, που θα εισπράξει τους σχετικούς φόρους. Μοναδική εξαίρεση στη νέα πραγματικότητα αποτελεί το η επαρχία Κούμπου στην επικράτεια της οποίας βρίσκεται ο δημοφιλής προορισμός του Έβερεστ, η διοίκηση της οποίας αποφάσισε να μην εφαρμόσει το μέτρο στην επικράτειά της, χαρίζοντας χαμόγελα ικανοποίησης στους trekkers που την επισκέπτονται κατά χιλιάδες κάθε χρόνο.
Στην περίπτωση του GHR, οι σχετικές άδειες για τους αθλητές έχουν εκδοθεί και το ότι θα μπορούν να αγωνιστούν χωρίς την αέναη παρουσία κάποιου «συνοδού» δίπλα τους, θα πρέπει να θεωρείται τεράστια επιτυχία, ενώ από την άλλη δείχνει πως σε μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, τίποτα δεν λειτουργεί σε απόλυτη συμφωνία με τους νόμους. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον απλά να καταργηθεί ο αστείος περιορισμός που τέθηκε για τους πεζοπόρους στο Νεπάλ εν γένει και να επανέλθει η πρότερη κατάσταση, το αυτονόητο δηλαδή, αυτό που ισχύει σε όλον τον κόσμο. Πρακτικά, το να παραμείνει ο συγκεκριμένος περιορισμός, σημαίνει πως κανένας στο μέλλον δεν θα μπορέσει να διασχίσει το GHT αυτόνομα, παρά μόνο σαν αγωνιζόμενος στον αγώνα GHR ή σε κάτι αντίστοιχο, που θα διοργανωθεί από μια Νεπαλέζικη εταιρεία outdoors. Ένα τεράστιο πλήγμα στην προσπάθεια ανάπτυξης των FKTs στην οροσειρά και ακόμα περισσότερο, πλήγμα στον ορεινό, πεζοπορικό τουρισμό.
LOGISTICS (ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΙΑ) : Ας σταθούμε τώρα το κομμάτι επιμελητείας του αγώνα, τον εφοδιασμό, την οργάνωση και τον εξοπλισμό που απαιτείται για να πάρει κανείς μέρος σε αυτόν. Υπάρχουν δύο ενότητες εδώ: ο σταθερός μεταφερόμενος εξοπλισμός και ο ενδιάμεσος ανεφοδιασμός, σημαντικά κεφάλαια και τα δύο, χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Αναφορικά με τον «σταθερό» εξοπλισμό, υπάρχει μια σειρά από υποχρεωτικά αντικείμενα, όπως ο υπνόσακος, συγκεκριμένος ρουχισμός, φαρμακείο, τροφή κλπ, στα οποία αν προστεθεί και το βάρος από ενισχυμένο εξοπλισμό, που πρέπει να ανταπεξέλθει στις σκληρές καιρικές συνθήκες και θερμοκρασίες, τότε το καταρχήν βάρος εκτοξεύεται! Κάποια αντικείμενα δεν είναι υποχρεωτικά, όμως χωρίς αυτά δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να ξεπεράσει τη σκληρή καθημερινότητα στη διάρκεια του αγώνα, όταν μιλάμε για έναν αγώνα που διαρκεί δύο ολόκληρους μήνες. Ζητήματα όπως η προσωπική υγιεινή, η καλή γενικότερη υγεία, η τροφοδοσία, η επαρκής ξεκούραση τις νύχτες αλλά και η επικοινωνία και καταγραφή των εμπειριών, αποτελούν βασικές ανάγκες για να μπορέσει κάποιος να συνεχίσει με αξιώσεις μέχρι το τέλος.
Στο αρκετά περίπλοκο θέμα του «ανεφοδιασμού», υπάρχει το γνωστό σενάριο των «Σάκων Ανεφοδιασμού» (Resupply Bags), οι οποίοι είναι οκτώ (8) τον αριθμό στη διάρκεια των 53 ημερών, περίπου ισόχρονα μοιρασμένοι. Σχεδόν σε όλα τα Σημεία Ανεφοδιασμού, οι αθλητές πρέπει να παίρνουν ή να αφήνουν αντίστοιχα τον «Εξοπλισμό Αυτονομίας», ο οποίος απαρτίζεται από αντίσκηνο, στρώμα ύπνου, κράνος, καμινέτο μαγειρέματος, και τροφή, αφού θα ακολουθήσουν μερικές μέρες πορείας σε ακατοίκητες περιοχές, έτσι ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις της προσπάθειας. Έχει αξία να αναφερθεί ότι το περιεχόμενο των σάκων ανεφοδιασμού δεν ακολουθεί δυστυχώς τον αθλητή, από τον προηγούμενο στον επόμενο σταθμό, όπως γίνεται συνήθως στους αγώνες αυτού του είδους. Μόνο ο εξοπλισμός αυτονομίας είναι εκείνος που μεταφέρεται στο επόμενο σημείο, από το οποίο θα πρέπει ο αθλητής να τον φορτώσει και πάλι στο σακίδιό του για μερικές ακόμα ημέρες κ.ο.κ., μια διαδικασία που θα επαναληφθεί τρεις φορές συνολικά. Συνολικά, θα φτάσουν τις 33 οι μέρες, στις οποίες οι αθλητές θα πρέπει να μεταφέρουν πάνω τους τον εξοπλισμό αυτονομίας και τις 16 οι μέρες που θα κοιμηθούν σε αντίσκηνο.
Κάνοντας έναν πρόχειρο πρώτο υπολογισμό για το μεταφερόμενο βάρος, αυτό κινείται ανάμεσα στα όρια 8-15 κιλά στις εύκολες ημέρες και στα 15-23+ για τις δύσκολες, όταν ο αθλητής πρέπει να μεταφέρει τον «Εξοπλισμό Αυτονομίας». Το μεγάλο εύρος ανάμεσα στα βάρη των εύκολων ημερών ή και των δύσκολων, οφείλεται βέβαια στις επιλογές εξοπλισμού των αθλητών. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Bruno Poirier, το διευθυντή του αγώνα, μια ultralight εκδοχή εξοπλισμού δύσκολα θα ξεπεράσει τα 10-11 κιλά, κάτι βέβαια που προϋποθέτει τον απόλυτο μινιμαλισμό, που ενδεχομένως να στοιχίσει ακριβά, αφού όποιος επιλέξει κάτι τέτοιο βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού.
ΠΛΟΗΓΗΣΗ : Ίσως το πιο καίριο ζήτημα, ξεπερνώντας ακόμα και τον εξοπλισμό, είναι το ζήτημα της κίνησης των αθλητών μέσα στον αγώνα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, ο καθένας οφείλει να προσανατολίζεται με βάση χειροκίνητα ή αυτόματα όργανα πλοήγησης, όπως έντυποι χάρτες και πυξίδα ή GPS συσκευή. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, δεν υπάρχει απολύτως καμία δυνατότητα σήμανσης της διαδρομής, τα μεγέθη είναι χαοτικά! Αυτό σημαίνει πως ο καθένας θα πρέπει να είναι συνεχώς ανήσυχος και με τεταμένη προσοχή όταν θα κινείται σε μονοπάτια, γιατί οι διασταυρώσεις είναι συχνές ενώ παράλληλα μονοπάτια ξεκινούν σε διάφορα σημεία.
Την ίδια ώρα, τα χωριά αποτελούν συνήθως λαβύρινθους, όντας χωρίς ρυμοτομία ή πινακίδες κατεύθυνσης, αφού όλοι σε ένα χωριό γνωρίζουν πού κατευθύνεται το κάθε μονοπάτι. Ένας ακόμα τρόπος που συστήνει ισχυρά ο διευθυντής του αγώνα, ο Μπρούνο, είναι η κουβέντα με ντόπιους, μέσα ή έξω από χωριά. Στο Νεπάλ τα μονοπάτια αποτελούν ζωντανές οδούς επικοινωνίας των μικρών κοινωνιών και πάντα κάποιος θα βρει στο δρόμο του ανθρώπους, που κι εκείνοι κάπου πηγαίνουν ή από κάπου έρχονται. Αρκεί να μπορείς να δώσεις στον συνομιλητή σου να καταλάβει ποιο είναι το χωριό που ψάχνεις να βρεις. Τουλάχιστον το όνομα του χωριού θα του είναι οικείο, άρα θα μπορεί να σου δώσει την πολύτιμη πληροφορία που ψάχνεις, ακόμα κι αν δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα. Φυσικά υπάρχουν και οι έρημες, αχανείς εκτάσεις στο δυτικό Νεπάλ, όπου τα μονοπάτια δεν είναι τόσο πολυσύχναστα και εκεί κάποιος πρέπει να βασιστεί περισσότερο στις δικές του ικανότητες να προσανατολιστεί ανάμεσα σε μια θάλασσα από πανομοιότυπες πλαγιές, κορυφές, κοιλάδες, χωρίς σαφές σημείο αναφοράς ουσιαστικά.
ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ : Πολλοί οι κίνδυνοι που ελοχεύουν για τους αθλητές του αγώνα, με κυριότερο πάντα εκείνον της σωματικής ακεραιότητας. Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να είναι κάποιος προσεκτικός πεζοπορώντας. Το στραβοπάτημα δεν αργεί, ειδικά όταν θα έχουν περάσει μέρες πορείας και η κούραση έχει συσσωρευτεί πλέον. Εκτός από την κόπωση, υπάρχει και το ενδεχόμενο της διάβρωσης του εδάφους ή μιας φυσικής καταστροφής, κατολίσθησης συνήθως, που θα προκαλέσει ζημιές στα μονοπάτια και θα αναγκάσει τους αθλητές να ακροβατήσουν σε κάποιο βαθμό απόκρημνα εδάφη, με αμφίβολο το πάτημά τους. Φυσικά, στην ίδια κατηγορία μπορεί να συμπεριληφθεί το παγωμένο, χειμωνιάτικο χιόνι στα ψηλά περάσματα, και τα δύο τεχνικά περάσματα, εκείνο του Tilman και το άλλο του Tashi Lapcha, τα οποία και απαιτούν εξαιρετική προσοχή, περνώντας από παγετώνες και βράχο, όπου απαιτείται ασφάλιση! Φυσικά, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε πιθανότητες βραχοπτώσεων, ειδικά σε περιοχές όπου επικρέμονται παγετώνες, οι οποίοι εκβάλουν τα φερτά τους υλικά (βράχοι) στις λεγόμενες μορένες τους.
Άλλοι κίνδυνοι, αόρατοι όμως, έχουν να κάνουν με την υγεία των αθλητών και συνδέονται με το πόσιμο νερό, την τροφή, το υψόμετρο και φυσικά ασθένειες που συνδέονται με λοιμώξεις του αναπνευστικού (ιώσεις) λόγω ψύχους και κακής διαβίωσης γενικά. Βασικό στοιχείο της καλής λειτουργίας του γαστρεντερικού είναι η αποφυγή μόλυνσης από το νερό ή την τροφή, καθώς η εντερική χλωρίδα των δυτικών που επισκέπτονται τη χώρα του Νεπάλ δεν είναι εξοικειωμένη με τα λογής μικρόβια που ενδημούν στο Νεπάλ. Η ελλιπής διατροφή μπορεί και να εξοντώσει κυριολεκτικά κάποιον μετά από αρκετές ημέρες έντονης προσπάθειας, γι΄αυτό και απαιτείται μέτρο στην ένταση αλλά και η με κάθε τρόπο καθημερινή κάλυψη των θερμιδικών αναγκών τους ή έστω η διατήρηση ενός πολύ ήπιου ελλειματικού ισοζυγίου.
ΤΟ ΠΕΔΙΟ : Έχω ήδη αναφέρει πολλά για το πεδίο, το τερέν, για να γίνω πιο κατανοητός. Βασικό τερέν είναι τα μονοπάτια φυσικά, σπάνια κινείται κάποιος εντελώς εκτός μονοπατιού, όσο κακής ποιότητας κι αν είναι αυτά! Τα μονοπάτια στο Νεπάλ είναι όλα δουλεμένα, από αρκετά έως απόλυτα! Δύσκολα θα βρει κανείς τόσο κακό μονοπάτι που να θυμίζει κάτι από τα ελληνικά, καλά μονοπάτια, το κακό μονοπάτι στο Νεπάλ είναι πολύ πιο περπατημένο από το καλύτερο στην Ελλάδα.
Γενιές ανθρώπων που κατοικούν σε χωριά σκαρφαλωμένα σε χαμηλές ή ψηλότερες πλαγιές των βουνών στο Νεπάλ, έχουν διαμορφώσει απόλυτα τα μονοπάτια της οροσειράς, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα πεδίο που προσφέρει άνεση στον βηματισμό του πεζοπόρου. Ακόμα και σε βραχώδη εδάφη, τα μονοπάτια είναι καλά διαμορφωμένα, το έζησα ο ίδιος το 1996 και το 2000, που είχα βρεθεί και πάλι στα μέρη εκείνα. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια με διαμορφωμένα πέτρινα σκαλοπάτια, όπου μπορεί να υπάρχουν πέτρες που λείπουν από το παζλ ή κακότεχνα τοποθετημένες, όμως ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, το μονοπάτι σου δίνει μια αίσθηση σιγουριάς για τα επόμενα βήματά σου.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ξένοι που πεζοπορούν στο Νεπάλ, φορούν απλά αθλητικά παπούτσια τρεξίματος ή πεζοπορίας και όχι άρβυλα! Αναφορικά με τα παπούτσια για μια τέτοια προσπάθεια γενικά, υπάρχουν και άλλες πτυχές που πρέπει κάποιος να εξετάσει πριν πάρει την τελική του απόφαση για τον τύπο παπουτσιού που θα χρησιμοποιήσει, όπως τα περάσματα σε μεγάλα υψόμετρα, το χιόνι, η λάσπη και η ευστάθεια που προσφέρει ή δεν προσφέρει ο κάθε τύπος παπουτσιού. Πολλοί ντόπιοι πάντως, ειδικά βαστάζοι, κυκλοφορούν ακόμα και ξυπόλυτοι (!) σε χαμηλότερα υψόμετρα, και από ανέχεια σε αρκετές περιπτώσεις αλλά και για να έχουν καλύτερη πρόσφυση στο έδαφος, όντας φορτωμένοι με πολλά κιλά στην πλάτη. Τα μονοπάτια του Νεπάλ, κυκλοφορούνται από ανθρώπους ή ζώα σχεδόν όλο το χρόνο, αφού μόνο οι οικισμοί μεγάλου υψομέτρου ερημώνουν το χειμώνα και αφήνουν κλειστά τα μονοπάτια για μερικούς μήνες.
Παράλληλα, υπάρχουν και οι δρόμοι -αναφέρθηκα ήδη σε αυτούς- που έχουν πλέον παρεισφρήσει στο δίκτυο του Great Himalaya Trail, καταλαμβάνοντας σε αρκετές περιοχές τη θέση των μονοπατιών. Ο κίνδυνος να χαθεί κανείς πεζοπορώντας για κάποια απόσταση σε χωματόδρομο δεν είναι ανπαρκτος, όμως εντοπίζοντας εδώ την προσοχή μας στο πεδίο, είναι ευνόητο πως η κίνηση σε δρόμους είναι ξεκούραστη και χωρίς κινδύνους αλλά βαρετή και κουραστική ψυχολογικά. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι που περιλαμβάνονται πια στη διαδρομή του GHR, είναι χωμάτινοι και με πολλή σκόνη στις στεγνές περιόδους του χρόνου. Πολλοί δε από αυτούς, εξαιτίας της αραιής κυκλοφορίας τους από τροχοφόρα καταλήγουν να γίνουν «μονοπατόδρομοι», αμαξητοί μεν αλλά με μονό ίχνος καθώς κυκλοφορούν σταθερά μόνο άνθρωποι και ζώα, σε μονή γραμμή, σαν μονοπάτι μέσα σε δρόμο.
ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ (PELOTON) : Δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω μια εκτενή παρουσίαση ενός τέτοιου αγώνα, χωρίς να αναφερθώ έστω και τηλεγραφικά στους ανθρώπους που αποφάσισαν να δοκιμάσουν τους εαυτούς τους σε μια τόσο σοβαρή δοκιμασία. Πέρα από την Ασημίνα, ελάχιστα γνωρίζω για τους υπόλοιπους. Περισσότερα προσπάθησα να μάθω από τα αγωνιστικά τους βιογραφικά στην ITRA, παρά με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, εκτός ίσως της κοινωνικής δικτύωσης, που μπορεί να δώσει μια εικόνα τους για το παρόν.
Εξαίρεση αποτελεί φυσικά ο Bruno Poirier, διευθυντής του αγώνα που όμως θα αγωνιστεί και ο ίδιος, όπως συνηθίζει εξάλλου! Ο Bruno έχει ένα αρκετά πλούσιο βιογραφικό στο σχετικά μακρινό παρελθόν, με πολύ καλό επίπεδο και επιδόσεις, ειδικά στο UTMB, από το οποίο δεν έχει απουσιάσει ποτέ από καταβολής του! Συνεχής και η παρουσία του στους αγώνες που ο ίδιος διοργανώνει στο Νεπάλ από τις αρχές του 2000 (Annapurna Mandala, Himal Race κλπ). Αγωνίστηκε και το 2017 στο παρθενικό GHR.
Μια ακόμα αξιοσημείωτη παρουσία είναι εκείνη του Ελβετού Jules-Henri Gabioud, ο οποίος στο μακρινό 2011 μόλις στα 24 του είχε αναδειχτεί νικητής στο Tor des Geants! Επίσης, αξιομνημόνευτη και η συμμετοχή του 26χρονου Γάλλου Fleury Roux, του νεότερου αθλητή του αγώνα μας, ο οποίος κατέλαβε την 3η θέση του βάθρου στο MCC (UTMB) to 2023 και έχει πολλές ακόμα διακρίσεις σε μικρού μεγέθους αγώνες βουνού στην Ευρώπη.
Κλείνοντας την ονομαστική παρουσίαση αθλητών, θα σταματούσα στον 55χρονο Vincent Minier από τη Γαλλία, ο οποίος μαζί με τον Bruno είναι ο μοναδικός αθλητής που συμμετείχε και στον αγώνα του 2017.
Η ελληνική συμμετοχή έχει να κάνει με μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία του ελληνικού ultra-trail, την Ασημίνα Ιγγλέζου! Ιδιαίτερη, γιατί ανελίχθηκε στα ultra μέσα σε ελάχιστα χρόνια, αν υπολογίσουμε τον μέσο αντίστοιχο χρόνο των αθλητών εκεί. Ξεκίνησε μόλις πριν 10 χρόνια να τρέχει στα βουνά και σήμερα έχει αγωνιστεί σε μερικούς από τους πιο μεγάλους και ακραίους ultra στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Φυσικά ξεχωρίζουν οι τρεις της τερματισμοί στο Tor des Geants (η μοναδική Ελληνίδα αλλά και Έλληνας αθλητής γενικά με τρεις τερματισμούς εκεί), όπως και η διάσχισή της των 500 χιλιομέτρων στην Πίνδο το 2018. Η Ασημίνα σχεδίαζε έναν αγώνα στα Ιμαλάια από το 2019 ακόμα, τώρα όμως στάθηκε εφικτό να διοργανωθεί το GHR, στο οποίο και με ενθουσιασμό δήλωσε συμμετοχή.
Τέλος, στον αγώνα συμμετέχουν 3 Νεπαλέζοι αθλητές, ο ένας εκ των οποίων, ο Sunuwar Upendra, θα παίζει τον ρόλο του προπομπού καθημερινά, προκειμένου να φτάνει στον τερματισμό πρώτος και να φροντίζει για τη χρονομέτρηση όλων που θα ακολουθήσουν, όπως και για τη ρύθμιση ζητημάτων διαμονής και διατροφής της ομάδας. Εκτός των καθηκόντων του, είναι και ο «σύνδεσμος-συνοδός» που απαιτείται τυπικά από τη νέα νομοθεσία του Νεπάλ περί συνοδών. Ένας ακόμα Νεπαλέζος αθλητής θα παίξει το ρόλο της σκούπας, ακολουθώντας πάντα τον τελευταίο αθλητή, ή μάλλον συνοδεύοντάς τον! Ο μέσος όρος ηλικίας των αθλητών του φετινού αγώνα φτάνει τα 46 χρόνια, με 3 γυναίκες και 20 άνδρες σε σύνολο 23 συμμετοχών, ενώ εκπροσωπούνται 10 χώρες.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ : Ο τερματισμός στο GHR μοιάζει με ένα απίστευτα μακρινό προορισμό και δεν υπάρχει λόγος κάποιος να ξοδέψει τα αποθέματά του μέσα στις πρώτες 4-5 ημέρες. Η λογική πως ένας αγώνας είναι αδιανόητο να διαρκέσει δύο μήνες, είναι προφανώς αυταπάτη, αφού τόσο θα διαρκέσει. Αρκεί κανείς να το εμπεδώσει μέσα του, αυτό είναι το ζητούμενο, αλλιώς φυσικά και όλοι γνωρίζουν ότι η αποστολή θα κρατήσει 53 ατέλειωτες ημέρες. Είναι η άρνηση να συμβιβαστεί κάποιος με την ιδέα και όχι μια ηθελημένη, επιπόλαιη τακτική που θα τον οδηγήσει πολύ πιο νωρίς στα όριά του. Κι επειδή η ψυχολογία μπορεί να είναι ο πιο σημαντικός σύμμαχος αλλά και ο πιο ανελέητος εχθρός, οφείλουν όλοι να λειτουργούν συνετά.
TRACKING GHR: Είναι λογικό να υπάρχει μια πρόνοια από πλευράς διοργάνωσης, να παρακολουθεί την πορεία των αθλητών στη διάρκεια αυτών των δύο μηνών, έστω και αν κάθε τέλος ημέρας όλοι οι αθλητές θα συγκεντρώνονται όλοι μαζί. Ως κανονισμός λοιπόν, υπάρχει η υποχρεωτική χρήση GPS tracker, ενός πομπού δηλαδή που θα στέλνει συνεχώς το σήμα του αθλητή. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι σε θέση και να ανιχνεύει τη σωστή ή λάθος πορεία του καθενός ξεχωριστά. Παράλληλα, ο κάθε αθλητής σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης θα μπορεί να ζητήσει βοήθεια με το απλό πάτημα του SOS κουμπιού, με το οποίο είναι εφοδιασμένες όλες αυτές οι συσκευές. Αυτό το ίχνος θα είναι ενεργό σε όλη τη διάρκεια της κάθε ημέρας (τη νύχτα θα κλείνει για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας) και θα είναι ορατό στον καθένα που θα ήθελε να παρακολουθήσει με αυτόν τον ζωντανό τρόπο την εξέλιξη της πορείας της Ασημίνας και του αγώνα γενικότερα. Ο σύνδεσμος (link) είναι ήδη διαθέσιμος στην πλατφόρμα Explore της Garmin, όμως θα κοινοποιηθεί τις τελευταίες ημέρες, μια και για την ώρα πραγματοποιούνται δοκιμές της λειτουργίας της. Ψυχολογικά είναι σημαντικό να υπάρχει μια έμμεση υποστήριξη φίλων της Ασημίνας μέσα από την παρακολούθηση της πορείας της, οι δύο μήνες είναι πολλοί για να μην νιώθει την με κάποιο τρόπο παρουσία αγαπημένων προσώπων από την Ελλάδα.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ : Κλείνοντας αυτό το εκτενέστατο -εξαντλητικό μάλλον- αφιέρωμα στο Great Himal Race, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους καταφέρατε να φτάσετε μέχρι τον επίλογό του και να αναφέρω πως ο τίτλος του “κάρμα της περιπέτειας”, είναι η σύνοψη δυο βασικών στοιχείων του εγχειρήματος, περιλαμβάνοντας την ουσία και το πνεύμα του! Ουσία είναι η περιπέτεια -πολύ περισσότερο από ένας αγώνας αντοχής- και το κάρμα είναι το πνεύμα του, η τύχη δηλαδή που θα έχει η προσπάθεια των αθλητών σε αυτό το εγχείρημα. Οι καλές ή οι κακές πράξεις ενός ανθρώπου, σύμφωνα με τον ινδουϊσμό και τον βουδδισμό, καθορίζουν την τύχη του στην παραπέρα ζωή του. Ίσως για το εγχείρημα που ξεκινά στα Ιμαλάια, η θρησκευτική αντίληψη των ανθρώπων εκεί για τη ζωή και την τύχη του καθενός να ταιριάζει απόλυτα, μια και η πραγματική περιπέτεια όπως ορίζεται η έννοιά της, έχει πάντα μια αβέβαιη κατάληξη. Αν δεχτούμε πως το GHR είναι περισσότερο μια περιπέτεια παρά ένας αγώνας, τότε το κάρμα εκτός από μια πράξη εσωτερικότητας, αποτελεί και την επιβεβαίωση του αβέβαιου, που πάντα κυριαρχούσε στις τολμηρές αναζητήσεις των ανθρώπων, στις περιπέτειές τους.
