Ο Νίκος Καλοφύρης στο Solu Khumbu Trail

Στις 7 Νοεμβρίου του 2010, ο Νίκος Καλοφύρης και ο φωτογράφος Μπάμπης Γκιριτζιώτης, ξεκίνησαν μια συναρπαστική αποστολή στα Ιμαλάια. Ο πρώτος για να αγωνιστεί στο Solu-Khumbu Trail και ο δεύτερος για να απαθανατίσει την προσπάθεια του πρώτου αλλά και για να καταγράψει το γεγονός γενικότερα. Η ελληνική κοινότητα του ορεινού τρεξίματος παρακολουθεί με ενδιαφέρον αυτή την προσπάθεια, που αναμένεται να δημιουργήσει κίνητρα για τον συγκεκριμένο αγώνα, που δημιούργησε ο Dawa Sherpa αλλά και γι αυτή την σχετικά άγνωστη και συναρπαστική γωνιά του πλανήτη. Από εδώ θα παρουσιάζονται* σε καθημερινή βάση –ελπίζουμε οι τεχνικές δυσκολίες να μην αποτελέσουν εμπόδιο- οι ανταποκρίσεις της ελληνικής αποστολής και κάποια σχόλια και πληροφορίες για τον αγώνα και την περιοχή.

Sponsored by

(*) το άρθρο γράφτηκε τις μέρες που η αποστολή και ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη, τον Νοέμβριο του 2010 και στην ανανεωμένη δημοσίευσή του σήμερα, 10 χρόνια μετά, περιλαμβάνει και το ημερολόγιο του Νίκου, που μέχρι τώρα δεν είχε δημοσιευτεί συνολικά εκτός από το προσωπικό του ιστολόγιο.

11 Νοεμβρίου, ημέρα 5η – Kenja

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα Σήμερα ξεκίνησε επιτέλους ο αγώνας. Η εκκίνηση δόθηκε στο Jiri στις 8:31 και μετά από 28 km, στις 11:52 τερμάτισε πρώτος ο Dawa Sherpa, στις 12:02 ο Νίκος Καλοφύρης μαζί με τον Uttar Kumar Rai, ενώ τρίτος ο Yudi Lama Sherpa στις 12:20. H μέρα ήταν ηλιόλουστη αν και χθες έβρεχε για αρκετές ώρες το απόγευμα. Η διαδρομή είχε παρατεταμένες αλλαγές και το τερέν είχε βαθμό δυσκολίας λόγω της χθεσινής βροχής. Τα πρώτα 20 km ήταν αρκετά δύσκολα με άσχημα καλντερίμια με απότομες ανηφόρες και κατηφορικά ολισθηρά μονοπάτια με κροκάλες. Τα τελευταία 8 km ήταν πιο εύκολα με αρκετά ισάδια και απαλές κατηφόρες. Στον αγώνα προπορεύτηκαν ο Nίκος μαζί με τους Uttar Kumar Rai και τον Dawa Sherpa. Μετά από μιάμιση ώρα ο Νίκος χάθηκε με τον Uttar Rai για περίπου15 λεπτά. Στο τέλος της διαδρομής η διαφορά του Νίκου με τον πρώτο ήταν 10 λεπτά. Εντύπωση έκανε στον Νίκο το γεγονός ότι οι δύο Νεπαλέζοι εξοικειώθηκαν πολύ γρήγορα με την μορφολογία του εδάφους και το πόσο ανάλαφρα κινούνταν. Η εκκίνηση του αγώνα δόθηκε στις 8:31 (Mπάμπης Γκιριτζιώτης)

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Εξαιρετικό ξεκίνημα για τον Νίκο στο SKT. Μόλις στη 3η θέση, αν και χάθηκε για 15 λεπτά, όπως μας μετέφερε ο Μπάμπης στην αναφορά του. Η επίδοση των 3:31 για τον αγώνα των 28Κ+1850, είναι εξαιρετική. Μπορεί να εντυπωσίασε τον Νίκο η εξοικείωση των ντόπιων αθλητών με το πεδίο, όμως είμαι βέβαιος ότι και οι Νεπαλέζοι εντυπωσιάστηκαν απ αυτόν τον «λευκό ιππότη» του μονοπατιού! Στις φωτογραφίες, ο Νίκος φαίνεται ξεκούραστος και ευδιάθετος. Αυτό δείχνει την προσαρμοστικότητά του στο νέο γι αυτόν περιβάλλον. Οι δυσκολίες για έναν ξένο είναι μεγάλες, σε μια χώρα με άλλη κουλτούρα, άλλον αέρα και οι κίνδυνοι προσβολής από ασθένειες του πεπτικού συστήματος μεγάλοι. Ελπίζω και εύχομαι, ο Νίκος να σταθεί τυχερός, καθώς ενεδρεύουν στη συνέχεια, εκτός από τα γαστρεντερικά, το υψόμετρο και πιθανές ιώσεις! Ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στα αποτελέσματα, βλέπουμε ότι υπάρχουν περίπου 3-4 αθλητές που ξεχωρίζουν με διαφορά κλάσης από τους υπόλοιπους. Αίσθηση προκαλεί η παρουσία της Νεπαλέζας Yangdee Lama Sherpa, στην 4η θέση της γενικής κατάταξης. Την πρώτη μέρα ξεκίνησαν 57 αθλητές (11 οι γυναίκες ανάμεσά τους), με τον πρώτο αθλητή να τερματίζει σε 3.21 και τον τελευταίο, σε 7.05. Ο καιρός σίγουρα βοήθησε τους αθλητές, με όμορφη λιακάδα, που επέτρεψε ένα σταθερό τερέν και καλές επιδόσεις. Πραγματικός αγώνας περιμένει αύριο τους αθλητές, ειδικά τους πιο αδύνατους της κούρσας, που θα τα βρουν …σκούρα στο Λαμτζούρα! Μόλις 20 χιλιόμετρα, αλλά με 2750 μέτρα ανάβαση και μέγιστο υψόμετρο τα 3550 μέτρα, στο Πέρασμα Λαμτζούρα (Lamjura La)! Αλλαγή επιπέδου λοιπόν στον αγώνα, με δείκτη ανάβασης 137! Σίγουρα κάποιοι θα ήθελαν αυτό ειδικά το κομμάτι να μην είναι αγωνιστικό. Καταιγιστική συνεχόμενη ανάβαση επί δέκα χιλιόμετρα τουλάχιστον, με την έξοδο στον αραιό αέρα. Λιθοστρωμένα μονοπάτια με χιλιάδες σκαλοπάτια και τα καραβάνια των βαστάζων να πηγαινοέρχονται. Ατέλειωτα δάση από ροδόδεντρα και συχνά πανδοχεία στη διαδρομή αλλά μόνο ένα χωριό στο ενδιάμεσο (Sete). Απουσία τρεχούμενων νερών, αφού το τμήμα αυτό ξεκινά από ρεματιά για να τελειώσει σε ρεματιά, περνώντας ένα ολόκληρο βουνό που τις χωρίζει. Απότομη κατάβαση στο τέλος, μέχρι το Jumbesi, ένα καθαρό, πανέμορφο στα 2700 μέτρα υψόμετρο. Το όπλο του Νίκου, η εξαιρετική φυσική του κατάσταση. Το όπλο των αντιπάλων του, η εξοικείωση με το υψόμετρο! Η επίδοση για τον πρώτο, θα κυμανθεί αύριο λίγο πιο κάτω από τα σημερινά επίπεδα, λόγω υψομετρικής (Λάζαρος Ρήγος)

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: 1. Dawa Sherpa 3:21:18, 2. Rai Uttar Kumar 3:31:02, 3. KALOFYRIS Nikos 3:31:18, 4. Yangdee Lama Sherpa (w) 3:49:11, 5. CHAPUIS Jérémie 3:55:30, 6. OLIVIER Romain 3:55:30, 7. LAUBER Pascal 3:59:10, 8. Passang Dawa Sherpa 4:01:50, 9. Ngima Yangjee Sherpa 4:01:50, 10. HRNCIAR Emil 4:11:05

12 Νοεμβρίου, ημέρα 6η – Jumbesi  

ΝΙΚΟΣ : Σήμερα ο αγώνας ξεκινά σε δύο γκρουπ, στις 7 το πιο αδύναμο και στις 8 το πιο γρήγορο. Η εκκίνηση δίνεται στο χωριό Kenja (1.600μ.) και τερματισμό στο Jumbesy (2.800μ.). To χωριό Kenja είναι τουριστικό μέρος με ειδίκευση στην ορειβασία, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς βρισκόμαστε σε μια από τις πιο διάσημες παγκοσμίως διαδρομές διάσχισης της οροσειράς των Ιμαλάϊων. Πολλά μικρά μαγαζάκια με είδη ορειβασίας βρίσκονται στο κέντρο του χωριού για όσους θέλουν να συμπληρώσουν τον εξοπλισμό τους είναι η τελευταία ευκαιρία.
Ξεκινάμε με τον Dawa Serpa να δίνει δυνατό ρυθμό. Αμέσως μετά το χωριό ξεκινά έντονο ανέβασμα μέσα σε πυκνό τροπικό δάσος. Γρήγορα με τον Rai πιάνουμε τον Serpa και συνεχίζουμε μαζί σε πολύ δύσκολη ανηφόρα περνώντας μπροστά από διάσπαρτες κτηνοτροφικές καλύβες. Το μονοπάτι έχει αρκετή κίνηση από ανθρώπους της περιοχής. Μπροστά σε μια καλύβα ακούω χαρούμενες φωνές , είναι ο Μπάμπης με τους δύο Σέρπα οι οποίοι θα συνεχίσουν το δικό τους Γολγοθά αφού περάσουν οι αθλητές. Μπαίνω μπροστά, οδηγώντας την κούρσα με τον Rai να με ακολουθεί. Περνάμε το υψόμετρο του Ολύμπου μέσα σε πυκνή βλάστηση. Ο Rai αρχίζει να εκμεταλλεύεται την προσαρμογή του σε υψηλό υψόμετρο και σταδιακά μεγαλώνει τη διαφορά. Φτάνουμε στα 3.500μ. και σπάω το προσωπικό ρεκόρ υψηλότερης ανάβασης. Τις επόμενες μέρες αυτό θα επαναλαμβάνεται. Ο Rai είναι μπροστά 7 λεπτά. Ανεβάζω ρυθμό στα επόμενα τρία χιλιόμετρα στα 3.500μ. καθώς τραβερσάρουμε το βουνό. Σταδιακά αρχίζει το κατέβασμα. Διασχίζουμε δάσος με τεράστια δέντρα, το έδαφος πολύ δύσκολο και επικίνδυνο (λάσπη, ρίζες, πέτρες και έντονη κλίση). Η κλίση γίνεται πιο ομαλή, ανεβάζω κι άλλο τον ρυθμό και βλέπω τον Rai περίπου τέσσερα λεπτά μπροστά. Πλησιάζουμε το χωριό με ομαλή κατηφόρα με πολλές όμως παγίδες (σκαλοπάτια, πέτρες, αυλάκια). Τερματίζω 2 λεπτά πίσω από τον Rai και μετά από 10 λεπτά έρχεται ο Dawa. Αλλαγή ρούχων τα οποία κουβαλούσα στο σάκο και πλύσιμο της αγωνιστικής στολής. Φαγητό ρύζι και φακές και βόλτα στο πολύ όμορφο χωριό. Αύριο δεν θα έχουμε αγώνα, θα ξυπνήσουμε στις 4 το πρωί και θα ανηφορίσουμε πάνω από τα 4.000μ. και θα παραμείνουμε σ’ αυτό το υψόμετρο για εγκλιματισμό. Αργά το απόγευμα συναντιόμαστε με τον Μπάμπη, ενθουσιασμένοι με αυτά που βλέπουμε και κάνουμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή θαυμάζοντας διάσπαρτους βουδιστικούς βωμούς αλλά και ένα μοναστήρι. Ο Μπάμπης μένει σε ένα μικρό αγροτόσπιτο, γνωρίζουμε την οικογένεια και τον φοβερό πιτσιρικά που κυκλοφορούσε σχεδόν μισόγυμνος και ξυπόλυτος αγνοώντας το κρύο και το ψιλόβροχο ενώ εμείς τουρτουρίζαμε. Το βράδυ ήρθε γρήγορα, αρχίζουμε με τους αθλητές κι αισθανόμαστε μια μεγάλη ομάδα ανυπομονώντας για αυτά που έρχονται.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Μια συννεφιασμένη μέρα σήμερα στην περιοχή του αγώνα αλλά βοήθησε πολύ από την άποψη της δροσιάς. Ο Νίκος μου είπε ότι πολλοί συναθλητές του αντιμετώπισαν προβλήματα με πτώσεις. Ο αγώνας ξεκίνησε με 2.000 υψομετρική ανάβαση και αυτό για περίπου 12 χλμ. Αμέσως μετά ακολούθησε ένα μικρό ισιάδι 4-5 χλμ. στα 3.500 μ. υψόμετρο και κατόπιν κατηφόρα μέχρι τον τερματισμό η οποία γλιστρούσε όμως πολύ. Μετά από αρκετές ώρες και λίγο πριν βραδιάσει έφτασα στον τερματισμό και συνάντησα τον Νίκο. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση και αύριο θα ανέβουν στο Langate για εγκλιματισμό. (Μπάμπης Γκιριτζιώτης)

ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ 2ης ΜΕΡΑΣ (σε παρένθεση ο συνολικός χρόνος): 1. Rai Uttar Kumar 2.43.02 (6.14), 2. Νίκος Καλοφύρης 2.45.10 (6.16), 3. Dawa Sherpa 2.55.21 (6.16), 4. Yangdee Lama Sherpa 3.17.34 (7.06), 5. Passang Dawa Sherpa 3.05.12 (7.07), 6. Jeremie Chapuis 3.17.21 (7.12)… συνολικά 57 αθλητές συνεχίζουν.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Σε μια λίστα αποτελεσμάτων χωρίς εκπλήξεις, κάτι πρέπει να κρύβεται. Ξαναδιαβάζοντας τα αποτελέσματα της σημερινής μέρας, θα κάνουμε δυο διαπιστώσεις: α) υπάρχει μια σχετική διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα σε Καλοφύρη, Kumar από τη μία και Dawa από την άλλη, β) η τράπουλα πίσω από τους τρεις πρώτους ανακατεύεται ξανά. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ για όσους δεν είδαν ακόμα τις φωτογραφίες των πρωταγωνιστών, ότι ο Dawa Sherpa του αγώνα δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με τον γνωστό μας Dawa. Προς το παρόν δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για απλή συνωνυμία ή υπάρχει κάποια συγγένεια με τον διοργανωτή και αγαπητό μας πρωταθλητή Dachhiri Dawa Sherpa. Προσωπική άποψη για τη μάχη της κορυφής, ότι ο αγώνας είναι για δύο! Το χάσιμο των 15 λεπτών την πρώτη μέρα, για τους Kumar & Καλοφύρη, χάρισε τη νίκη στον νεαρό Dawa. Σήμερα τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Πιο πίσω, η διαφορά δείχνει μη αναστρέψιμη. Χαρακτηριστικά, η μ.ω.τ. για τους τρεις πρώτους είναι 7,0 km ενώ αμέσως πιο πίσω 6,2. Η χτεσινή ευχάριστη έκπληξη του αγώνα, η Yangdee Lama Sherpa κρατάει ακόμα την 4η θέση της γενικής, παρά το γεγονός ότι σήμερα τερμάτισε 9η! Επιστρέφοντας στον Νίκο Καλοφύρη, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Έλληνας πρωταθλητής φάνηκε σίγουρα αντάξιος των προσδοκιών μας και ίσως και περισσότερο απ όσο θα περιμέναμε. Η διαφορά των δύο λεπτών του Kumar προφανώς οφείλεται σε κάποια αλλαγή του τέλους, για λόγους γοήτρου, άρα θεωρώ απόλυτα ισοδύναμη την σημερινή παρουσία των δύο αθλητών. Στις φωτογραφίες του Μπάμπη, που τραβήχτηκαν στη μέση της ανάβασης, εικονίζονται και οι τρεις πρώτοι να πηγαίνουν μαζί. Και μάλιστα, είναι απόλυτα λογικό, ένας ξένος αθλητής να είναι επιφυλακτικός με την προοπτική άλλων δύο εβδομάδων αγώνα, σε άγνωστα περιβάλλοντα για τον ίδιο! Κάθε μέρα που περνά, φέρνει τον Νίκο ως ισότιμο διεκδικητή του αγώνα. Και όταν θα έχει εξοικειωθεί με τη λογική και τη φιλοσοφία των διαδρομών στο Κούμπου, τότε θα μπορέσει να ξεδιπλώσει τις δυνάμεις του. Οι επιδόσεις των πρώτων ήταν περίπου οι αναμενόμενες, αφού και οι συνθήκες ήταν γενικά ευνοϊκές. Η όποια λάσπη στο μονοπάτι, είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη σ αυτές τις περιοχές με υψόμετρο κάτω από 3000 μέτρα. Η υγρασία είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, καθώς τα σύννεφα αναπτύσσονται στις κοιλάδες και συντηρούν την πυκνή βλάστηση των δασών τους. Άρα τέτοια φαινόμενα θα βρουν οι αθλητές και τις επόμενες ημέρες, μέχρι και την 6η μέρα. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: Οι μόνοι άτυχοι αύριο, είναι οι σκληροτράχηλοι Νεπαλέζοι, που δεν έχουν ανάγκη από ξεκούραση και πολύ περισσότερο, από εγκλιματισμό υψομέτρου! Απίστευτα ανθρώπινα σκαριά, φτιαγμένοι για ασταμάτητη σωματική προσπάθεια, στις μέρες ξεκούρασης νιώθουν μάλλον φυλακισμένοι. Η σκέψη όμως ότι τα νούμερα των υψομέτρων ανεβαίνουν σταδιακά, ίσως κάνουν τον Kumar να έχει πιο ήσυχο ύπνο. Η αυριανή εξόρμηση στο Langate θα δώσει την ευκαιρία στους δυτικούς να κάνουν μια καλή πρόβα με το μέγιστο υψόμετρο των επόμενων 4-5 ημερών. Ανάπαυση και για τον φωτογράφο μας, τον Μπάμπη, που απ όσο υποψιάζομαι, μάλλον δεν θα αντέξει στον πειρασμό… (Λάζαρος Ρήγος)

13 Νοεμβρίου, ημέρα 7η – Jumbesi

ΝΙΚΟΣ : Όλο το βράδυ έβρεχε. Η νύχτα πέρασε νωρίς καθώς έχουμε ξύπνημα στις 4. Φάγαμε πρωινό με άνετους ρυθμούς καθώς η αναχώρηση για το Langate στα 4.000μ. αντί για τις 5 το πρωί άλλαξε για τις 6π.μ.
Σήμερα δεν έχουμε αγώνα αλλά θα είναι ημέρα εγκλιματισμού. Έξω έχει σταματήσει η βροχή και αρχίζουμε τις ετοιμασίες για την ανάβαση και την παραμονή στο υψόμετρο.
Παίρνουμε από ένα πακέτο με φαγητό (σάντουϊτς, φρούτα, ξηρούς καρπούς) και βγαίνουμε στην πλατεία του κοιμισμένου ακόμα χωριού. Σχεδόν 100 άνθρωποι σπάμε την πρωινή γαλήνη με τραγούδια και πειράγματα.
Ήδη από την τρίτη μέρα στο βουνό έχουν ξεχωρίσει τα πειραχτήρια της ομάδας. Ένας από αυτούς είναι ο Rai, ο Dawa (ο διοργανωτής) αλλά και οι κοπέλες της ομάδας δεν πάνε πίσω. Βγαίνοντας από το χωριό έχει αρκετά λιβάδια κι ένα όμορφο ανηφορικό μονοπάτι με αρκετούς βουδιστικούς βωμούς. Σταδιακά ξημερώνει κι αρχίζουμε να μπαίνουμε σε δάσος κωνοφόρων. Εδώ όλοι πρέπει να μαζέψουμε ξύλα και να τα μεταφέρουμε μέχρι τον χώρο της σημερινής μας κατασκήνωσης υψομέτρου. Μετά από δύσκολη ανηφόρα βγαίνουμε σε ένα υψίπεδο με αρκετό χορτάρι. Βρίσκουμε μια μεγάλη κοιλότητα σε βράχο και με κάποιους παλιούς τοίχους για προστασία από τον δυνατό αέρα. Βρισκόμαστε στα 4.000μ., από τα 3.800μ. και πάνω έχει λίγο χιόνι. Ο καιρός είναι κρύος και συννεφιασμένος, η ώρα είναι 9π.μ. Εδώ θα είναι η βάση μας μέχρι αργά το μεσημέρι. Ανάβουμε τρεις φωτιές και αρχίζουμε τους χορούς για να ζεσταθούμε. Ανά διαστήματα διάφορες ομάδες κάνουμε εξερεύνηση στη γύρω περιοχή αν και ο καιρός δεν βοηθά καθώς έχει αρκετή ομίχλη. Κοντά στις 12 κάπως ανοίγει ο καιρός. Απέναντι φαίνεται μια όμορφη κορυφή κοντά στα 4.300μ. υψόμετρο. Μια ομάδα δέκα ατόμων την ανεβαίνουμε αλλά δεν μπορούμε να δούμε πολλά πράγματα καθώς μας σκεπάζει πάλι η ομίχλη. Στο γυρισμό στην αρχή του υψιπέδου ακούμε ένα έντονο βουητό που σιγά σιγά μεγαλώνει και νιώθουμε τη γη να τρέμει. Μετά από λίγο στην πλαγιά κατεβαίνει τρέχοντας ένα μεγάλο κοπάδι με άγρια γιακ. Περνούν μπροστά μας χωρίς να μας δώσουν σημασία ενώ εμείς παρακολουθούμε με δέος. Πηγαίνουμε ξανά στις φωτιές όπου οι χοροί και τα τραγούδια καλά κρατούν και κοντά στις 3 αρχίζουμε το κατέβασμα στα 2.800μ. όπου βρίσκεται το αγροτικό χωριό jumbesy Όσο έχει μέρα ακόμη μένουμε έξω με τον Μπάμπη να μη σταματά να φωτογραφίζει. Τρώμε βραδινό ρύζι και λαχανικά και πίνουμε αρκετό ζεστό τσάι λεμονιού το οποίο σε χαλαρώνει και κοιμάσαι καλύτερα. Στις 8 πάμε για ξεκούραση και ύπνο. Αύριο θα έχουμε δύσκολη μέρα καθώς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του αγώνα θα είναι πάνω από 4.000μ.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Εγκλιματισμός, 13.11.2010 – Πιθανότητα τροποποίησης της διαδρομής. Καλημέρα από το Jumbesi του Νεπάλ. Σήμερα είναι μέρα εγκλιματισμού για τους αθλητές. Ξεκίνησαν για το όρος Langaté (4.000m) στις 5 το πρωί και θα επιστρέψουν μετά το μεσημέρι. Για μένα σήμερα είναι μέρα ξεκούρασης και υπάρχει αρκετός χρόνος για να σας γράψω περισσότερα πράγματα για τον αγώνα, μια που τις προηγούμενες 2 οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές λόγω ελάχιστης παροχής ρεύματος. Οι 2 πρώτες μέρες του αγώνα ήταν πολύ καλές για τον Νίκο αφού όπως ήδη ξέρετε οδηγεί τον αγώνα με τους 2 Νεπαλέζους. Η συνολική διαφορά είναι +2 λεπτα, πρώτος ο Rai και με τον ίδιο χρόνο ακολουθεί ο Νίκος με τον Dawa Sherpa (ξάδελφος του Dawa). O Νίκος είναι ενθουσιασμένος και σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Χαίρεται ιδιαίτερα όταν του λεω κάθε βράδυ ότι στέλνω εικόνες και αυτό πιστεύω βοηθά στην ψυχολογία του. Δεν τον ανησυχεί τίποτα μέχρι στιγμής ιδιαίτερα, απλά αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που δεν ξέρουμε πως μπορεί να λυθεί. Από την πρώτη μέρα μου είπε ότι αργούν να έρθουν πολύ τα πράγματά του με τους sherpa που τα μεταφέρουν. Εντωμεταξύ των 2 πρώτων έρχονται περίπου μιάμιση με δυο ώρες αφότου τερματίσουν. Την 1η Μέρα βρήκαμε μαζί τα πράγματά του, αφού ψάχνανε για αρκετή ώρα στις 7 το απόγευμα. Χθες τα πήρε στις 5.30. Αυτό τον δυσκολεύει ιδιαίτερα γιατί τερματίζοντας την διαδρομή δεν έχει ρούχα να αλλάξει, ούτε και τα αναγκαία πράγματα που χρειάζεται μετά τον τερματισμό. Πρέπει να περιμένει πότε θα έρθουν οι αποσκευές του. Όμως αυτό δεν του ρίχνει το ηθικό και έχω την εντύπωση ότι τον πεισμώνει περισσότερο. Εχθές το βράδυ που τα λέγαμε για λίγο μου είπε ότι η χθεσινή διαδρομή του άρεσε πολύ. Ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος όταν έβλεπε το ρολόι του να δείχνει 3.500 μ υψόμετρο. Και για μένα βέβαια ήταν πολύ όμορφη μέρα μιας και δεν είχα φτάσει ποτέ σε τόσο μεγάλο υψόμετρο. Εντύπωση μας έκανε, εκτός των άλλων που θα τα αναφέρω αναλυτικά μολις επιστρέψουμε, το γεγονός ότι στα 3.500 μ. υπήρχαν πυκνά δάση και τεράστια δέντρα και στα 3.000 μ. υπήρχαν καλλιέργειες. Επίσης, σχολιάσαμε αρκετά τους αχθοφόρους που κατεβαίνουν τα μονοπάτια φορώντας σαγιονάρες και φορτωμένοι πολλές φορές με πάνω από 60 κιλά! Προσωπικά είδα 17χρονο παιδί να κουβαλάει μπετόνια με κηροζίνη που προορισμό είχαν το Namche Bazar συνολικού βάρους 125 lit με τσιγάρο στο στόμα! Ο καιρός σήμερα εδώ είναι συννεφιασμένος και η θερμοκρασία δεν ξεπέρνα τους 8-10 βαθμούς. Επίσης, σήμερα συνάντησα και την γυναίκα του Dawa, μια και ο ίδιος είναι μαζί με τους δρομείς. Μου είπε ότι υπάρχει περίπτωση να γίνουν κάποιες αλλαγές στην διαδρομή λόγω χιονόπτωσης αλλά θα το ξέρουμε τις επόμενες μέρες όταν θα το δει ο Dawa όπου και θα αποφασίσει τι θα γίνει (με κάθε επιφύλαξη). Θα προσπαθήσω να βρω τον Dawa ώστε να μάθω περισσότερα. Επίσης, θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη που δεν μπορώ να στέλνω νέα συχνότερα. Οι διαδρομές που καλύπτω με του αχθοφόρους είναι μεγάλες και δεν υπάρχει η δυνατότητα να σταματάμε ενδιάμεσα για να στήσω τον εξοπλισμό μου. Όταν επιστρέψουμε με το καλό θα γράψω με κάθε λεπτομέρεια πως ήταν το ταξίδι μας, μιας και το μπλοκάκι μου θα είναι γεμάτο. Προσωπικά το ταξίδι αυτο δεν γεμίζει μόνο τον σκληρό μου δίσκο με εικόνες αλλά και εμένα με βιώματα και καταστάσεις που ίσως να μην ξαναζήσω. Για οικονομικούς λόγους δεν μπορώ να κοιμάμαι σε μεγάλα lodges και να τρώω σε ζεστά εστιατόρια ευρωπαϊκά φαγητά. Αυτό βέβαια μου δίνει την ευκαιρία να δω πως ζούνε οι ντόπιοι εδώ με κάθε λεπτομέρεια και δεν με ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως, το φαγητό που ετοιμάζεται, μέσα σε μια παραδοσιακή κουζίνα, με την φωτιά δίπλα, με ευχαριστεί τόσο που θα ήταν ατυχία να χάσω μια τέτοια εμπειρία. Αύριο, οι αθλητές θα ξεκινήσουν την 3η διαδρομή προς το Beni (15khm). Θα τους φωτογραφίσω μετά την εκκίνηση και θα συνεχίσω προς το χωριό Taksindu. Στο Beni οι αθλητές θα κοιμηθούν σε σκηνές γιατί δεν υπάρχουν καταλύματα στην περιοχή. Θα συναντήσω τον Νίκο την επόμενη μέρα λίγο έξω από το Taksidu περιμένοντας το να τον φωτογραφίσω και θα σας στείλω νέα του.

ΝΙΚΟΣ : Από σήμερα μπαίνουμε στην καρδιά των Ιμαλαϊων. H διαδρομή πλέον αρχίζει και κινείται σε υψηλά για μένα υψόμετρα. Βγαίνοντας για την εκκίνηση ο καιρός έχει καθαρίσει όμως το πρωινό είναι παγωμένο. Ξεκινάμε όλοι κάπως συντηρητικά κι εγώ δίνω το ρυθμό. Τρία-τέσσερα χιλιόμετρα μετά το χωριό ο Dawa Serpa κάνει ένα ξαφνικό σπριντ κι αρχίζει να ανεβαίνει ξέφρενα πολλά σκαλιά που οδηγούσαν σε ένα μοναστήρι. Ανεβάζω κι εγώ το ρυθμό αλλά ο Rai με κρατούσε από τη μπλούζα. Τον κοιτάω περίεργα και μου λέει περίμενε. Κόβουμε κι άλλο ταχύτητα. Πλησιάζοντας στο μοναστήρι η γνώριμη πλέον μορφή του Μπάμπη είναι εκεί και μας ενθαρρύνει. Θα τον δω μετά από δύο μέρες στο Taksindu. Συνεχίζουμε την ανάβαση με τον Dawa να έχει εξαφανιστεί. Ρωτάω τον Rai κι αυτός γελούσε ενώ εγώ σκεφτόμουν τι έγινε, πέταξε; Μετά από λίγο ακούμε βήματα και μας φτάνει χαρούμενος ο Dawa που είχε κάνει μια στάση στο μοναστήρι. Βγαίνουμε από το δάσος και από πάνω ορθώνονται μεγάλες πλαγιές ενώ κάπου στο βάθος φαίνεται ένα διάσελο που πρέπει να περάσουμε. Ο Rai αρχίζει κι εκμεταλλεύεται την προσαρμογή του στο υψόμετρο και φεύγει, εγώ με το Dawa συνεχίζουμε μαζί κοιτάζοντας πίσω βλέπουμε τη γραμμή των αθλητών να ακολουθεί το επίπονο ανέβασμα. Φτάνοντας στο πέρασμα KONGLOMADANDA(4.300μ.) κι απέναντι για πρώτη φορά αντικρίζω με δέος παγετώνες και κορυφές πάνω από τα 7.000μ. Εκεί ακολουθώ λάθος μονοπάτι αλλά καταλαβαίνω το λάθος κι επιστρέφω στη σωστή διαδρομή. Αρχίζει έντονο κατέβασμα περνάμε απέναντι σε μια κοιλάδα στα 3.500μ με μεγάλα ορμητικά ρέματα να κατεβαίνουν από τις πλαγιές. Από εδώ έχουμε μια σύντομη ανάβαση μέχρι το Beni στα 4.000μ. Ο τερματισμός γίνεται μπροστά από ένα μικρό καταφύγιο (τέσσερις τοίχοι και μια τέντα από πάνω), μπαίνουμε μέσα γρήγορα, ο αέρας είναι παγωμένος. Εκεί μας περιμένει όπως κάθε μέρα η ομάδα υποστήριξης με ζεστό τσάι και τι άλλο…ρύζι! Η διαμονή μας θα είναι σε ένα μικρό οροπέδιο λίγο πιο πάνω σε σκηνές. Ανάλογα με τον αριθμό που έχει κάθε αθλητής ψάχνει να βρει τη σκηνή του. Έχει ομίχλη και κρύο. Τα πράγματα όπως κάθε μέρα αργούν να έρθουν, δεν είναι κι εύκολο για τους σέρπα να κάνουν φορτωμένοι την ίδια διαδρομή με μας. Μπαίνω μέσα στη σκηνή για να χαλαρώσω στο παγωμένο περιβάλλον και τυλίγομαι για λίγο με το υπόστρωμα. Επιστρέφω στο καταφύγιο και βλέπω τους τερματισμούς των άλλων αθλητών. Για να ζεστάνουμε κάπως την ατμόσφαιρα σχηματίζουμε μια ομάδα υποδοχής έξω από το καταφύγιο, ανάβουμε μια φωτιά με ξύλα που βρήκαμε παρακάτω και χορεύουμε και πανηγυρίζουμε με κάθε αθλητή που τερματίζει. Τα πράγματα έρχονται αργά το απόγευμα κι επιτέλους φοράω πιο ζεστά ρούχα. Στις 6-6:30 τρώμε βραδινό και το δίλημμα είναι να αφήσεις το κάπως ζεστό καταφύγιο όπου είμαστε όλοι μαζεμένοι και να πας στην παγωμένη σκηνή ή να συνεχίσεις να μένεις στο καταφύγιο παρά την κούραση. Σήμερα δεν είναι και ο Μπάμπης να ανταλλάξουμε εντυπώσεις και μερικές κουβέντες στην ίδια γλώσσα. Σύντομα η κούραση μας οδηγεί στις παγωμένες σκηνές. Αύριο μας περιμένει μια ακόμη δύσκολη μέρα. Ο αγώνας θα είναι κάπως ιδιόμορφος. Θα ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί και θα ανεβούμε πιο ψηλά στο Lac Dokhunda όπου θα δοθεί η εκκίνηση. Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

ΜΠΑΜΠΗΣ : [Μετά την επιστροφή του Νίκου] Τελικά η εκκίνηση για την σημερινή ανάβαση δόθηκε στις 6 αντί στις 5, λόγω βροχής. Φτάσανε με αργό περπάτημα στις 9:15 στα 4.000 μ. και η κατάσταση εκεί ήταν πρωτόγονη, όπως είπε ο Νίκος. Ανάψανε μεγάλες φωτιές με ξύλα που κουβαλούσαν οι Σέρπα αλλά και σχεδόν όλοι οι αθλητές. Η διάθεση τους ήταν πολύ καλή, με πολλά γέλια και Νεπαλέζικα τραγούδια και χορούς, έμειναν εκεί μέχρι τις 2. Επιστρέφοντας, περπάτησαν για 45 λεπτά στην κορυφογραμμή και μετά πήραν τον δρόμο για το Jumbesi, όπου και έφτασαν στις 16:15. Στην πορεία προς τα πάνω είχε πολύ ομίχλη και μετά τα 3.800 χιόνιζε. Στην επιστροφή έβρεχε συνέχεια. Χαιρετισμούς σε όλους εκεί και να είστε καλά. Μπάμπης Γκιριτζιώτης

14 Νοεμβρίου, ημέρα 8η – Taksindu

ΝΙΚΟΣ : Στις 5:00 το πρωί ο Dawa Serpa σαν άλλος Χρήστος Κατσάνος βαράει τις κουδούνες. Είναι το σύνθημα πως η νέα μέρα ξεκινά. Με γρήγορες κινήσεις μαζεύουμε τα πράγματα που θα κουβαλήσουν οι Σέρπα, φοράμε την αγωνιστική στολή κι από πάνω πιο ζεστά ρούχα μέχρι να φάμε πρωινό και να αρχίσουμε την πορεία προς το σημείο εκκίνησης. Μετά από μία ώρα περπάτημα φτάνουμε στην περιοχή στο χώρο της εκκίνησης. Μπροστά μας είναι η λίμνη Dokhunda, από πάνω της ορθοπλαγιές και παγετώνες και αμέτρητα ρυάκια με παγοκαταρράκτες να καταλήγουν στη λίμνη. Το νερό καταγάλανο, με το ζόρι αντιστέκεσαι για μια βουτιά. Όταν όμως δοκιμάσεις τη θερμοκρασία, αλλάζεις αμέσως γνώμη. Εκεί ο Dawa (διοργανωτής) μας είπε ότι όταν ήταν 12 χρονών είχε ανέβει από το χωριό του (25χλμ.να ανέβει και μετά άλλα 25 να κατέβει για να καταλάβουμε γιατί έγινε τόσο σπουδαίος αθλητής) , λίγο πιο κάτω από το Taksindu. Του άρεσε τόσο πολύ η περιοχή της λίμνης που ξεχάστηκε μέχρι που πάγωσε. Άρχισε να κατεβαίνει τρέμοντας κι όταν ένιωσε κάπως τη ζεστασιά του ήλιου έκατσε σε ένα βράχο απλώνοντας τα χέρια και τα πόδια στον ήλιο για να ζεσταθούν. Στο χωριό του έφτασε αργά το βράδυ ενώ η οικογένεια του και οι κάτοικοι τον έψαχναν. Αποδείχτηκε προφητικός ο πατέρας του που τότε του είπε ότι το Νεπάλ είναι μικρό για σένα. Στη συνέχεια ο Dawa ήρθε στην Ευρώπη, ζει στην Ελβετία και έκανε μια μεγάλη αθλητική καριέρα πρωταγωνιστώντας σε μεγάλους ορεινούς αγώνες τρεξίματος. Είχαμε την χαρά να τον δούμε να αγωνίζεται δύο χρονιές στον Olympus Marathon. Ο αγώνας σήμερα θα είναι 20χλμ. με -1.900μ. αρνητική υψομετρική και +265μ. θετική. Δεν βλέπω καλά τα πράγματα καθώς αισθάνομαι κουρασμένος, μπουκωμένος και με πονάει η κοιλιά. Μάλλον πληρώνω τη χθεσινή μου απροσεξία να πιω νερό από ρυάκια και το έντονο κρύο και υγρασία που επικρατούν. Με την εκκίνηση ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος, ευνοεί σε αυτό και η κατηφόρα. Ο Dawa έφυγε μπροστά, ακολουθεί ο Rai, από κοντά ο Pasang Serpa και μετά εγώ. Τρέχουμε σε κατηφόρα κι έχω σφυγμούς σαν να κάνω ανάβαση. Στην ευθεία του Beni φτάνω τον Pasang. Οι άλλοι δύο είναι μακριά. Από εδώ και πέρα ο αγώνας συνεχίζεται με μεγάλες τραβέρσες και απότομα κατηφορικά κομμάτια. Πριν το χωριό μπαίνουμε μέσα σε δάσος με λάσπη και γλιστερές ρίζες. 1.000μ. πριν το χωριό ένα μικρό παιδάκι μπαίνει μπροστά μου και με γρήγορο ρυθμό τερματίζουμε μαζί. Ο Μπάμπης έχει αποθανατίσει αυτή τη στιγμή. Μετά συναντιόμαστε στον τερματισμό. Η διαμονή και σήμερα είναι σε σκηνές σε λιβάδι μπροστά από μοναστήρι. Πλένομαι σε μια παγωμένη πηγή. Ζεστό νερό θα βρούμε μετά από πολλές μέρες στην Κατμαντού. Τρώμε γρήγορα το απαραίτητο ρύζι αποκατάστασης και πίνουμε ζεστό τσάι. Το απόγευμα είμαστε καλεσμένοι σε τελετή καλωσορίσματος στο μοναστήρι. Στη τελετή παρακολουθούμε χορούς από κατοίκους της περιοχής και δίνουν στον κάθε αθλητή το τελετουργικό μεταξωτό μαντήλι καλωσορίσματος. Στα 2.950μ. που βρίσκεται η κατασκήνωση είναι πιο ζεστά από χθες αν κι έχει πάλι ομίχλη. Αύριο δεν θα έχουμε αγώνα. Θα επισκεφτούμε το χωριό του Dawa και σπίτια της περιοχής για να γνωρίσουμε τον τρόπο ζωής του ορεινού Νεπάλ και των σέρπα. Το Taksindu είναι διάσημο για τους οδηγούς βουνού μεγάλου υψομέτρου κι έχει πολλούς οι οποίοι έχουν ανέβει αρκετές φορές στις πιο ψηλές κορυφές των Ιμαλαϊων.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το Taksindu. H μέρα σήμερα ήταν ηλιόλουστη. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο για μας. Το χρειαζόμασταν πολύ αφού τις 2 τελευταίες δεν έχει σταματήσει η συννεφιά και η βροχή. Όλο το βράδυ έριχνε ψιλή βροχή. Το πρωί όμως κατά τις 6 που άρχισα να ετοιμάζομαι για αναχώρηση ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 8:30. Περίμενα τον Νίκο 3 χλμ. περίπου έξω από το χωριό, δίπλα σε έναν βουδιστικό Ναό. Ο Νεαρός που έμενε εκεί με έβλεπε να στήνω τις μηχανές και την μικρή μου βιντεοκάμερα και γεμάτος περιέργεια με ρώτησε τί κάνω! Μετά τη γνωριμία μας με κέρασε ένα ζεστό τσάι και περίμενε και αυτός τους αθλητές. Ο Νίκος, όπως και τις δύο προηγούμενες μέρες, εκείνη τη χρονική στιγμή κινούνταν πρώτος. Πίσω του οι δύο βασικοί ανταγωνιστές του. Μία “καλημέρα” τον έκανε να χαμογελάσει και περνώντας από μπροστά μου με ρώτησε, όπως πάντα αν είμαι καλά. Του είπα ότι είναι όλα ΟΚ και δώσαμε ραντεβού εν κινήσει για αύριο το πρωί καθώς θα φτάνει στο Taksindu. Σήμερα θα καλύψουν μία διαδρομή 15 χλμ. Jumbesi-Beni και θα διανυκτερεύσουν σε υψόμετρο 3.340 μ. Αύριο το πρωί θα ξεκινήσουν για την 4η διαδρομή Beni-Taksindu (20 km) και θα τον συναντήσω μερικά χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Θα πάρω τις πληροφορίες που θέλω και θα προπορευθώ και πάλι. Σήμερα δεν θα τον ακολουθήσω γιατί εκεί που θα τερματίσουν δεν υπάρχουν καταλύματα και θα κοιμηθούν σε σκηνές. Οπότε δεν θα γνωρίζω τον χρόνο του. Το γεγονός ότι στις 16 του μηνός έχουν ελεύθερη μέρα και θα επισκεφθούν το μοναστήρι που ζει η οικογένεια του Dawa μου δίνει τη δυνατότητα να μετακινηθώ μπροστά ώστε να μπορώ να ξεκουραστώ λίγο γιατί περπατάω καθημερινά 7 ώρες κατά μέσο όρο. Προχθές περπατούσαμε για 10 ώρες αλλά ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Σχετικά με τις καιρικές συνθήκες έχω να πω ότι η κατάσταση αρχίζει να “αγριεύει”. Το κρύο είναι αρκετό και ο αέρας αρχίζει να δυναμώνει όσο ανεβαίνουμε υψόμετρο. Οι μπαταρίες από τον εξοπλισμό μου αρχίζουν να αδειάζουν πολύ εύκολα (λόγω χαμηλής θερμοκρασίας). Σε μια συζήτηση που είχα με τον Dawa μου είπε πως πιο ψηλά θα δυσκολευτώ να βρω ρεύμα, έστω και αυτό το λιγοστό που βρίσκω τώρα. Το ρεύμα σε αυτές τις περιοχές έρχεται στις 4 το απόγευμα και λίγο πριν τις 11 το βράδυ κόβεται. Επίσης, ή τάση δεν είναι ποτέ σταθερή και πολλές φορές το εγκεφαλικό με τα ξαφνικά μπλακάουτ μου χτυπά την πόρτα… Ευτυχώς η δική μου “μπαταρία” είναι σε καλή κατάσταση ακόμα μιας και τα 65 χλμ. που έχω περπατήσει σε 4 μέρες είναι πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα και το απολαμβάνω. Ο Νίκος κάθε φορά με πολύ ενδιαφέρον με ρωτά πως είμαι και αυτό από μόνο του με “φορτίζει“. Βέβαια, ο αγώνας είναι ακόμα στην αρχή. Αλλά όταν σκέφτομαι ότι θα τον συναντήσω μου δίνει πολύ κουράγιο. Χθες βράδυ σε μια κουβέντα που είχαμε κατάλαβα ότι και οι δύο έχουμε έρθει για τον ίδιο σκοπό, την εμπειρία της γνωριμίας μας με αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Όταν τον ρώτησα αν τον επηρεάζει η διαφορετική αντιμετώπιση που έχουν οι δυο Νεπαλέζοι συναθλητές του (παραλαμβάνουν νωρίτερα τα πράγματά τους στον τερματισμό, μασάζ το βράδυ μετά από κάθε etape και διανυκτέρευση σε δίκλινο δωμάτιο, ενώ οι υπόλοιποι αθλητές κοιμούνται στρωματσάδα σε ενιαίους χώρους) μου απάντησε αρνητικά: «Όχι, αν σκέφτομαι αυτά θα χάσω τον στόχο, ήρθα εδώ για την εμπειρία και τον αγώνα, δεν με ενδιαφέρει η θέση» και συνέχισε, «Ήρθα για να τρέξω τον αγώνα και να τον ευχαριστηθώ». Θέλω να ζητήσω και πάλι συγνώμη αν δεν μπορώ να γράφω συνέχεια και πολλές πληροφορίες κάθε μέρα αλλά για μένα είναι ή πρώτη φορά που προσπαθώ να καλύψω έναν τόσο μεγάλο σε διάρκεια αγώνα και με δύσκολες συνθήκες. Αυτά προς το παρόν. Η επικοινωνία μας θα συνεχιστεί αύριο όταν με το καλό συναντήσω τον Νίκο. Καλό βράδυ σε όλους. Taksindu 14.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

15 Νοεμβρίου, ημέρα 9η – Taksindu

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλημέρα από το Taksindu. Μόλις έφτασε ο Νίκος και ήρθαμε αμέσως στην κουζίνα του lodge που μένω για να ζεσταθεί. Η νύχτα που πέρασε δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Χθες ο Νίκος τερμάτισε 3ος με χρόνο 2:46, 2oς Dawa Sherpa με 2:43 και 1oς ο Rai Uttar Kumar με 2:36. Τους χρόνους των άλλων δύο δεν μπορώ να τους γνωρίζω με ακρίβεια καθώς μου τους μετέφερε μόνο ο Νίκος. Ο χθεσινός αγώνας ξεκίνησε στις 8:30. Για τα πρώτα 2-3 χλμ. η κλίση της διαδρομής ήταν ήπια και μετά ακολούθησε μία πολύ δύσκολη ανάβαση έως τα 4.330 μ.. Από εκεί κατέβηκαν ένα επίσης δύσκολο μονοπάτι με απότομους βράχους μέχρι τα 4.000 μ., όπου και τερμάτισαν (Βeni). Η διαδρομή δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα τον Νίκο αλλά το πρόβλημα ήρθε μετά. Τα πράγματα του Νίκου αργούν να έρθουν για 3η συνεχή ημέρα (ήρθαν στις 4 το απόγευμα). Η θερμοκρασία ήταν στους 0C και ο Νίκος δεν είχε ρούχα να αλλάξει. Η θερμοκρασία του έπεσε αρκετά και προσπαθούσε να ζεσταθεί στη φωτιά, σε εξωτερικό χώρο, όπου μαγειρευόταν το φαγητό. Η θερμοκρασία έπεσε στους -15 το βράδυ αλλά από ότι μου είπε, μέσα στη σκηνή ήταν ζεστά. Τα πράγματα αντιθέτως των 2 πρώτων έρχονται αν όχι πιο νωρίς απ’ αυτούς, το πολύ με μία ώρα καθυστέρηση. Αυτά για την χθεσινή μέρα. Η σημερινή είχε μια ιδιαιτερότητα. Ξεκίνησαν με περπάτημα από το Beni και ανέβηκαν στα 4.530 μ. στην αρχή του παγωμένων βουνών. Από εκεί και κοντά σε μια όμορφη λίμνη δόθηκε η εκκίνηση. Κατέβηκαν τη ίδια ακριβώς διαδρομή την οποία ανέβηκαν και συνέχισαν για πολλά χιλιόμετρα τραβέρσες με κατηφορική κλίση. Κατά διαστήματα διέσχιζαν περιοχές με δάσος όπου γλιστρούσε αρκετά και είχε πολλή λάσπη και δεν έλειπαν σαφώς και τα απότομα κατηφορικά κομμάτια. Έφτασε 3ος εδώ στο Taksindu, με μικρή διαφορά από τους άλλους δύο, με χρόνο 1:55 περίπου. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω είναι δίπλα μου και πίνει ένα ζεστό τσάι και σας στέλνει τους χαιρετισμούς του. Αύριο θα κάνουν τη διαδρομή Taksindu (2960m) – Kharikhola (2040m), μία βόλτα ξεκούρασης στην ουσία αφού θα επισκεφθούν το μοναστήρι που ζει η οικογένεια του Dawa. Εγώ θα προπορευθώ από σήμερα και θα τον συναντήσω μεθαύριο μέσα στην διαδρομή Kharikhola – Phading (2610m). Taksindu, 15.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Αρκετές οι δυσκολίες πλέον για τον Νίκο στον αγώνα, που ωστόσο κρατάει επάξια την 3η θέση της γενικής, διατηρώντας και πολλές πιθανότητες να συνεχίσει και ως διεκδικητής. Πιστεύω ωστόσο ότι δεν θα υπερβεί τις δυνάμεις του, γιατί δεν θα ήθελε να βρεθεί στο τέλος «εκτός» από αυτή τη μοναδική για τον ίδιον εμπειρία. Οι συνθήκες αποδείχτηκαν εξαιρετικά σκληρές, με το κρύο να ξεπερνά και τα φυσιολογικά όρια και το κυριότερο ίσως, αυτό που μας αναφέρει εδώ και 2-3 μέρες ο Μπάμπης: τα πράγματα του Νίκου φτάνουν πολύ πιο αργά από τον ίδιον! Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο και πόσο μπορεί να μειώσει την προσπάθεια του αθλητή. Εκτός αυτών δε, υπάρχει και το ζήτημα τροφή/νερό, που οι δύο Νεπαλέζοι σαφώς και δεν αντιμετωπίζουν, τρώγοντας και πίνοντας οτιδήποτε! Η απόσταση που χωρίζει τον Νίκο από τον εξάδελφο Dawa είναι τέτοια που μπορεί να καλυφθεί σε ένα-δυο ετάπ, από τον Ράι όμως δείχνει να ξεμακραίνει. Από την άλλη, οι διώκτες των τριών πρώτων χάνουν σταδιακά έδαφος και ίσως μόνο ο Passang μπορεί να πλησιάσει τον Νίκο. Εντυπωσιακή η πρώτη γυναίκα του αγώνα Yangdee, που βρίσκεται επάξια πια μέσα στην 6άδα. Αύριο Τρίτη, είναι μια μέρα ανάπαυσης για τους αθλητές ενώ η μεθαυριανή είναι μια καλή μέρα για τον Νίκο, η 5η αγωνιστική, η οποία απλώνεται σε χαμηλά υψόμετρα, κάτω από 2500 μέτρα. Τότε οι αθλητές θα φτάσουν στην κοιλάδα του περίφημου Dudh Kosi, του ποταμιού που στα νεπαλέζικα σημαίνει «Γαλατοπόταμος», από το άσπρο χρώμα που έχουν τα παγετωνικά νερά που κατεβάζει, προερχόμενα από το Έβερεστ και τις υπόλοιπες μεγάλες κορυφές του Κούμπου! Ελπίζουμε να έχουμε και αύριο μια ανταπόκριση από τον Μπάμπη, ώστε να μάθουμε περισσότερα για την κατάσταση του Νίκου αλλά και των υπολοίπων αθλητών του αγώνα. (Λάζαρος Ρήγος)

16 Νοεμβρίου, ημέρα 10η – Lukla

ΝΙΚΟΣ : Ο ύπνος σε χαμηλό υψόμετρο (2.950μ.) είναι πολύ πιο άνετος. Κοντά στις 7π.μ. ένας απόκοσμος ήχος ερχόταν από την πάνω πλευρά της κατασκήνωσης που σταδιακά αυξανόταν σε ένταση και σου προκαλούσε μια παράξενη αίσθηση αναστάτωσης και δέους. Αρχικά ακουγόταν ψαλμωδίες, σταδιακά ήχος πνευστών, στη συνέχεια κρουστά και όλα αυτά μαζί αυξανόταν σε ένταση που σίγουρα αν κάποιος δεν ήξερε ότι ο ήχος ερχόταν από το βουδιστικό μοναστήρι, θα τρεπόταν σε φυγή. Αυτό ήταν το σύνθημα για να ανεβούμε κι εμείς στο μοναστήρι καθώς η σημερινή μέρα δεν είχε αγωνιστική δράση αλλά μετά τη λειτουργία αναχωρήσαμε για το σπίτι του Dawa που βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα παρακάτω και στη συνέχεια για Kharikhola. Όταν φτάσαμε στο σπίτι του Dawa επικρατούσε μεγάλη συγκίνηση με όλους τους συγγενείς αλλά και τους συγχωριανούς να μας υποδέχονται. Εκεί έμαθα ότι ο Dawa είχε χάσει αδελφό από εγκεφαλικό οίδημα λόγω υψομέτρου. Επισκεφτήκαμε διάφορα αγροτόσπιτα της περιοχής και είδαμε τον απλό και φτωχικό τρόπο ζωής τους. Ωστόσο οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, φιλόξενοι, εγκάρδιοι μαζί μας και με κάθε ευκαιρία τραγουδούσαν και χόρευαν. Επισκεφτήκαμε το σχολείο της περιοχής όπου μας υποδέχτηκαν οι δάσκαλοι και τα παιδιά. Πολλά από αυτά περπατούσαν περισσότερο από 5χλμ. και 1.000μ. υψομετρική κάθε μέρα για να πάνε στο σχολείο κι άλλα τόσα για να επιστρέψουν. Περάσαμε από ένα μικρό χωριό που είχε ένα μικρό υδροηλεκτρικό και αποτελούσε το αξιοθέατο της περιοχής καθώς ήταν από τα λίγα χωριά που είχαν ρεύμα. Συνεχίσαμε το κατέβασμα και φτάσαμε στο βάθος της κοιλάδας στα 1.550μ., αυτό είναι και το χαμηλότερο υψόμετρο όλης της αποστολής (μόλις χτες ήμασταν στα 4.550μ.). Περάσαμε μια μεγάλη εναέρια γέφυρα και ανηφορίσαμε για Kharikhola στα 2.050μ. Η υψομετρική διαφορά αλλά και το όνομα μου θύμισε μια περιοχή κοντά στο Μέτσοβο το Καρακόλι. Είναι από τις διαδρομές που συχνά προπονούμαι (ποτάμι-Καρακόλι). Σε όλη τη διαδρομή περνούσαμε από μικρά χωριά 15-20 σπίτια. Οι πλαγιές ήταν καλλιεργημένες και πολλά οπωροφόρα δέντρα μπανανιές και άλλα τοπικά δέντρα που οι Σέρπα μας έλεγαν ποια είναι βρώσιμα. Τα τιμήσαμε δεόντως γιατί φρέσκα φρούτα είχαμε μέρες να δούμε. Μετά από πολλές μέρες σήμερα ζεστάθηκα ξανά. Τις προηγούμενες μέρες μόνο όταν αγωνιζόμουν ένιωθα ζεστός. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ επικρατούσε μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Αυτό ξεκίνησε με την επισημοποίηση του αρραβώνα ενός ευρωπαίου αθλητή με μια Νεπαλέζα που συμμετείχε κι αυτή στον αγώνα και σκόπευαν να παντρευτούν μετά τον τερματισμό. Η γιορτή συνεχίστηκε με τοπικούς χορούς και τοπικά εδέσματα στο κέντρο του χωριού. Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί το τέλος των εύκολων διαδρομών, από αύριο και για εννιά ημέρες θα έχουμε αγώνες σε μεγάλα υψόμετρα μέσα στους πραγματικούς γίγαντες των Ιμαλαΐων.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από τη Lukla Ο καιρός είναι ακόμη κλειστός εδώ. Το αεροδρόμιο της Lukla έχει απαγορευτικό εδώ και 5 ημέρες από και προς Kathmandu. Χθες διανυκτέρευσα κοντά στο χωριό Kharikhola, με σκοπό να φτάσω σήμερα στη Lukla. Έτσι με την έναρξη του αγώνα να ξεκινήσω κι εγώ, ώστε να πετύχω τους αθλητές μεταξύ Lukla και Phakding, όπου θα είναι και ο τερματισμός. Σήμερα οι αθλητές δεν αγωνίστηκαν αλλά ξεκουράστηκαν στο Taksindu. Επισκέφθηκαν ένα μοναστήρι και το σπίτι του Dawa. Αύριο 17/11 θα αγωνιστούν και πάλι για το 5ο etape, Kharikhola (2040m) – Phakding (2610m) 21 km/+1400m/-850m. Η διαδρομή Taksindu – Lukla είναι πολύ δύσκολη και είναι η ίδια που θα ακολουθήσει και ο Νίκος αύριο. Βέβαια, σ’ αυτόν δεν μοιάζει τίποτα δύσκολο. Ένας από τους λόγους που έπρεπε να έρθουμε στη Lukla είναι για αφήσουμε τον ένα σάκο του Νίκου τον οποίο κουβαλάνε οι 2 μεταφορείς μου από τη 2η μέρα. Ο λόγος είναι πως στο site του αγώνα αναφέρεται πως το όριο των αποσκευών του κάθε αθλητή θα πρέπει να είναι 15 κιλά, κάτι που ποτέ δεν έγινε γνωστό στον Νίκο από το άτομο που τον ενημέρωσε για τις λεπτομέρειες του αγώνα. Το πρόβλημα λύθηκε προσωρινά αλλά ο σάκος του αργεί να φτάσει στον τερματισμό κάθε μέρα. Το γεγονός αυτό πάντως δεν δείχνει να τον επηρεάζει ιδιαίτερα. Σήμερα στέλνω mail από ένα “καφέ” της περιοχής. Προσπάθησα να στείλω ένα βιντεάκι με τον Νίκο, αλλά δεν γίνεται upload με τίποτα. Γενικά δεν ξέρω, ίσως λόγω καιρού το ρεύμα και οι συνδέσεις να είναι χάλια. Να σκεφτεί κανείς πως ενώ βρήκα καφέ esspresso μετά από 10 ημέρες, δεν κατάφερα να πιώ γιατί λόγω ρεύματος είναι κλειστή η μηχανή. “Ή καφέ ή e-mail”, προσπάθησε να μου εξηγήσει η κοπέλα που εργάζεται εδώ, διάλεξα e-mail. Καλό βράδυ σε όλους, περισσότερα νέα και εικόνες, αύριο. 16.11.2010 Lukla, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Η τελευταία μέρα σε χαμηλά υψόμετρα είναι η αυριανή 5η αγωνιστική του SKT. Ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία του Νίκου Καλοφύρη να καλύψει κάτι σημαντικό από την απόσταση που τον χωρίζει από τους δύο Νεπαλέζους που προηγούνται. Ο αγώνας ξεκινά από τα 2000, περνά από μέγιστο υψόμετρο λίγο κάτω από τα 3000, για να καταλήξει με αρκετά σκαμπανεβάσματα στα 2600. Με εξαίρεση το αρχικό τμήμα, που ανηφορίζει αρκετά απότομα, το υπόλοιπο της αυριανής διαδρομής είναι μάλλον βατό για τους αθλητές, που θα κινηθούν πια κατά μήκος του Ντουντ Κόσι, του εντυπωσιακού ποταμού με την ακόμα πιο εντυπωσιακή κοιλάδα και τα πυκνά δάση. Σε αρκετά σημεία η θέα κόβει την ανάσα, καθώς κάτω απ το μονοπάτι φεύγουν σχεδόν κάθετα, πάνω από 1500 μέτρα υψομετρικής διαφοράς μέχρι τον πάτο της χαράδρας. Ο πεζοπόρος φτάνει πλέον, μετά από σχεδόν 100 χιλιόμετρα πορείας στην καρδιά της χώρας των Σέρπα, στο Κούμπου! Λίγο πιο πέρα απ το αυριανό δρομολόγιο του αγώνα, το Λούκλα. Ένα ασήμαντο χωριό του παρελθόντος, χάρη στη μορφολογική του ιδιαιτερότητα, φιλοξένησε πριν χρόνια το πρωτόγονο αεροδρόμιο για να φτάνουν οι τουρίστες στο Κούμπου και σήμερα είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, διαθέτοντας τις περισσότερες ανέσεις από οποιοδήποτε άλλο μέρος στο Κούμπου, ελέω αερομεταφορών. Δίκαια ο Μπάμπης πήγε μέχρι εκεί, για λίγο «πολιτισμό», το είχε ανάγκη! Στις μέρες μας, το 90% των τρέκερς με προορισμό τα μέρη του Έβερεστ, ξεκινάει την πορεία του από το Λούκλα, κερδίζοντας τα 2/3 της απόστασης μέχρι εκεί, χάρη στις πτήσεις. Το Τζίρι υπήρξε το ορμητήριο των μεταπολεμικών ορειβατικών αποστολών που κατευθύνονταν προς το Έβερεστ. Ατέλειωτες μέρες πορείας, με πραγματικούς κινδύνους στις πρωτόγονες κρεμαστές γέφυρες, που κόστισαν τη ζωή σε δεκάδες βαστάζους. Έτσι γράφτηκαν οι σελίδες της ορειβατικής ιστορίας των Ιμαλαΐων στην περιοχή αυτή και σήμερα αποτελούν μόνο παρελθόν. (Λάζαρος Ρήγος)

17 Νοεμβρίου, ημέρα 11η – Phakding

ΝΙΚΟΣ : Μετά το χθεσινό πεζοπορικό διάλειμμα ξεκινάμε ξανά την αγωνιστική δράση. Ως συνήθως έχουμε δύο γκρουπ εκκίνησης, στις 8 ξεκινάει το πρώτο και στις 9 το δικό μου. Αρκετοί από μας σήμερα δεν ξυπνήσαμε με καλή διάθεση. Μέσα στη νύχτα ξύπνησα με πυρετό και στομαχικές διαταραχές. Ακόμη και το ζέσταμα το έκανα χωρίς διάθεση. Ο αγώνας ξεκίνησε με τον Dawa Serpa να οδηγεί με γρήγορο ρυθμό, με τον Rai κι εμένα να ακολουθούμε. Μετά από τριάντα λεπτά οδηγώ εγώ με τον Dawa να μένει πίσω. Στο 1/3 της διαδρομής ο Rai φεύγει ενώ για πρώτη φορά ο Γάλλος Coindre ακολουθεί τρίτος. Σιγά σιγά ανοίγουν οι διαφορές και δεν βλέπω κανέναν ούτε μπροστά ούτε πίσω. Το έδαφος δύσκολο με πολλές ρίζες και νερά. Υπάρχει όμως συνωστισμός στο μονοπάτι από μουλάρια και γιακ μεταφοράς και ανά διαστήματα αναγκαζόμαστε να κάνουμε στην άκρη για να περάσουν τα καραβάνια. Στα 2/3 της διαδρομής συναντούμε τη διασταύρωση για Lukla. Από εδώ θα ξαναπεράσουμε στο τελευταίο ετάπ κλείνοντας τον αγώνα. Από εδώ και πέρα στο μονοπάτι συναντούμε μεγάλα γκρουπ πεζοπόρων και ορειβατών οι οποίοι κατευθύνονται προς Namche και στις μεγάλες κορυφές των Ιμαλαϊων. Μετά από 2:30 ώρες αγώνα ακούω πίσω μου τον Coindre, αρχίζω να ανεβάζω ξανά ρυθμό. Η διαδρομή περνά μέσα από όμορφα χωριά με καλογραμμένα μονοπάτια. Δεκαπέντε λεπτά πριν από το τέρμα ο Μπάμπης είναι εκεί να ενθαρρύνει και να τραβά τις όμορφες φωτογραφίες. Με ρωτά αν είμαι καλά και του λέω όχι. Περνάμε μια μεγάλη κρεμαστή γέφυρα αφού πρώτα ελέγχουμε ότι δεν έρχεται κάποιο καραβάνι με γιακ. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν σταματάνε την πορεία τους και αν βρεθείς μπροστά τους μπορεί να σε χτυπήσουν πολύ άσχημα.Τερματίζω έξι λεπτά πίσω από τον Rai και δώδεκα λεπτά μπροστά από τον Coindre. Τέταρτος κάνοντας την έκπληξη άλλος ένας ευρωπαίος ενώ ο Dawa έρχεται πέμπτος αντιμετωπίζοντας κι αυτός προβλήματα με το στομάχι. Για σήμερα έχουμε την πολυτέλεια να ξεκουραστούμε σε δωμάτια, το δικό μου είναι δίπλα από τον Μπάμπη. Έκπληξη για μένα ήταν οι δυο Έλληνες που συνάντησα, πατέρας και γιος, τους είχα συναντήσει πριν δύο μήνες στο Mont Blanc και μου είχαν πει πως θα έκαναν trekking στο Νεπάλ και θα κανόνιζαν έτσι τις ημερομηνίες ώστε να συναντηθούμε. Λυπάμαι που δεν κράτησα στοιχεία επικοινωνίας, αν τυχόν διαβάζουν την ανάρτηση θα ήθελα να επικοινωνήσουν μαζί μου. Μετά από μέρες μίλησα με την οικογένειά μου και με την κόρη μου που τότε ήταν δύο χρονών. Τελειώνοντας ο αγώνας είχε μια πολύ όμορφη, ηλιόλουστη μέρα μετά από καιρό, όλοι οι αθλητές είχαμε ξαπλώνει σε ένα λιβάδι μπροστά μας περνούσε ένα ορμητικό ποτάμι. Στο Phading ανανεώσαμε και τον εξοπλισμό μας αφού μας φέρανε πράγματα πιο ζεστά που θα χρειαστούμε στα ψηλά τις επόμενες μέρες.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το Phakding. Χθες τα παράπονά μου μάλλον εισακούστηκαν και σήμερα μόλις ξύπνησα και κοίταξα έξω είδα επιτέλους την κορυφή. Ξεκίνησα από το χωριό Lukla στις 7 το πρωί και μετά από μιάμιση ώρα μπήκα στο μονοπάτι απ’ όπου που θα περνούσαν οι αθλητές. Λίγο πριν φτάσω στο χωριό βρήκα το σημείο μου και σταμάτησα. Ο αγώνας ξεκίνησε από την Karikhola στις 9, με ιδανικό καιρό μιας και σήμερα η μέγιστη θερμοκρασία άγγιξε τους 15C. Πρώτος πέρασε από μπροστά μου ο Rai (o συνήθης ύποπτος που λέει και ο Νίκος) και τερμάτισε σε περίπου 3:02. Μετά από λίγο είδα από μακριά τον Νίκο και του φώναξα μια καλημέρα για να του δώσω κουράγιο για τα τελευταία 2-3 χλμ. Ο Dawa πέρασε 15 λεπτά περίπου μετά τον Νίκο. Όταν ρώτησα τον Νίκο πως είναι και ενώ περίμενα να ακούσω το γνωστό “καλά”, μου είπε ότι δεν είναι πολύ καλά και συνέχισε. Αμέσως μάζεψα τα πράγματά μου και τράβηξα και εγώ για τον τερματισμό γιατί η απάντησή του με ανησύχησε. Φτάνοντας στον τερματισμό τον βρήκα να πλένει τα ρούχα του χαμογελαστός και ηρέμησα λίγο. Τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε ότι, μάλλον τον έχει πειράξει κάτι που έφαγε και από χθες είχε διάφορες στομαχικές διαταραχές αλλά απ’ ότι φαίνεται πάει καλύτερα. Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι αθλητές παραπονέθηκαν για τα ίδια συμπτώματα. Σήμερα, είχα σκοπό να τα πούμε λίγο και να φύγω για να καλύψω κάποια από τα αυριανά χιλιόμετρα που είναι από τα πιο δύσκολα, αλλά ένας λόγος που θα σας πω αμέσως με κράτησε εδώ. Χθες έλαβα με e-mail μια φωτογραφία της μικρής του κόρης και του ετοίμασα έκπληξη. Ανεβήκαμε λοιπόν στο δωμάτιό μου, με τη δικαιολογία να μείνει για λίγη ξεκούραση για να μην κρυώνει έξω, μέχρι να ετοιμάσω τα πράγματά μου για να πάμε στο χωριό. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και του είπα ότι του έχω μια έκπληξη. Όταν του έδειξα τη φωτογραφία έδειχνε να μη το πιστεύει, δεν τον περίμενε με τίποτα. “Εδώ είναι μετά τον Olympus Marathon, στη Χαλκιδική”, μου είπε. Χαμογέλασα και συνέχισα να ετοιμάζομαι αφήνοντας τον να χαζεύει τη φωτογραφία. Ξεκινήσαμε μαζί για το χωριό, για να στείλουμε το mail μας και ο Νίκος είχε πολύ καλή διάθεση. Πείραζε τους συναθλητές του και απ’ ότι φαίνεται είναι όλοι πολύ φιλικοί μαζί του. Το σημερινό απόγευμα θα το αφιερώσουμε στην ξεκούρασή μας. Αύριο η μέρα θα είναι πολύ κουραστική. Η διαδρομή είναι από τις πιο δύσκολες με εκκίνηση το Phakding, στα 2.610μ. και τερματισμό στο Thame, στα 3.800μ. Αυτά είναι τα νέα μας προς το παρόν. Καλό βράδυ. 17.11.2010, Phakding, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

ΜΠΑΜΠΗΣ : (λίγο μετά την χθεσινή ενημέρωση) Βράδυ στο Lukla. Δεν είναι ακόμη 9 και οι δρόμοι άδειασαν στο χωριό. Μόλις έστειλα mail μετά κόπων και βασάνων. Μέχρι και στο κεφαλοχώρι της περιοχής η τάση δεν είναι ποτέ σταθερή. Έφτασα στο lodge και μπήκα στο δωμάτιό μου να κοιμηθώ αλλά έχω διάθεση να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σας… Τις μέρες που είμαι εδώ ένα από τα άγχη μου είναι μήπως και τα μηχανήματά μου με προδώσουν. Με το ζόρι μπήκα λίγο στο a-z να δω τι γίνεται, αν τα νέα μου φτάνουν στον προορισμό τους και αν τελικά πιάνουν τόπο οι κόποι μου. Χάρηκα που είδα ότι παρακολουθείτε την πορεία του Νίκου και τη δική μου προσπάθεια να τον ακολουθήσω. Κόποι που δεν μπορείς να πεις ότι πάνε χαμένοι, στην τελική δεν είναι και λίγο αυτό που βιώνω εδώ καθημερινά. Ένας άλλος κόσμος, άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά, όχι να κερδίσουν περισσότερα, αλλά απλά να επιβιώσουν. Και παρά τα προβλήματα διαβίωσης μοιάζουν τόσο ήρεμοι, τα έχουν όσο καλά με τον εαυτό τους. Μέχρι στιγμής η καθημερινότητά μου είναι ίδια. Ξυπνάω στις 5:00-6:00, βάζω τα πράγματά μου στους σάκους, κατεβαίνω στην μικρή τραπεζαρία του lodge, πίνω το τσάι μου με γάλα βουβαλιού και περιμένω τους 2 βαστάζους. Ξεκινάμε την πεζοπορία μας και κατά τις 9:30 σταματάμε μια φορά για ένα τσάι και μετά για φαγητό περίπου στις 12:00. Από εκεί και μετά ξανά μία στάση για τσάι γύρω στις 14:00 και τέλος αν η διαδρομή είναι 20 χλμ. (σχεδόν τόσο είναι καθημερινά), φτάνουμε στον προορισμό μας λίγο πριν πέσει ο ήλιος (17:00-17:30). Από εκεί και πέρα ξανά τα ίδια, τα πράγματα έξω από τους σάκους, φόρτισμα και κατέβασμα φωτογραφιών, μερικές κουβέντες με τον Νίκο, αποστολή mail, και ύπνος στις 21:00. Δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω τόσο μακριά από τη χώρα μου, με δύσκολες συνθήκες και αρκετή ταλαιπωρία. Αισθάνομαι από τους τυχερούς αφού το αντικείμενο της δουλειάς μου με έχει ταξιδέψει αρκετά και σε μέρη που δεν θα περίμενα ποτέ να βρεθώ. Αυτό το ταξίδι όμως έχει μία βασική ιδιαιτερότητα (ανάμεσα στις άλλες). Καθημερινά πρέπει να ακολουθώ έναν άνθρωπο που τρέχει! Και τρέχει γρήγορα! Αν χάσω τη διαδρομή ή δεν τον προλάβω έστω μια φορά, τότε τον έχασα και για τις υπόλοιπες μέρες. Δεν συγχωρεί λάθος αυτό που γίνεται εδώ. Πολλές φορές το σκέφτηκα πριν ξεκινήσω. Ξαγρυπνούσα με την ιδέα του ταξιδιού πίσω στη Θεσσαλονίκη. “Που πας ρε φίλε;” έλεγα στον εαυτό μου και αμέσως μετά απαντούσα: “Εκεί που θέλεις”. “Όλα μια ιδέα είναι τελικά και θέλει μόνο ψυχή”, (άντερα) που λέει και ένας φίλος, και είναι σίγουρο πως όπως και να καταλήξουν τα πράγματα, γιατί έχει πολύ δρόμο ακόμα και τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, δεν θα μετανιώσω ούτε θα στεναχωρηθώ. Πριν φύγω για το ταξίδι αυτό μιλούσα με πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι “φιλικά” και με ευγενικό τρόπο προσπαθούσαν να με κάνουν να το ξανασκεφτώ και άλλοι με στήριζαν από την πρώτη μέρα και με δυνάμωναν καθημερινά με τις κουβέντες τους. Στο τρένο για την Αθήνα έλεγα ότι θα σκέφτομαι μόνο αυτούς που με γέμιζαν με θετική ενέργεια και θα αφήσω πίσω τους υπόλοιπους. Εδώ όμως, περπατώντας τόσες ώρες, αναθεώρησα… Λοιπόν θα τους σκέφτομαι όλους. Αυτούς που με απέτρεπαν από αυτή την προσπάθεια για να τους αποδείξω ότι όλα μπορούν να γίνουν αν το βάλουμε στόχο (εκτός από το να κόψεις το κάπνισμα Απόστολε!!!, όπως και εγώ) μα περισσότερο θα φέρνω στο μυαλό μου όλους αυτούς που πολλές φορές χαίρονταν πιο πολύ από μένα που θα επιχειρούσα κάτι τέτοιο και να είστε σίγουροι ότι στα ζόρια θα σας έχω μαζί μου. Ίσως ακούγονται λίγο δακρύβρεχτα αυτά που γράφω αλλά αυτά σκέφτομαι και μιας και αυτή τη στιγμή ο Νίκος απέχει από εδώ μερικά χιλιόμετρα τα ακούτε, μάλλον τα διαβάζετε, εσείς. Και τώρα για να ελαφρύνω λίγο την κατάσταση, εγώ ήθελα να πάρω το “ταξιδιωτικό πακέτο” με τον ήλιο και όχι με αυτή τη συννεφιά που μου έχει σπάσει τα νεύρα. Κάθε μέρα ξυπνάω και κοιτάω από το παράθυρο τον καιρό. Θα είμαι ο μόνος άνθρωπος που ήρθε εδώ πάνω και δεν είδε ούτε μία ψηλή κορυφή. Το να ζητήσω να δω το Έβερεστ μάλλον είναι πολύ! Ευτυχώς αύριο θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε υψόμετρο και ελπίζω κάτι να γίνει. Ο Νίκος μου έλεγε όταν κατέβηκε από το Beni ότι τα σύννεφα ήταν από κάτω και η θέα επάνω ήταν απίστευτη! “Έτρεχα πάνω από τα σύννεφα” μου είπε χαρακτηριστικά και τα μάτια του έλαμπαν. Αυτό περιμένω και εγώ, όχι να τρέξω αλλά απλά να σταθώ απέναντι σ’ αυτό το θαύμα της φύσης. Λοιπόν σας ζάλισα και αρχίζω να νυστάζω. Περισσότερα αύριο. Αααα και κάτι τελευταίο, Βενετικίδη είχες απόλυτο δίκιο, αναθεωρείς πολλά πράγματα εδώ πάνω… Καλό βράδυ. Lukla 16.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

18 Νοεμβρίου, ημέρα 12η – Namche Bazar (πρώτη ανταπόκριση)

ΝΙΚΟΣ : 6:15 το πρωί. Ακούγονται χτυπήματα στον ξύλινο τοίχο που χωρίζει το διπλανό δωμάτιο. Είναι ο Μπάμπης που δίνει το σύνθημα για το ξεκίνημα της νέας μέρας. Το σημερινό πρωινό είναι πλούσιο για τα δεδομένα μας: τηγανίτες, δημητριακά, αυγά, πόριτζ, τσάι, καφέ. Σήμερα νιώθω καλύτερα αφού έχει στρώσει το στομάχι μου και μπορώ να φάω. Η συμβουλή του Dachiri Dawa Serpa είναι να πάμε συγκρατημένα. Η σημερινή μέρα όπως και οι επόμενες που θα ακολουθήσουν θα έχουν πολύ δύσκολες αναβάσεις και καταβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα. Τα πρώτα τρία χιλιόμετρα είναι εύκολα, κινούνται παράλληλα με το ποτάμι. Στη συνέχεια μέσα σε δέκα χιλιόμετρα ανεβαίνουμε σχεδόν 1.500μ. υψομετρική. Φτάνουμε στα 4.100μ. Πίσω μας φαίνονται οι αθλητές που ανεβαίνουν και αρκετές περιοχές που περάσαμε τις προηγούμενες μέρες. Ξεκινά μια τραβέρσα για δύο χιλιόμετρα με εντυπωσιακή θέα. Γύρω μας έχουμε γιγάντια βουνά άνω των 7.000μ. που σου κόβουν την ανάσα όπως θα μου κοπεί η ανάσα βλέποντας που πρέπει να κατέβουμε, μια πολύ απότομη πλαγιά στη βορινή πλευρά του βουνού με βράχινα φυσικά σκαλοπάτια καλυμμένα με χιόνι και πάγο. Η προσοχή μας στο 100% όπως μας είχε επισημάνει και ο Dawa. Σιγά σιγά χάνουμε υψόμετρο και καθώς περνώ στην άλλη πλευρά του βουνού το χιόνι και ο πάγος εξαφανίζονται. Συνεχίζω το κατέβασμα μέσα σε δάσος μέχρι τα 2.700μ. Από εδώ ξεκινά μια δεύτερη πολύ έντονη ανηφόρα μέχρι το Thame στα 3.800μ. (1.100μ. ανάβαση σε περίπου πέντε χιλιόμετρα). Η ανάβαση περνά μέσα από ένα φαρδύ λούκι καθώς ανεβαίνω ακούω ένα ρυθμικό μπουμ, μπουμ, μπουμ σαν βήματα! σαν τύμπανο! Κοιτάζω γύρω και δεν βλέπω κάτι. Λίγο αργότερα συνειδητοποιώ ότι ο ήχος που ακούω είναι οι παλμοί της καρδιάς μου, χτυπούσε τόσο δυνατά που ακουγόταν μέσα στο κεφάλι μου. Στο τέλος της ανάβασης τερματίζουμε στο Thame ένα ορεινό χωριό σε κομβικό σημείο, είναι πέρασμα αρκετών μονοπατιών της περιοχής των Ιμαλαϊων. Τερματίζω έξι λεπτά πίσω από τον Rai που είχε μια μεγάλη υποδοχή αφού το Thame είναι το χωριό του. Έτσι εξηγούνται και οι φοβερές προσαρμογές που έχει στο υψόμετρο αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα 3.800μ. Η δουλειά του είναι οδηγός βουνού κυρίως σε αποστολές trekking με μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα. Ο Dawa έρχεται περίπου δέκα λεπτά μετά από εμένα. Ο Μπάμπης έφτασε λίγο πριν βραδιάσει κουρασμένος, έκανε περισσότερα χιλιόμετρα για να φτάσει αλλά απέφυγε το επικίνδυνο πέρασμα στα 4.100μ. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου αλλά δεν έβγαλα γραμμή, όσο περνάν οι μέρες είναι βασανιστική η απουσία τους. Αύριο θα είναι διαφορετικός ο αγώνας, θα έχει μόνο ανάβαση και φυσικά μεγάλα υψόμετρα.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλημέρα από το Namche Bazar. Σήμερα ο Νίκος ξεκίνησε για την 6η αγωνιστική διαδρομή του αγώνα, 20 km, μία από τις πιο δύσκολες αφού το 90% είναι ανάβαση. Στην χθεσινή ενημέρωση μετά το δείπνο ο Dawa επισήμανε ότι η διαδρομή είναι αρκετά επικίνδυνη λόγω καιρικών φαινομένων. Συνέστησε στους αθλητές να προσέχουν ιδιαίτερα, γιατί υπάρχει περίπτωση να συναντήσουν πάγο σε κάποια σημεία. Το κρύο θα είναι αρκετό. Ο Νίκος ήταν καλύτερα σήμερα το πρωί μιας και το στομάχι του έπαψε να τον ενοχλεί. Σας στέλνω μερικές φωτογραφίες από το 6ο etape, αλλά ακόμη δεν μπορώ να σας πω τα αποτελέσματα και για την πορεία του Νίκου. Ο Dawa σχεδόν μου απαγόρευσε να πάω από το μονοπάτι του αγώνα και έτσι αναγκαστικά θα φτάσω στο Thame κάνοντας μερικά χιλιόμετρα παραπάνω μέσω Namche. Μόλις φτάσω θα βρω τον Νίκο και αν υπάρχει δυνατότητα θα σας στείλω ενημέρωση για τον σημερινό αγώνα. Namche Bazar, 18.11.2010 Μπάμπης Γκιριτζιώτης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Δεύτερος και σήμερα ο Νίκος στο 6ο ετάπ με μικρή διαφορά (5,5 λεπτά) από τον Rai Utar Kumar! Από ότι φαίνεται -εκτός απροόπτου- και από την συνολική βαθμολογία θα γίνει “μάχη” σώμα με σώμα με τον Dawa Sherpa για την 3η θέση μιας και η συνολική διαφορά τους μετά από 6 αγωνιστικές μέρες είναι μόλις 10 λεπτά καθώς ο Καλοφύρης είναι 2ος με συνολικό χρόνο 17:20:43 με 3ο τον Dawa Sherpa με 17:30:22. Ο Rai Utar Kumar έχει καταφέρει και έχει “χτίσει” μια καλή διαφορά 40 λεπτών, είναι 1ος με χρόνο 16:40:51. Περιμένουμε από ώρα σε ώρα και την ανταπόκριση του Μπάμπη έτσι ώστε να μάθουμε τα νεότερα. (Λάζαρος Ρήγος)

18 Νοεμβρίου, ημέρα 12η – Thame (απογευματινή ανταπόκριση)

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το παγωμένο Thame. Η ημέρα σήμερα ήταν πολύ δύσκολη τόσο για τον Νίκο όσο και για μένα. Η διαδρομή που έκανε ο Νίκος ξεκίνησε από τα 2.650μ. με 2-3 χλμ αρκετά εύκολα. Για τα επόμενα 10 χλμ. ακολούθησε ανάβαση μέχρι τα 4.100μ., τραβέρσες στο βουνό για τα επόμενα 2 χλμ. και είσοδος σε ένα βορεινό ανήλιο κομμάτι. Από εκεί ξεκίνησε η πάρα πολύ δύσκολη κατάβαση… Ο Νίκος μου είπε χαρακτηριστικά ότι το “Κοφτό” στον Όλυμπο δεν είναι τίποτα μπροστά του. Το τμήμα αυτό ήταν τουλάχιστον 3 φορές πιο δύσκολο, με κομμάτια πάγου και σε κάποια σημεία έπρεπε να πιάνεται από συρματόσχοινα. Η κατάβαση αυτή τους οδήγησε στα 2.700μ. και μετά πάλι ανάβαση μέχρι τα 3.800μ. όπου είμαστε τώρα. Ο Νίκος τερμάτισε 2ος όπως θα γνωρίζετε ήδη από τα αποτελέσματα. Εγώ αντιθέτως δεν αντιμετώπισα τόσο δύσκολο δρόμο αφού μετακινήθηκα μέσω Namche Bazar, περπατώντας όμως 7 χλμ. παραπάνω. Έφτασα στο χωριό Thame λίγο πριν βραδιάσει μιας και έστειλα εικόνες από το Namche και καθυστέρησα αρκετά. Φτάνοντας στο χωριό, που είναι μια σταλιά, ίσα που διακρίναμε τα λιγοστά φώτα. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο ίδιο lodge με τον Νίκο και κουβεντιάζουμε για τις επόμενες μέρες. Έχει λάβει τα μηνύματά που του στείλατε μέσω του mail μου και στέλνει χαιρετισμούς σε όλους. Να γνωρίζετε ότι του δίνετε δύναμη για να συνεχίσει. Με το υψόμετρο δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα, είμαστε καλά. Βέβαια, θα δείξει τις επόμενες μέρες. Σχετικά με τον καιρό, δεν υπάρχει κάποια ενημέρωση εκ μέρους της διοργάνωσης μιας και εδώ που βρισκόμαστε αλλάζει συνεχώς και απροειδοποίητα Κάποιες μέρες είναι καθαρός τις πρωινές ώρες αλλά μετά κλείνει τόσο που η ορατότητά μας φτάνει τα ελάχιστα μέτρα. Το πρόβλημα με το ρεύμα συνεχίζει, όσο ανεβαίνουμε, και γίνεται πιο σοβαρό. Σας ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν δεν μπορέσω να επικοινωνήσω τις επόμενες ημέρες ή αν τα νέα μας είναι λιγοστά. Όταν επιστρέψουμε με το καλό θα έχουμε χρόνο για να τα μάθετε όλα με λεπτομέρειες. Φιλικά, Νίκος-Μπάμπης. Thame, 18.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

18 Νοεμβρίου, ημέρα 12η – Thame (βραδινή ανταπόκριση)

ΜΠΑΜΠΗΣ : Χθες, λίγο πριν τις 9 το βράδυ ενημερώθηκα ότι στο 8ο étape ίσως να υπάρξει πρόβλημα χιονόπτωσης. Οι αθλητές δεν θα διατρέξουν κανέναν απολύτως κίνδυνο. Αντίθετα, οι βαστάζοι μου κι εγώ λόγω του υπερβολικού βάρους που μεταφέρουμε, ενδέχεται να μην φτάσουμε στην ώρα μας με αποτέλεσμα να χάσουμε όλες τις υπόλοιπες ημέρες του αγώνα. Υπάρχει και άλλος ένα λόγος εξαιτίας του οποίου θα αλλάξω τη διαδρομή μου: η διανυκτέρευση στο Lunden δεν είναι εφικτή για εμας. Με λίγα λόγια μου είπαν από τη διοργάνωση πως όλα τα lodges είναι κλεισμένα για τους αθλητές και για τους ανθρώπους του αγώνα, οπότε αφού εμείς δεν ανήκουμε επίσημα στο team του αγώνα …δεν μπορούμε να βρούμε μέρος για να κοιμηθούμε. Έτσι λοιπόν αποφάσισα αφενός να μην διακινδυνεύσω να χάσω τις υπόλοιπες μέρες του αγώνα, δεδομένου πως αν χάσω αύριο τον Νίκο δεν υπάρχει περίπτωση να τον προλάβω σε άλλη διαδρομή, αφετέρου εφόσον δεν θα υπήρχε κατάλυμα θα τραβούσαμε μεγάλο ζόρι… Αφού βάλαμε κάτω τον χάρτη με τους Sherpa που με βοηθάνε με τις αποσκευές, αποφασίσαμε να πάμε από άλλο μονοπάτι στο Gokyo και να συναντήσουμε εκεί τον Νίκο. Θα φωτογραφίσω αύριο τον Νίκο στο 7ο étape (Thame-Lunden) και θα πάρουμε ένα άλλο παράλληλο μονοπάτι που ελπίζουμε να μην έχει χιόνι ή πάγο και θα βρεθώ λίγο πριν το τέλος του 8ου étape. Βασικά πρέπει να καλύψουμε πιο πολλά χιλιόμετρα σε σχέση με την άλλη διαδρομή αλλά πρέπει να το γίνει με αυτόν τον τρόπο ώστε να μη χάσουμε τις υπόλοιπες και πιο δύσκολες μέρες του αγώνα. Θέλω να σας αναφέρω ότι, με τα λεγόμενα της διοργάνωσης, οι αθλητές δεν θα διακινδυνεύσουν μιας και μέχρι στιγμής ο αγώνας εξελίσσεται ομαλά. Εύχομαι να πάνε όλα καλά αύριο όπως και οι υπόλοιπες μέρες για τους αθλητές. Από μένα θα έχετε ενημέρωση για τον Νίκο μεθαύριο στις 20-11. Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα σας στείλω κάποιο υλικό από το 7ο étape.

19 Νοεμβρίου, ημέρα 13η – Thame (πρωί, 7:30)

ΝΙΚΟΣ : Οι μέρες περνούν κι έχουμε φτάσει στην ένατη μέρα τρέχοντας στα Ιμαλάια. Από σήμερα και για τα επόμενα ετάπ μπαίνουμε στην περιοχή του Khumbu από όπου πήρε και το όνομά του ο αγώνας. Η περιοχή Khumbu βρίσκεται στην καρδιά των Ιμαλαΐων και στο εθνικό πάρκο Sagarmatha. Εδώ βρίσκονται τα ψηλότερα βουνά του κόσμου με υψόμετρα πάνω από τα 8.000μ. Ήταν όνειρό μου να βρεθώ σε αυτή την περιοχή κι όταν αυτό το όνειρο συνδυάζεται με τη συμμετοχή μου στον αγώνα, δεν μπορώ να ζητήσω κάτι περισσότερο. Ο αγώνας σήμερα θα ξεκινήσει στις 10:00. Με το Μπάμπη συζητάμε το πρόγραμμα των επόμενων ημερών. Θα είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσει τα μεγάλα περάσματα κοντά στα 5.500μ. που θα συναντήσουμε από αύριο. Οι μέρες είναι πολύ κρύες και ήδη το αναπνευστικό μας είναι επιβαρυμένο. Ο Μπάμπης αποφασίζει να παρακάμψει το Rinjio pass (5.330μ.) και θα συναντηθούμε μεθαύριο στο Gokyo στα 4.800μ. Ο σημερινός αγώνας είναι ο πιο μικρός σε απόσταση, 10χλμ. με 700μ. υψομετρική. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σχεδόν σπριντ. Σ΄ αυτά τα υψόμετρα όλα είναι διαφορετικά και η αίσθηση της κούρασης πρωτόγνωρη. Ξεκινάμε τον αγώνα ως συνήθως δυνατά στη γνωστή τριάδα Καλοφύρης, Rai, Dawa προστίθεται και ο Coindre. Η διαδρομή έχει ανηφορικά τμήματα και ανά διαστήματα μερικές εύκολες ευθείες. Ο Coindre φαίνεται ξεκούραστος καθώς τις προηγούμενες μέρες έχει τρέξει πιο επιφυλακτικά και τερματίζει στην πρώτη θέση μαζί με τον Rai. Ακολουθώ στην τρίτη θέση και ο Dawa ακόμη πιο πίσω τερματίζει πέμπτος μετά τον Passang Serpa. Το Lunden είναι ένας μικρός σταθμός και πέρασμα για καραβάνια και για Θιβετιανούς που από εκεί κατηφορίζουν στο Namche. Έχει τρία logde με εντελώς υποτυπώδεις συνθήκες διαμονής, οι μισοί θα κοιμηθούμε σε αυτά και οι υπόλοιποι σε σκηνές. Γύρω τα βουνά είναι άγρια. Το απόγευμα βγήκα για μια βόλτα, ακόμη και το περπάτημα γίνεται με δυσκολία. Για σήμερα φάγαμε ζυμαρικά και πατάτες καθώς όλοι φωνάζαμε γελώντας: no more rice!!! Σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα και σύντομα αποσυρόμαστε με τους φακούς να λάμπουν σαν πυγολαμπίδες καθώς δεν υπάρχει ρεύμα. Αύριο θα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα αφού όπως μας ενημέρωσε ο Dawa θα έχουμε ένα δύσκολο πέρασμα στα 5.350μ., κατέβασμα στα 4.800μ. και τερματισμό στα 5.400μ. πάνω από το Gokyo. Πηγαίνοντας από το χώρο φαγητού προς το δωμάτιο, καθαρίζει ο ουρανός, τα αστέρια και ο γαλαξίας έχουν μια έντονη λάμψη που δεν την έχω ξαναδεί και στέκομαι για αρκετή ώρα κοιτώντας τα. Γρήγορα το κρύο με ανάγκασε να τρέξω στον υπνόσακο.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλημέρα από το Thame. Ο καιρός δείχνει να κλείνει αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Δεν έχει ομίχλη και κάθε τόσο η πυκνή συννεφιά μας αφήνει να δούμε τα τεράστια βουνά που μας περιτριγυρίζουν. Πριν λίγο συνάντησα τον Νίκο στο lodge που μένει λίγο πιο πέρα από το δικό μου και συνεννοηθήκαμε για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Του εξήγησα το σχέδιο αλλαγής της διαδρομής μου και ότι θα συναντηθούμε ξανά αύριο βράδυ στο Gokyo. Ευχηθήκαμε καλό δρόμο και καλή τύχη ο ένας στον άλλο και ξεκίνησα από το χωριό για να βρω ένα σημείο φωτογράφισης. Και κάτι άλλο, αν στέλνετε μηνύματα στον Νίκο μέσω του site της διοργάνωσης να γνωρίζετε πως είναι δύσκολο να τα δει. Μπάμπης Γκιριτζιώτης

20 Νοεμβρίου, ημέρα 14η – Gokyo

ΝΙΚΟΣ : Ο ύπνος είναι ανήσυχος. Έχω ελαφρύ πονοκέφαλο, συμπτώματα του υψομέτρου. Ξύπνησα στις 2 τη νύχτα, παίρνω το υδροδοχείο που ήταν στο περβάζι του παραθύρου, προσπαθώ να πιω αλλά είναι σκέτος πάγος. Έξω η νύχτα φαίνεται φωτεινή και αποφασίζω να βγω. Έχει πανσέληνο, τα βουνά είναι λουσμένα στο φως του φεγγαριού και οι παγετώνες λάμπουν. Επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία. Θέλω να μείνω κι άλλο άλλα έχει πολύ κρύο. Γυρίζω στον υπνόσακο και παίρνω μαζί μου το υδροδοχείο μήπως ξεπαγώσει. 5:45 ξανά ακούγονται οι κουδούνες του Dawa. Μέχρι τις 6:30 έχουμε μαζέψει τα πράγματά μας, κρατάμε τα απαραίτητα για τον αγώνα, τα υπόλοιπα τα δίνουμε στους μεταφορείς σέρπα. 7:30 ξεκινά το πρώτο γκρουπ και 8:30 το δεύτερο. Για δυόμισι χιλιόμετρα έχει απότομη ανηφόρα με τον Rai και τον Dawa να φεύγουν πολύ δυνατά από την αρχή. Πολύ κοντά μου είναι ο Passang, το υψόμετρο φέρεται καλύτερα στους Νεπαλέζους. Κάθε ανάσα μου είναι πολύ δύσκολη. Κοντά στα 5.000μ. και για 400μ. υψομετρική τα πράγματα δυσκολεύουν. Ανεβαίνουμε στη σκιά του βουνού και το κρύο είναι άγριο, έχουμε έναν πλάγιο άνεμο που θερίζει. Ο Passang με προσπερνά και δεν αντιδρώ καθόλου. Ό,τι γνώριζα σαν κούραση τις προηγούμενες μέρες είναι παρελθόν. Πλέον σ’ αυτά τα υψόμετρα η γρήγορη κίνηση δεν είναι απλά δύσκολη αλλά κι επικίνδυνη. Προσπάθησα να ανεβάσω λίγο ρυθμό κι όλα άρχισαν να μαυρίζουν κι εγώ να γονατίζω χωρίς να το καταλάβω. Ξανασηκώνομαι, συνεχίζω την δύσκολη ανάβαση, ανεβάζω λίγο ρυθμό και παθαίνω ξανά το ίδιο. Συνειδητοποιώ πως εδώ πάνω δεν χωράνε ηρωισμοί. Έτσι κόβω κι άλλο ρυθμό για να μπορέσω να συνεχίσω. Το ανέβασμα είναι πάνω σε χιόνι κι ανάμεσα σε εντυπωσιακά βράχια. Μετά από λίγο φτάνουμε στο πέρασμα Rinjo pass στα 5.330μ. Διασχίζουμε έναν παγετώνα και ξαφνικά αυτό που βλέπω μου κόβει την ανάσα και σταματώ από το δέος. Απέναντι είναι οι γίγαντες των 8.000μ. και χαμηλά λίμνες με έντονο γαλάζιο χρώμα. Βγάζω μερικές φωτογραφίες κι αρχίζω το κατέβασμα σχεδόν μέσα από γκρεμό μέχρι τα 5.000μ. Για ένα χιλιόμετρα η κλίση γίνεται πολύ ήπια μέχρι τα 4.900μ. Μπροστά μας για τον τερματισμό υπάρχει ένας λόφος στα 5.400μ. Ψηλά στην κορυφή φαίνεται η σημαία τερματισμού. Για το ανέβασμα δεν υπάρχει μονοπάτι και διαλέγω τη διαδρομή ανάμεσα από διάσπαρτες πέτρες. Σχεδόν κάθε δέκα βήματα θέλω και μια στάση για μια επιπλέον ανάσα. Σιγά σιγά πλησιάζω προς τον τερματισμό με το Rai, τον Dawa και τον Passang να με υποδέχονται με φωνές και χειροκροτήματα. Η ανάσα κομμένη από την κούραση και από τη θέα: Έβερεστ ή αλλιώς Chomolungma, Sagarmatha μεταφράζεται Μητέρα-Θεά (8.848μ.), Lohtse(8.414μ.), Lohtse Shar (8.393μ.), Makalu (8.470m.), Cho Oyu (8.188μ.), χώρια οι άλλες κορυφές από τα 7.000μ. και πάνω. Σιγά σιγά έρχονται και οι υπόλοιποι αθλητές μέσα σε φωνές και τραγούδια. Χαμηλά μπροστά μας στις όχθες μιας πανέμορφης λίμνης βρίσκεται το Gokyo, ένας οικισμός με αρκετούς ξενώνες στα 4.800μ. Το απόγευμα έρχεται και ο Μπάμπης . Είναι κουρασμένος αλλά ευδιάθετος. Ο ήλιος κρύβεται και το κρύο αρχίζει να γίνεται αισθητό. Όλοι μαζευόμαστε στον μεγάλο κεντρικό ξενώνα όπου υπάρχει μια μικρή σόμπα με καύσιμα κοπριά από γιακ. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είμαστε πολύ κουρασμένοι κι αρκετοί από εμάς έχουμε προβλήματα με το αναπνευστικό. Η ιατρική ομάδα του αγώνα κάνει μετρήσεις κορεσμού οξυγόνου και είναι πολύ χαμηλά. Απ’ ότι μας είπε ο Dawa οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές για την εποχή και προβληματίζεται για την επόμενη μέρα καθώς ο αγώνας θα κινείται συνέχεια από τα 5.000-5.500μ. Σιγά σιγά η κούραση μας καταβάλλει και φεύγουμε για τα παγωμένα δωμάτια. Μπαίνω γρήγορα μέσα στον υπνόσακο έχοντας μαζί μου και το μπουκάλι με ζεστό νερό για να μην ξαναπαγώσει. Ανυπομονώ για την αυριανή δύσκολη μέρα.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Kαλησπέρα από το Gokyo. Καθόμαστε σε ένα ζεστό lodge επιτέλους, δίπλα στη λίμνη του Gokyo και μιλάμε για τις διαδρομές που έχουμε κάνει. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ζεστή και παρά την κούρασή μας, κάνουμε αστεία και σχέδια με την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Αλλά αυτά θα τα πούμε από κοντά! Αφού γνωρίζετε τα αποτελέσματα από το site του αγώνα, όπου ο Νίκος διατηρεί την 2η θέση, εγώ θα σας μεταφέρω το πως είδε ο ίδιος τις 2 προηγούμενες μέρες. Ο αγώνας (Thame 3.800m – Lunden 4.380m, 10km/+700m/-100m) ξεκίνησε στις 10:00 μιας και δεν ήταν πολλά τα χιλιόμετρα. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και είχε μια συνεχόμενη “γλυκιά” ανάβαση μέχρι το τέλος της. Το στοιχείο που την έκανε δύσκολη ήταν το μεγάλο υψόμετρο και τα πολλά καραβάνια Γιακ που κινούνταν. Οι αθλητές ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί και δεν αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα. Στο Lunden άργησε να ξημερώσει για πολλούς συμμετέχοντες οι οποίοι κοιμήθηκαν σε σκηνές με τη θερμοκρασία να πέφτει και έως -15C. Το πιο δύσκολο étape μέχρι στιγμής ήταν το 8o (Lunden 4.380m – πέρασμα από Rinjo Pass 5.360m – Gokyo Ri 4.800m, 18km/+1.340m/-850m). Η έναρξη του αγώνα δόθηκε στις 8:30 και η θερμοκρασία έφτανε τους -10C. Η διαδρομή ξεκίνησε με μία απότομη ανάβαση, περίπου για 2 χλμ., ενώ για τα επόμενα 2 χλμ. η κλίση γινόταν πιο ήπια φτάνοντας στα 5.000μ. Μετά τους υποδέχτηκε μια ανηφόρα μεγάλης κλίσης, με σάρα και σκαλοπάτια. Αυτό διήρκεσε μέχρι τα 5.400μ. Το κομμάτι αυτό ήταν πίσω από τον ήλιο και το κρύο πολύ! Από εκεί, ξανακατέβηκαν στα 5.000μ. με σάρα. Ο Νίκος είπε ότι το κατέβασμα μετά τα Ζωνάρια είναι παιχνίδι σε σχέση με αυτή τη διαδρομή. Ύστερα ξεκίνησε ο γολγοθάς, όπως είπε χαρακτηριστικά: από τα 5.000μ. έως και τα 5.400μ. δεν υπήρχε μονοπάτι, μόνο σκαρφάλωνε. Όμως το τοπίο σε ανταμείβει, όπως φαίνεται και από τις σημερινές φωτογραφίες. Το απόγευμα ήμασταν στην τραπεζαρία, όπου οι αθλητές έχοντας κουραστεί πάρα πολύ, συζητούσαν το ενδεχόμενο να γίνει το αυριανό étape να είναι μια απλή διαδρομή και όχι αγωνιστική. Μία από τις αθλήτριες ήρθε να ρωτήσει τον Νίκο αν θα είχε πρόβλημα με αυτό. “No problem”, απάντησε ο Νίκος χαμογελαστά, όπως πάντα. Βέβαια, αυτή η αλλαγή πρέπει να αποφασιστεί από τον κύριο Dawa μετά το δείπνο. Για οποιαδήποτε αλλαγή θα προσπαθήσω να σας ενημερώσω.  Gokyo, 20.11.2010 Μπάμπης Γκιριτζιώτης

21 Νοεμβρίου, ημέρα 15η – Gokyo

ΝΙΚΟΣ : Άλλο ένα δύσκολο παγωμένο βράδυ. Ο ύπνος είναι ανήσυχος, υπάρχει ένας συνεχής πονοκέφαλος και το αναπνευστικό σε άσχημη κατάσταση. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους μη Νεπαλέζους. Ο διοργανωτής Dachiri Dawa Sherpa με την ιατρική ομάδα του αγώνα μετά από συζήτηση αποφάσισαν λόγω της υπερβολικά χαμηλής θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την επιβαρυμένη υγεία των περισσότερων να μην γίνει ο σημερινός αγώνας. Θα κάνουμε την ίδια διαδρομή με πεζοπορικούς ρυθμούς. Τα ίδια συμπτώματα έχει και ο Μπάμπης αλλά δεν σταματά να ανεβοκατεβαίνει κορυφές και να φωτογραφίζει. Κοντά στις 8:30 ξεκινήσαμε για Gyazumba Lac. Η διαδρομή έχει ελαφρά ανοδική κλίση παράλληλα με μια εντυπωσιακή παγετωνική κοιλάδα γεμάτη με μεγάλους σωρούς βράχων, άμμου και πάγων που κατεβαίνουν από εντυπωσιακές πλαγιές στα δεξιά μας. Στην αριστερή πλευρά περνάμε δίπλα από τρεις εντυπωσιακές λίμνες. Η κοιλάδα οδηγεί στους πρόποδες του Cho Oyu. Καθώς ανεβαίνουμε στα δεξιά βλέπουμε το Έβερεστ. Φτάνουμε στη βάση και μένουμε αρκετή ώρα. Φυσάει ένας παγωμένος αέρας με ριπές ανά διαστήματα αρκετά έντονες να σηκώνουν σκόνη και άμμο. Η μέρα είναι καθαρή χωρίς σύννεφα αλλά είναι ήλιος με δόντια. Ξεκινάμε την επιστροφή και φτάνουμε στο logde το μεσημέρι. Τρώμε μια νόστιμη σούπα από πατάτες, καρότα και κρεμμύδια. Ξεκουραζόμαστε λίγο και το απόγευμα βγαίνουμε στις όχθες της λίμνης. Εκεί κάποιοι τολμηροί (χαζοί) κάναμε μια γρήγορη βουτιά στα παγωμένα νερά. Αφού επιζήσαμε από αυτό κερδίσαμε ένα μικρό κομμάτι «αθανασίας». Το τίμημα για τον Αχιλλέα ήταν η αχίλλειος πτέρνα, για εμάς θα δείξει το μέλλον. Μετά επιστρέφουμε στο σαλόνι που μας φαίνεται φούρνος. Έχουν έρθει οι συγγενείς της Νίμα που πριν μερικές μέρες αρραβωνιάστηκε τον Τζέρεμι. Είχανε φέρει νεπαλέζικα φαγητά και ποτά αλλά δεν ήμασταν για πολλά καθώς ο πονοκέφαλος δεν λέει να φύγει. Η ατμόσφαιρα είναι συγκινητική και σύντομα έρχεται το βράδυ. Ο Dachiri Dawa μας ενημερώνει για την αυριανή μέρα που θα είναι άλλη μια δύσκολη. Ο αγώνας θα γίνει κανονικά, θα έχει πέρασμα από έναν δύσκολο παγετώνα κοντά στα 5.500μ. Μας συνέστησε να ακολουθήσουμε αυστηρά την χαραγμένη πορεία καθώς μες στον παγετώνα κρύβονται μεγάλα χάσματα που τυχόν πτώση θα αποβεί μοιραία. Ο Μπάμπης αναχώρησε πριν το μεσημέρι για να κοιμηθεί πιο κοντά στη βάση του βουνού ώστε να ανέβει νωρίς το πρωί και να μας περιμένει στον παγετώνα. Ανυπομονώ για αύριο.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλημέρα από το Gokyo. Από τα 4.000μ. και πάνω τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στα 4.800μ. Η νύχτα που πέρασε ήταν παγωμένη και ούτε ο Νίκος ούτε κι εγώ καταφέραμε να κοιμηθούμε καλά από τον πονοκέφαλο. Τελικά η σημερινή διαδρομή δεν θα είναι αγωνιστική λόγω της χθεσινής διαδρομής αλλά και αυτής που ακολουθεί (Gokuo-Cho La-Lobuche, 20km). Οι αθλητές πρότειναν στον Dawa να γίνει αυτή η αλλαγή και μετά από ψηφοφορία αποφασίστηκε να μην τρέξουν αλλά απλά να κάνουν πεζοπορία. Το πρωί συνάντησα τον Νίκο και ανηφορίσαμε στον λόφο πάνω από το χωριό για να απολαύσουμε τον ήλιο, με τη θερμοκρασία στους -5 C. Μοιραστήκαμε τις εντυπώσεις μας από την χθεσινή νύχτα με αρκετό χιούμορ, παρά την ταλαιπωρία μας, που σιγά-σιγά άρχισε να φαίνεται στα πρόσωπά μας! Συζητώντας για τον αγώνα, καταλήξαμε και οι δύο ότι αν περάσουν και οι επόμενες 4 ημέρες τελείωσε και ο αγώνας. Μείναμε αρκετή ώρα πάνω στο λόφο χαζεύοντας το απίστευτο τοπίο. Κάποια στιγμή είδαμε το γκρουπ τον αθλητών να ξεκινά από το χωριό για τη λίμνη Gyazumba στα 5.500μ. “Ήρθε η ώρα να φύγω”, μου είπε ο Νίκος και δώσαμε ραντεβού για αύριο, στα μισά της διαδρομής. Ακολούθησε το κατηφορικό μονοπάτι και ενσωματώθηκε στο γκρουπ των αθλητών. Έμεινα αρκετή ώρα εκεί πάνω φωτογραφίζοντας και μόλις οι αθλητές απομακρύνθηκαν, τόσο όσο να μην φαίνονται πια, κατέβηκα κι εγώ για να ετοιμαστώ. Σήμερα θα προπορευτώ για να μπορέσω αύριο να συναντήσω τον Νίκο στο Lobuche.  Gokyo village, 21.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

22 Νοεμβρίου, ημέρα 16η – Lobuche

Το σημερινό βράδυ ήταν πιο ήρεμο, το αναπνευστικό είναι λίγο καλύτερα φαίνεται η φαρμακευτική αγωγή που μου έδωσε ο γιατρός του αγώνα, βοήθησε. Ξύπνημα στις 6 ως συνήθως, πρωινό και στη συνέχεια η πολλή σημαντική ενημέρωση από τον Dachiri Dawa Serpa. Η διαδρομή θα ξεκινήσει πεζοπορικά από το Lobuche, θα περάσουμε από το Gorak Shep ένα οροπέδιο στα 5.140μ., από εκεί οι δρόμοι οδηγούν προς το Everest Base camp (5.365μ.) και ο άλλος δρόμος που θα ακολουθήσουμε, στο Kalapattar. Αυτό το τμήμα της διαδρομής είναι το πιο πολυσύχναστο και το Άγιο Δισκοπότηρο για ορειβασία και trekking αλλά και πολύ πριν ξεκινήσουν οι ορειβατικές αποστολές από τους δυτικούς, για τους Νεπαλέζους αποτελούσε τμήμα της ιερής πορείας για να τιμήσουν τη Chomolungma (Μητέρα-Θεά), για εμάς το Έβερεστ. Βέβαια θεωρούνταν ιεροσυλία η σκέψη να περάσουν τους παγετώνες και να πάνε ψηλά και οι επισκέψεις τους σταματούσαν κυρίως στην περιοχή του Kalapattar κάνοντας τις τελετές και προσευχές τους. Αυτή την ιερή πορεία μας συνέστησε ο Dachiri να την βιώσουμε με καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό για να μας συνοδεύει στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Πριν ξεκινήσουμε επικρατούσε πυκνή συννεφιά κι ελαφριά χιονόπτωση. Κάποιοι serpa μαζί και ο Dachiri έκαναν τις απαραίτητες προσευχές, πέταξαν ρύζι και αλάτι στον αέρα και στη γη για να ανοίξει ο καιρός και να αντικρίσουμε από κοντά την Chomolungma. Ξεκινήσαμε την πορεία μας όλοι μαζί αλλά ο καθένας με τις σκέψεις του. Κατά παράξενο τρόπο οι αθλητές που όλο το προηγούμενο διάστημα οδηγούσαμε τον αγώνα σήμερα είχαμε μείνει πίσω. Ο Rai πολύ συχνά ήταν δίπλα μου και ή με έσπρωχνε φιλικά ή κρατούσε τον ώμο μου και δάκρυζε. Μετά από ώρα φτάσαμε στο Gorak Shep. O καιρός αρχίζει και καθαρίζει αλλά ακόμη το Έβερεστ δεν φαίνεται. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και ο καιρός ξανακλείνει με αλαφριά χιονόπτωση. Φτάνουμε στην κορυφή Kalapattar όπου υπάρχει ένας μεγάλος βωμός με πολλά σημαιάκια προσευχής. Τα μεγάλα βουνά δεν φαίνονται , είναι κρυμμένα στα σύννεφα. Βγάζουμε φωτογραφίες, παίρνουμε κάποιες ανάσες από τον αέρα των 5.600μ., αυτό είναι και το μεγαλύτερο υψόμετρο όλης της διαδρομής. Ο Dachiri ξανακάνει κάποια μικρή τελετή, κρεμάμε τις μικρές σημαίες προσευχής και ξεκινάμε το κατέβασμα σηματοδοτώντας σιγά σιγά την επιστροφή μας σε χαμηλότερα υψόμετρα μην έχοντας ακόμη συνειδητοποιήσει τι έχουμε ζήσει όλες τις προηγούμενες μέρες. Καθώς κατεβαίνουμε ο καιρός αρχίζει να ανοίγει. Ξαφνικά ακούγονται φωνές Chomolungmaa οι Σέρπα, Έβερεστ οι δυτικοί και σταδιακά φωνάζαμε κι εμείς Chomolungma-Sagarmatha που αυτό είναι και το πραγματικό όνομα του βουνού. Μπορεί να έχει επικρατήσει το Έβερεστ αλλά δεν είναι αυτή η ονομασία του για τους Σέρπα. Απέναντί μας αρχίζουν κι εμφανίζονται και τα υπόλοιπα βουνά: Nuptse, Lhotse. Μένουμε καθηλωμένοι με το θέαμα που ποτέ πια δεν θα το ξεχάσουμε. Από μικρός ονειρευόμουν να πάω στο Έβερεστ χωρίς να κάνω σχέδια να το ανέβω αλλά να ζήσω ακριβώς αυτό που έζησα, να δω αυτά τα βουνά όπως τα είδα, τρέχοντας σε αγώνα ως αθλητής μαζί με καλούς φίλους. Όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα και δεν μπορώ παρά να νιώθω τυχερός και ευγνώμων. Ο Dachiri Dawa με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει ότι έχουμε κι έναν αγώνα να τρέξουμε. Ο καιρός έχει ανοίξει για τα καλά. Όλοι χαιρόμαστε τον ήλιο και τα βουνά, κοντεύει μεσημέρι και πρέπει να ξεκινήσουμε. Μαζευόμαστε στο Gorak Shep και παίρνουμε θέση στη γραμμή της εκκίνησης. Γυρίζουμε την πλάτη μας στο Έβερεστ για να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Πολλοί από εμάς είναι συγκινημένοι, δακρύζουν και κλαίνε. Ο Dachiri Dawa απλά μας δείχνει με το χέρι του προς τα πού πρέπει να πάμε και ξεκινάμε. Δεν μπορώ να αναπνεύσω καλά, σίγουρα είναι το υψόμετρο αλλά κι ένας κόμπος που έχω στο λαιμό. Ούτε βλέπω καλά, είναι ο ήλιος και οι παγετώνες που λαμπυρίζουν αλλά και τα δάκρυα στα μάτια. Δεν παρασύρομαι στον ρυθμό προσπαθώντας να ζήσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή τη διαδρομή. Μπροστά έχουν φύγει ο Rai, o Dawa και ο Passang, εγώ είμαι με τον Coidre, τον Chapuis και τις νεπαλέζες αθλήτριες του αγώνα. Η διαδρομή είναι κυρίως κατηφορική, θα μας οδηγήσει στο Periche στα 4.240μ. Συναντώ τον Μπάμπη που φωτογραφίζει μέσα στη χιονοθύελλα. Ο καιρός έκλεισε για τα καλά. Συμμετείχαν πολλές δυνάμεις στο άνοιγμα που έκανε ο καιρός ψηλά στο Kalapattar. Μετά τον τερματισμό και τον γρήγορο ανεφοδιασμό με λίγο ρύζι και τσάι βολευόμαστε στα δωμάτια. Τα logde σε αυτή την περιοχή είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Το απόγευμα έρχεται και ο Μπάμπης και συζητάμε όλο αυτό που ζήσαμε. Μετά από μέρες πίνουμε χαλαρά ζεστό καφέ αν και τα αναπνευστικό και ο πονοκέφαλος κάνουν τα δικά τους. Παρ’ όλα αυτά βγαίνουμε στο χωριό και γύρω από αυτό προσπαθώντας να δούμε όσα περισσότερα γίνεται. Οι αθλητές στην αυλή του logde έχουν στήσει χορό με επικεφαλής τους νεπαλέζους. Ο Rai μας βλέπει από μακριά και μας τραβάει να μπούμε στο χορό, πράγμα που έγινε. Μένουμε έξω μέχρι που νύχτωσε και πάμε για βραδινό. Ο αυριανός αγώνας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Ανέβασμα στο Chukum Ri στα 5.550μ. και τερματισμό στο Namche. Ο Dawa μας ενημερώνει ότι η πρόβλεψη για τις αυριανές καιρικές συνθήκες δεν είναι καλή και το πιο πιθανό είναι ο αγώνας να τροποποιηθεί χωρίς να ανέβουμε στο Chukum Ri. Έτσι από τα 50χλμ. περίπου που έπρεπε να διανύσουμε θα κάνουμε σχεδόν τα μισά. Περισσότερα θα γνωρίζουμε το πρωί. Δεν ανυπομονώ πλέον για την αυριανή μέρα όπως έκανα το προηγούμενο διάστημα αλλά προσπαθώ τις άλλες δύο αγωνιστικές μέρες που έμειναν να τις ζήσω όσο περισσότερο γίνεται.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το παγωμένο Lobuche. Η μέρα σήμερα δεν ξεκίνησε καλά για κανέναν από τους δυο μας. Διανυκτέρευσα στο χωριό Dragnag, μερικά χιλιόμετρα μετά το Gokyo για να προλάβω τον Νίκο στο πέρασμα Cho La (5.330μ.). To ξυπνητήρι χτύπησε όπως πάντα στις 5:00, αλλά όταν βγήκα από τον υπνόσακό μου κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισα να τρέμω ολόκληρος και το παγωμένο μου δωμάτιο δεν βοηθούσε την κατάσταση. Ξαναμπήκα μέσα στον υπνόσακο για να ζεσταθώ χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα ότι έχω πυρετό. Έπιασα το κουτί με τα φάρμακα και έβαλα θερμόμετρο καταπίνοντας και ένα αντιπυρετικό, χωρίς νερό αφού ήταν πιο πολύ από παγωμένο! Όταν έβγαλα το θερμόμετρο έδειχνε 39 βαθμούς! Σηκώθηκα και τρέμοντας από τα ρίγη φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου και βγήκα στη σάλα ελπίζοντας πως εκεί θα έχει ζέστη. Λάθος, κανείς ακόμη εκεί και το δωμάτιο πάγος!! Για να μη σας κουράζω λοιπόν, κατά τις 7:00 ξεκίνησα για να ανέβω το πέρασμα Cho La, σε κακό χάλι. Βγαίνοντας από το χωριό περάσαμε μία μικρή κοιλάδα και αμέσως μετά βλέπεις ΑΥΤΟ που πρέπει να ανέβεις! Από τα 4.700μ. όπου ήταν το χωριό μας, έπρεπε να σκαρφαλώσουμε (μόνο σκαρφάλωμα) στα 5.360μ., όπου βρίσκεται και το πέρασμα του Cho La. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ επικίνδυνο κομμάτι χωρίς κανένα μονοπάτι. Με πολλά ζόρια έφτασα επάνω και προσπάθησα να κουκουλωθώ με ότι ρούχα είχα μαζί μου. Έπρεπε να περιμένω εκεί τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να έρθει ο Νίκος και ο πυρετός με είχε εξουθενώσει ήδη. Το κρύο και ο αέρας που φυσούσε δεν ήταν φίλοι μου εκείνη την ώρα. Από την άλλη, ο Νίκος ξεκίνησε στις 8:30 από το Gokyo. Για έρθει στο πέρασμα όπου τον περίμενα πέρασε μέσα από έναν παλιό παγετώνα (διαδρομή που έκανα κι εγώ χθες) και έφτασε στο χωριό Dragnag. Αμέσως μετά, πέρασε μέσα από την κοιλάδα και άρχισε το ανέβασμα. Όταν έφτασε επάνω του είπα μια δυνατή καλημέρα και του έκανα την πλέον κλασική ερώτηση, αν είναι καλά. Έφτασε δίπλα μου και μου είπε πως δεν είναι καλά, είχε πάλι πυρετό και πρόβλημα με το στομάχι του, “Με το ζόρι πάω”, μου είπε! “Και εγώ χάλια είμαι”, του είπα και αρχίσαμε πλέον να ανταλλάσουμε πληροφορίες για καλύψουμε και το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής. Ο Νίκος είχε πάρει πληροφορίες από τη χθεσινή ενημέρωση και εγώ από τους Sherpa που είναι μαζί μου. Φυσούσε και έκανε τόσο κρύο, που πρέπει και οι δύο να είχαμε χαθεί λιγάκι (αν βάλεις και τα 5.360μ.). Απείχαμε ο ένας από τον άλλο το πολύ δύο μέτρα και για να συνεννοηθούμε φωνάζαμε δυνατά. Σε κάποιο σημείο όπου γνωρίζαμε και οι δύο που βρισκόμασταν και κατά που θα κινηθούμε, χαιρετηθήκαμε, δώσαμε συμβουλή ο ένας στον άλλο να προσέχει και ραντεβού στο Lobuche. Έφυγε, πέρασε πρώτα ένα επικίνδυνο κομμάτι με παγετώνα και συνέχισε μέσα από γλυκά ανεβοκατεβάσματα, ανάμεσα από τεράστια βουνά για να τερματίσει στο Lobuche. Την ίδια διαδρομή ακολούθησα κι εγώ, φτάνοντας στο χωριό το μεσημέρι κατάκοπος μιας και ο πυρετός δε λέει να μ’ αφήσει. Αφού άλλαξα πήγα να βρω τον Νίκο. Τον βρήκα ξαπλωμένο στον υπνόσακό του και με το γνωστό χαμόγελο (αυτό το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ από πάνω του). Σήμερα τερμάτισε 3ος (σ.σ. μοιράστηκε την 5η-6η θέση με τον Olivier Romain). Τα είπαμε λίγο για τη διαδρομή και δώσαμε ραντεβού για αύριο. Δύο πολύ σημαντικά πράγματα μου ανέφερε για τον σημερινό αγώνα: 1. Η σημερινή ανάβαση ήταν άκρως επικίνδυνη. Σε κάποιο σημείο και ενώ ανεβαίνανε ξαφνικά έφυγε ένας βράχος από τον μπροστινό του (το μέγεθός του μου είπε χαρακτηριστικά ότι ήταν ίσος με την πόρτα) και πέρασε μισό μέτρο από δίπλα του! Ο αθλητής που ήταν πίσω από τον Νίκο κρύφτηκε πίσω από έναν μεγαλύτερο για να γλυτώσει… 2. Θέλουν να του επιβάλλουν ποινή 1 ώρας, γιατί δεν φόρεσε περνώντας το κομμάτι του παγετώνα κάτι crampons της πλάκας που τους δώσανε. Ο Νίκος μου είπε ότι δεν τον ενημέρωσε κανείς γι’ αυτό μιας και όλοι εδώ μιλούν μόνο γαλλικά και πως δεν υπήρχε κάποιος εκεί για να τους ενημερώνει. Τα crampons αυτά εντωμεταξύ τα είχε δοκιμάσει και στη διαδρομή 7 και είδε ότι τα παπούτσια που είχει κρατούσαν περισσότερο από αυτά. “Δεν ξέρω τι θέλουν να κάνουν”…, μου είπε προβληματισμένος. Lobuche, 22.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ : Σε δεινή θέση βρίσκεται ο Νίκος, που σύμφωνα με την τελευταία αναφορά του Μπάμπη, έχει προσβληθεί από ίωση. Πυρετός και γαστρεντερικά προβλήματα ταλαιπωρούν τον Έλληνα πρωταθλητή, που άρχισε από χθες να υποχωρεί στην κατάταξη του αγώνα. Σε μια τέτοια εμπειρία βέβαια, ίσως να μην έχει στο τέλος σημασία η επίδοση, για έναν αθλητή όμως μετράει, όπου κι αν βρεθεί. Ωστόσο, ο Νίκος διατηρεί μια απόσταση ασφαλείας, περίπου 50 λεπτών από τον τέταρτο Pasang Dawa Sherpa αλλά και σχετικά μικρή μόλις 18 λεπτών από τον Dawa Sherpa (Junior). Το ζητούμενο για τον Νίκο, δεν είναι να αντέξει στον άνισο πλέον συναγωνισμό των Νεπαλέζων, οι οποίοι έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα της προσαρμοστικότητας με το μέρος τους, αλλά στην κατάσταση του οργανισμού του που έχει εξασθενίσει από τις ιώσεις. Είναι βέβαιο ότι δίνει μεγάλη μάχη, έχοντας να αντιμετωπίσει την ελλιπή τροφοδοσία και την αφυδάτωση εξαιτίας προβλημάτων του πεπτικού συστήματος και την γενικότερη κατάπτωση του οργανισμού του, που εκδηλώθηκε με πυρετό. Αν υπολογίσουμε και τις συγκυρίες του υψομέτρου, του παρολίγον ατυχήματος και της πιθανής ποινής για παράβαση κανονισμού, τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δύσκολες θα είναι οι τρεις τελευταίες μέρες του αγώνα για τον Νίκο Καλοφύρη. Η αυριανή μέρα είναι θεωρητικά εύκολη αλλά σε μεγάλο υψόμετρο, με κατάβαση κυρίως. Όσο για τη μεθαυριανή, είναι μάλλον η δυσκολότερη όλου του αγώνα: πολλά χιλιόμετρα, πολλή ανάβαση, μεγάλο υψόμετρο! Η μόνη παρηγοριά της μεθαυριανής μέρας, η άφιξη στο κοσμοπολίτικο Νάμτσε, στα 3500 μέτρα. Οι ανέσεις που υπόσχεται η «καρδιά» του Κούμπου, είναι το κίνητρο για να συνεχίσει κανείς την προσπάθεια. Μέσα σε όλες τις αναποδιές των ημερών, να προσθέσουμε και την απουσία πτήσεων στο Λούκλα, που στέρησε την περιοχή ολόκληρη από εφοδιασμό σε είδη πρώτης ανάγκης. Ίσως αυτό βέβαια να αποτελέσει μια καλή αφορμή για να δοθεί δουλειά στους βαστάζους της περιοχής, να γράψουν κάποια μεροκάματα παραπάνω, ωστόσο είναι πολύ πιθανόν οι ματαιώσεις πτήσεων εδώ και μέρες, να δημιουργήσουν προβλήματα στην κουρασμένη ομάδα του SKT, που αριθμεί πάνω από 50 δυτικούς, που περιμένουν τα αγαθά του Νάμτσε ως μάννα. Για αύριο Τρίτη, η ομάδα θα κινηθεί πεζοπορικά μέχρι το Κάλα-Πατάρ, μια χαμηλή κορυφή στα 5500 μέτρα. Από εκεί θα δοθεί εκκίνηση και οι αθλητές θα αγωνιστούν σε μια διαδρομή 15Κ, κατά βάση κατηφορική, περνώντας από τη μορένα του παγετώνα Κούμπου και καταλήγοντας στο μικρό χωριό Περίτσε, στα 4300 μέτρα. Κάτι που δεν θα περνούσε ασχολίαστο από τον υπογράφοντα, είναι η αμετακίνητη στάση του διοργανωτή, στην έκκληση αρκετών από τους συμμετέχοντες –προέβησαν μάλιστα και σε ψηφοφορία για να αποφασίσουν «στασιάζοντας» ότι η σημερινή μέρα θα ήταν απλή πεζοπορία. Ο Ντάουα διέσωσε την αξιοπιστία του ως διοργανωτή και την φήμη του ως αθλητή, απορρίπτοντας το αίτημα των «στασιαστών» για περίπατο! Φαίνεται ότι κάποιοι από την ομάδα θεώρησαν ότι είναι περισσότερο πελάτες και λιγότερο αγωνιζόμενοι, αξιώνοντας να αλλάξει το πρόγραμμα του αγώνα, ώστε να μην …κουραστούν! Επίσης, μυστήριο καλύπτει το θέμα με τα κραμπόν και την ποινή που επικρέμεται στον Νίκο. Είναι προφανές εδώ, ότι υπάρχει ένα έλλειμμα επικοινωνίας στη διοργάνωση, καθώς είναι η δεύτερη φορά που ο Καλοφύρης διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι κάποιος κανονισμός δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή του. Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στην προσφορά των βαστάζων, που με εκπληκτική υπομονή και θάρρος, κινούνται το ίδιο γρήγορα με τους μεσαίους και κάτω αθλητές, ενώ όμως είναι φορτωμένοι με ατέλειωτα κιλά στην πλάτη. Έχοντάς τους γνωρίσει από κοντά στο παρελθόν, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αποτελούν φαινόμενο, είναι δε άξιοι επαίνου για τη δουλειά τους. Η αυριανή μέρα θα δείξει το αν και πόσο βελτιώθηκε η υγεία του Νίκου και ποιες είναι οι ελπίδες του να απολαύσει τα μοναδικά αυτά μέρη, την ώρα που οι Νεπαλέζοι αντίπαλοί του θα αγωνίζονται έχοντας τα πάντα με το μέρος τους. (Λάζαρος Ρήγος)

23 Νοεμβρίου, ημέρα 17η – Pheriche

ΜΠΑΜΠΗΣ : Αλλάζει η αυριανή διαδρομή από Pheriche κατευθείαν για Namche! (16:00) Καλησπέρα από το Pheriche. Λίγο μετά τις 5 και το φως εδώ κοντεύει να πέσει. Η μυρωδιά από τις σόμπες, που καίνε κοπριά από γιακ, μας έχει γίνει πλέον συνήθεια. Η μέρα μας ξεκίνησε δύσκολα και σήμερα. Θα σας γράψω μερικά πράγματα σήμερα, αφού τα δύσκολα πέρασαν και έμειναν μόνο 2 εύκολες αγωνιστικές μέρες. Εδώ και μερικές μέρες, αφού ανεβήκαμε υψόμετρο, τον Νίκο κι εμένα μας ταλαιπωρούσε μια γρίπη. Σιγά-σιγά “ανέβηκε” βαθμό και προχθές έφτασε στο σημείο της βρογχίτιδας. Με τον Νίκο είχαμε από την αρχή συμφωνήσει να συνεχίσουμε τον αγώνα με προσοχή και χωρίς εντάσεις και να μην σας αναφέρουμε τίποτα για να μην ανησυχήσουν οι δικοί μας άνθρωποι, που μας περιμένουν πως και πως πίσω στην Ελλάδα! Χθες συνάντησα έναν Αυστριακό γιατρό στο lodge που κοιμήθηκα και προσφέρθηκε να με εξετάσει. Του είπα ότι αύριο θέλω να ανέβω στο Kalapatar και με σοβαρό αυστριακό στυλ μου είπε όχι μόνο να μην πάω αλλά μου συνέστησε να μείνω στο lodge για 2 μέρες πριν ξεκινήσω να κατεβαίνω. Αν πάλι φύγω, να προσέξω πολύ, να ντυθώ ζεστά και να μην ιδρώσω. Σήμερα το πρωί πήγα να δω πως είναι ο Νίκος λίγο πριν ξεκινήσουν για Kala Patar. Ο γιατρός της διοργάνωσης είχε κάνει την ίδια διάγνωση στον Νίκο. Πήρε την απόφαση να πάει προσεκτικά για να τερματίσει τον αγώνα. Aφού το συζητήσαμε, ο Νίκος αποφάσισε τελικά να κάνει τη σημερινή διαδρομή, αλλά εγώ θα έμενα πιο πίσω, έτσι ώστε να κάνω λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό και να τους συναντήσω τόσο στο ανέβασμα όσο και στο κατέβασμα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε και ο Νίκος μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές για το Kala Patar. Ο καιρός ήταν κλειστός και δεν άργησε το ψιλόχιονο. Περίμενα τους αθλητές για 3 ώρες περίπου γιατί ενώ θα ξεκινούσαν την κατάβαση στις 10:00 ξεκίνησαν στις 12:30. Λίγο πριν εμφανιστούν οι πρώτοι αθλητές, ο καιρός άνοιξε (τα συνηθίζει αυτά τα παιχνίδια) δίνοντάς μου την ευκαιρία να ζεσταθώ λιγάκι. Δέκα λεπτά μετά φάνηκε και ο Νίκος με μια ομάδα αθλητών, τους φωτογράφισα και τους ακολούθησα προς το χωριό. Τον συνάντησα στο lodge όπου θα διανυκτερεύσουν. Έχουμε γίνει πλέον γραφικοί, κάθε φορά που πάω να τον βρω, οι αθλητές με κοιτάνε και μετά όλοι μαζί ψάχνουν να εντοπίσουν τον Νίκο: “Νikos, Nikos!” και γελάμε… Καθίσαμε να πιούμε ένα τσάι και να μου πει πως ήταν η διαδρομή: Μέχρι να ανέβουν χιόνιζε αλλά στο κατέβασμα ο καιρός άνοιξε όπως και στα χαμηλά. Η κατάβαση μου είπε πως ήταν σχετικά εύκολη, αν εξαιρέσεις το υψόμετρο. “Αυτό το etape είχε σχεδόν μόνο κατάβαση” μου είπε και συνέχισε “μόλις ανέβασα λιγάκι την ένταση, είχα πρόβλημα με το αναπνευστικό. Δεν το πίεσα όμως λόγω της κατάστασης. Έτσι ήρεμα θα πάω και τις υπόλοιπες 2 μέρες”. Αυτά τα λίγα είπαμε και θα ξαναβρεθούμε γύρω στις 19:30, λίγο πριν πάμε για ύπνο, για να μου πει νεότερα μετά την ενημέρωση της διοργάνωσης που γίνεται κάθε βράδυ. Προς το παρόν τα νέα είναι ότι από την αυριανή διαδρομή θα αφαιρεθεί το κομμάτι Periche – Chukum Ri γιατί πολλοί αθλητές είναι ιδιαίτερα καταπονημένοι και αρκετοί απ’ αυτούς άρρωστοι. Από το Periche λοιπόν όπου βρισκόμαστε τώρα θα κατευθυνθούμε για Namche.

ΜΠΑΜΠΗΣ (18:30) : Καλησπέρα από το Pheriche. Έχω στείλει τη σημερινή ανταπόκριση και πριν λίγο έφυγε και ο Νίκος για να ξεκουραστεί. Ο πυρετός και η μαζεμένη κούραση δε μας αφήνει και πολλά περιθώρια, μόνο ξεκούραση. Φύγαμε από την τραπεζαρία του lodge αφού τα φώτα σβήνουν νωρίς. Με τον φακό κεφαλής και την ανάσα μου να χνωτίζει το δωμάτιο ετοίμασα τα πράγματά μου για αύριο. Ο Νίκος μου λέει, θέλει προσοχή 2 μέρες ακόμη και τελειώσαμε. Προσπαθεί να δώσει ο ένας στον άλλο δύναμη, αυτό γίνεται από την πρώτη μέρα. Δύο μέρες ακόμα, σκέφτομαι κι εγώ, και τέλος ο αγώνας. Δεν καταλάβαμε πως περάσανε οι μέρες, μετρούσαμε μόνο τα etapes. Τόσες μέρες και δεν έχω δει τι εικόνες έχω κάνει, μόνο να προλάβω να τις αποθηκεύσω πριν τελειώσει η μπαταρία. Να που τελειώνει όμως, πριν καλά-καλά να το καταλάβουμε. Ο Νίκος λέει γελώντας ότι τελικά δεν παλεύουμε με το βουνό αλλά με τα μικρόβια. Έχουμε τόσες μέρες πυρετό αλλά βρίσκουμε κουράγιο και κάνουμε αστειάκια. Και οι δύο περιμένουμε να έρθει η ώρα να έρθουμε στην Ελλάδα, να δούμε τους ανθρώπους μας που μας λείπουν, να δούμε τους φίλους μας και να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Σαν χθες μου φαίνεται που συναντηθήκαμε στο Ελ. Βενιζέλος. Γνώριζα τον Νίκο μόνο μέσα από τις φωτογραφίες, μετά μιλούσαμε στο τηλέφωνο συχνά για τον αγώνα και μετά ένα γεια και μια χειραψία στο αεροδρόμιο. Με το ξεκίνημα του αγώνα και όσο περνούσαν οι μέρες και τον παρακολουθούσα, κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος έχει πολύ δύναμη μέσα του. Κάποιος μου είχε πει μερικές μέρες πριν “μη φοβάσαι, θα έχεις τον Νίκο εκεί και όλα θα πάνε καλά”. Όντως, έτσι έγινε. Δύο μέρες μείνανε, και με λίγη προσοχή θα τερματίσουμε και οι 2! Νιώθω πολύ τυχερός που κατάφερα και έζησα αυτή την εμπειρία, εδώ, με τον Νίκο να τρέχει. Εντυπωσιακό! Θα μπορούσα να κάτσω και να γράφω ιστορίες για ώρες αλλά όταν με το καλό επιστρέψουμε, θα σας τα πω όλα αναλυτικά και με εικόνες. Τώρα πρέπει να ετοιμάσω και τις τελευταίες λεπτομέρειες για αύριο. Ίσως να είναι οι 39 C που με κάνουν να θέλω να σας πω διάφορα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ένα πράγμα κατάλαβα: έφυγα από την Ελλάδα μαζί με έναν γνωστό και θα επιστρέψω μαζί με έναν φίλο, από πλευράς μου έτσι νιώθω. Πάντα θα σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο και δεν θα ξεχάσω ποτέ τί περάσαμε μαζί. Καλό βράδυ. Pheriche, 23.11.2010 Γκιριτζιώτης Μπάμπης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ: Ο αγώνας σταδιακά δείχνει να καταρρέει, υπό το βάρος των δυσάρεστων εξελίξεων, που έχουν να κάνουν με την υγεία των αθλητών (τουλάχιστον επτά δεν ξεκίνησαν την χτεσινή μέρα, χάνοντας την κατάταξη στον αγώνα). Πλήρης η επικράτηση των Νεπαλέζων δρομέων, που τρέχοντας σε μεγάλα υψόμετρα βρέθηκαν στο στοιχείο τους, χωρίς να αντιμετωπίζουν κανένα σοβαρό πρόβλημα. Στη σημερινή 10η αγωνιστική μέρα, η παρέα των Kumar & Dawa δεν δυσκολεύτηκε να πάρει τον αγώνα με 3.04 και με τον συμπατριώτη τους Passang, να βρίσκεται μόλις 6 λεπτά πίσω (3.10) και τους Καλοφύρη & Olivier στα 18 λεπτά πιο πίσω (3.22). Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιοι άλλοι ασθένησαν στο Κούμπου, όμως το γεγονός ότι ο Καλοφύρης κατάφερε με 39 πυρετό να βρίσκεται τόσο κοντά στους πρώτους, αποτελεί μάλλον κατόρθωμα, αν και έδειξε στην αρχή του SKT τη δυναμικότητά του. Η κίνηση του Dawa ως διοργανωτή να κόψει το αυριανό κομμάτι της εξόδου από τη λογική σειρά της πορείας του αγώνα (βλέπε χάρτη), ήταν επιβαλλόμενο, αν όχι σοφό, γιατί θα γλυτώσει τους ασθενείς από τα χειρότερα ενδεχομένως. Έτσι αύριο, οι αθλητές θα έχουν μια λογική απόσταση να διανύσουν, μέχρι την «όαση» του Νάμτσε Μπαζάρ, όπου μία μέρος πριν από το τέλος της περιπέτειάς τους, τους περιμένουν εξαιρετικές ανέσεις και κυρίως το χαμηλότερο υψόμετρο. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του καιρού, δεν περιμένουμε φαινόμενα αύριο στην περιοχή που θα κινηθούν ενώ η θερμοκρασία στο Νάμτσε, θα φτάσει μέχρι και τους 15 βαθμούς! (Λάζαρος Ρήγος)

ΚΑΤΑΤΑΞΗ: 1.Rai Uttar Kumar 23.19, 2.Dawa Sherpa 24.17, 3. Nikos Kalofyris 24.35, 4.Passang Dawa Sherpa 26.53, 5.Olivier Romain 27.43, 6.Yangdee Lama Sherpa 28.21, …

24 Νοεμβρίου, ημέρα 18η – Namche Bazar

ΝΙΚΟΣ : Άλλη μια δύσκολη νύχτα κι απόψε με άσχημο ύπνο με έντονο βήχα και δύσπνοια. Το αναπνευστικό έχει κλείσει για τα καλά κι έχουμε φτάσει στο προτελευταίο ετάπ. Πηγαίνουμε προς τη γραμμή εκκίνησης με βαριά καρδιά συνειδητοποιώντας πως όλο αυτό που έχουμε ζήσει φτάνει στο τέλος του. Η σημερινή διαδρομή έχει τροποποιηθεί και δεν περιλαμβάνει τελικά το ανέβασμα στο Chukum Ri στα 5.500μ.) καθώς ο καιρός έχει κλείσει στα ψηλά και ο Dachiri Dawa Serpa θεώρησε ότι θα ήταν επικίνδυνο το ανέβασμα εκεί. Μετά την εκκίνηση το πρώτο εικοσάλεπτο έχει ανεβοκατεβάσματα σε ένα όμορφο φαρδύ μονοπάτι και συνεχίζει με ελαφριά κατηφόρα. Στα αριστερά μας στο βάθος ένα μεγάλο αφρισμένο ποτάμι, ψηλά από πάνω μας τεράστια χιονισμένα βουνά γεμάτα παγετώνες. Το μονοπάτι έχει αρκετούς πεζοπόρους, είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα μονοπάτια που αυτή την εποχή δεν ανεβαίνουν στις μεγάλες κορυφές αλλά κάνουν διασχίσεις ως τα 5.500-6.000μ. Η εποχή που γίνονται οι μεγάλες ορειβατικές αποστολές, είναι κυρίως τον Μάιο. Τους καλοκαιρινούς μήνες ξεκινούν οι μουσώνες με βροχές και χιόνια στα ψηλά, ο Νοέμβριος έχει σταθερές συνθήκες ιδανικές για trekking ενώ ο χειμώνας είναι χειμώνας και δεν κινείται τίποτα. Τον αγώνα οδηγούν ο Rai, ο Dawa, ο Cointre και ο Passang. Εγώ τρέχω όσο δυνατά μου επιτρέπει η άσχημη κατάσταση του αναπνευστικού. Η διαδρομή, παρ’ όλο που χάνουμε συνεχώς υψόμετρο, είναι αρκετά δύσκολη με μεγάλα ανεβοκατεβάσματα. Περνάμε από πολύ όμορφα μικρά χωριά με μικρούς στενούς δρόμους. Έτσι όταν συναντούμε καραβάνια με γιακ πρέπει να σκαρφαλώνουμε στους τοίχους για να μην υπάρχουν απρόοπτα. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες μέρες η περιοχή έχει αρκετό κόσμο και χωριά με αρκετούς κατοίκους. Περνάμε δίπλα από μεγάλα μοναστήρια που ακούγονται ψαλμωδίες. Η κατηφόρα αρχίζει να γίνεται πιο έντονη και ξαφνικά εμφανίζεται το Namche. Μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά τερματίζω με πολλούς πεζοπόρους να παρακολουθούν. Το Namche έχει πολλά καταστήματα με ορειβατικά είδη, φούρνους, καφέ θυμίζοντάς μας τον δυτικό τρόπο ζωής που σύντομα θα γίνει καθημερινότητα. Μετά από πολλές μέρες κάνω ζεστό ντουζ. Το περίμενα με λαχτάρα αλλά τελικά δεν ήταν τόσο ευχάριστο, το δέρμα έχει συνηθίσει τόσο πολύ στο κρύο που νιώθω δυσφορία στο ζεστό νερό. Βγαίνω βόλτα σε ένα καφέ, παραγγέλνω κρουασάν, μηλόπιτα και καπουτσίνο και βλέπω απ’ έξω να περνά ο Μπάμπης. Κάθεται και αυτός μαζί μου και κάνουμε απολογισμό των προηγούμενων ημερών. Το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι χαρμολύπη. Χαρά που τα καταφέραμε και θα γυρίσουμε στους δικούς μας και λύπη γιατί αυτά που αφήνουμε πίσω σημάδεψαν την προσωπικότητά μας, δεθήκαμε με τους άλλους αθλητές και τους σέρπα και δεν ξέρουμε αν θα ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο. Κατεβαίνουμε στο μεγάλο παζάρι του Namche όπου υπάρχουν μικροπωλητές με τοπικά προϊόντα. Εδώ έρχονται και αρκετοί θιβετιανοί φέρνοντας κι αυτοί είδη χειροτεχνίας περνώντας από δύσκολα περάσματα σε μεγάλα υψόμετρα κι επικίνδυνα μονοπάτια. Μετά από πολλές μέρες τηλεφωνώ στο σπίτι στην Ελλάδα κι ακούω τη μικρή μου κόρη να λέει τα δικά της. Σύντομα νυχτώνει, γυρίζω στο δωμάτιο που το μοιράζομαι με έναν γάλλο πυροσβέστη. Είμαστε πέντε πυροσβέστες που συμμετέχουμε στον αγώνα. Αυτό δείχνει και το επίπεδο των ξένων πυροσβεστών. Μετά το βραδινό φαγητό γίνεται ενημέρωση για την αυριανή τελευταία αγωνιστική μέρα. Θα ξυπνήσουμε στις 3:30, ο αγώνας θα ξεκινήσει λίγο πιο χαμηλά από το Namche στις 5:00.
‘Oπως και χθες δεν ανυπομονώ για την αυριανή μέρα γιατί το ταξίδι τελειώνει.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το Namche! Σήμερα ήταν μια γενικά εύκολη μέρα για τον Νίκο. Η διαδρομή δεν τον δυσκόλεψε ιδιαίτερα και η θερμοκρασία ιδανική. Δεν πίεσε καθόλου τον εαυτό του γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει άλλο την υγεία του που δείχνει να καλυτερεύει σταδιακά. Έτσι κι αλλιώς η 3η θέση του, στην κατάταξη του αγώνα έχει σταθεροποιηθεί, από τα πρώτα etapes κιόλας, και δεν είναι καθόλου κακή. Επιπλέον, μάθαμε ότι τελικά η ποινή για τα crabon δεν θα του επιβληθεί. Τον συνάντησα σήμερα στις 7:00 καθώς ετοιμαζόμασταν για αναχώρηση και μου είπε, πως απλά θα χαρεί τη διαδρομή. Με προσπέρασε σχεδόν στα μισά της διαδρομής Periche-Namché και δώσαμε ραντεβού στον τερματισμό, όπως πάντα. Αν και δεν έχουμε κατέβει κάτω από τα 3.500μ., η περιοχή είναι πνιγμένη στο πράσινο με φόντο τα χιονισμένα βουνά, που αφήσαμε πίσω μας, και τα μεγάλα ποτάμια που ακούγονται από μακριά, να δηλώνουν την παρουσία τους. Συναντηθήκαμε το μεσημέρι στο Namché μετά τον τερματισμό, τα είπαμε λίγο και στη συνέχεια κάναμε ένα ζεστό μπάνιο, μεγάλη πολυτέλεια τις τελευταίες δέκα μέρες. Βρήκαμε λίγο χρόνο να χαλαρώσουμε και να κάνουμε βόλτα στα σοκάκια του χωριού. Σήμερα θα μπούμε παρέα στο διαδίκτυο για να δούμε τί λένε τόσες μέρες φίλοι και γνωστοί για τον αγώνα που σχεδόν τελείωσε. Όλες αυτές τις μέρες του μετέφερα τους χαιρετισμούς σας και τα δυνατά σας λόγια, αλλά τώρα βρήκε τον χρόνο να τα διαβάσει κι αυτός διεξοδικά. Είμαστε γεμάτοι χαμόγελα και φορτωμένοι εμπειρίες που περιμένουμε να μοιραστούμε μαζί σας. Αύριο θα σας στείλω τα νέα μας από τον τερματισμό του αγώνα και ελπίζω να ευχαριστηθούμε την αυριανή μέρα όσο ευχαριστηθήκαμε τη σημερινή. Και μια που μιλάμε για την τελευταία αυριανή διαδρομή πρέπει να σας πω πως οι αθλητές θα ξεκινήσουν τον αγώνα στις 5:00, περπατώντας σχεδόν τη μισή απόσταση και τρέχοντας την υπόλοιπη μέχρι το χωριό Lukla. Είναι πολύ χαλαρά τα πράγματα πλέον και όλοι θεωρούν ότι ο αγώνας ουσιαστικά έχει τελειώσει. Καλό βράδυ σε όλους. Namché, 24.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

25 Νοεμβρίου, ημέρα 19η – Lukla

ΝΙΚΟΣ : Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια ήρθε η ώρα να σηκωθούμε ξανά. Ξύπνημα στις 3:30, 4:00 πρωινό και στις 5:00 ξεκινήσαμε το κατέβασμα από το Namche μέχρι χαμηλά στην κοιλάδα όπου θα δοθεί η εκκίνηση. Το κατέβασμα από το Namche είναι πολύ εντυπωσιακό, περνάμε από στενά μονοπάτια σχεδόν σκαλισμένα στο βράχο με πάρα πολλές θρησκευτικές ζωγραφιές πάνω του. Διασχίζουμε εντυπωσιακές κρεμαστές γέφυρες με το αφρισμένο ποτάμι να καλύπτει κάθε άλλο ήχο με το βουητό του. Είναι σκοτάδι και έχει σχηματιστεί μια πομπή σχεδόν διακοσίων ανθρώπων με φακούς κεφαλής. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Με το ξημέρωμα φτάνουμε χαμηλά στην κοιλάδα και δίπλα στο ποτάμι. Οι περισσότεροι αθλητές σήμερα έχουν αποφασίσει σ’ αυτό το τελευταίο ετάπ να μην τρέξουν με αγωνιστικούς ρυθμούς αλλά αρκετοί από εμάς για διάφορους λόγους θα κινηθούμε γρήγορα. Αυτό το τελευταίο ετάπ συμπίπτει με τα γενέθλια της κόρης μου που γεννήθηκε δύο χρόνια πριν και ο σημερινός μου αγώνας θα είναι αφιερωμένος στη μικρή Ζωή που όλο αυτό το διάστημα μου έχει λείψει τόσο πολύ. Το μοναδικό πράγμα που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ ήταν η έλλειψή της κόρης και της συντρόφου μου.Ελευθεριας. Ο Dachiri Dawa Sherpa ετοιμάζει τη γραμμή εκκίνησης. Για σήμερα είναι μαζί μας και οι σερπα που όλο αυτό το διάστημα μετέφεραν τα πράγματά μας και έχουν στηθεί δεξιά κι αριστερά στη γραμμή εκκίνησης παρακολουθώντας. Όλες τις προηγούμενες μέρες ξεκινούσαν δυο-τρεις ώρες νωρίτερα από εμάς προσπαθώντας να φτάσουν κι αυτοί στον τερματισμό αρκετές ώρες μετά. Παίρνουμε θέση στη γραμμή εκκίνησης και ξεκινάμε τα πρώτα δυο-τρία χιλιόμετρα σε σχετικά χαλαρούς ρυθμούς. Σταδιακά ο ρυθμός ανεβαίνει και οι συνήθεις ύποπτοι Rai, Dawa και Passang αρχίζουν να κινούνται πολύ γρήγορα. Εγώ είμαι πιο πίσω με ένα άλλο γκρουπ πέντε-έξι αθλητών προσπαθώντας να προσαρμόσω τον ρυθμό με την αναπνοή μου να μη βοηθά σ’ αυτό. Η διαδρομή περνά από ένα κομμάτι που είχαμε ξανακάνει πριν πολλές μέρες στο πέμπτο εταπ. Είναι από τα πιο πολυσύχναστα μέρη και οι πεζοπόροι, οι μεταφορείς, τα γιακ και τα μουλάρια αρχίζουν να γεμίζουν το μονοπάτι παρ’ όλο που είναι πολύ νωρίς. Αυτό ήταν και ο λόγος που ο αγώνας ξεκίνησε ξημερώματα για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Καθώς μένουν μερικά χιλιόμετρα για το τέρμα αρχίζω να ανεβάζω τον ρυθμό. Τρία-τέσσερα χιλιόμετρα πριν από τη Lukla πλησιάζω τους προπορευόμενους και σιγά σιγά τους φτάνω. Ο ρυθμός είναι πολύ δυνατός, οι μυς μου ζητούν οξυγόνο και οι πνεύμονες καίνε, ακούγομαι σαν χαλασμένο τρένο και κάθε λίγο βήχω. Τελειώνει η ανηφόρα μετά από τρία χιλιόμετρα και μπαίνουμε στην Lukla. O κεντρικός δρόμος είναι γεμάτος κόσμο που χειροκροτά. Έχουμε μείνει εγώ, ο Rai και ο Dawa, o καθένας για τους δικούς του λόγους θέλει να κερδίσει τον αγώνα. Η ταχύτητά μας πλέον μοιάζει με σπριντ. Ο τερματισμός γίνεται πάνω από το αεροδρόμιο με μια τελευταία ανηφόρα. Στον τερματισμό περιμένουν όλοι οι επίσημοι του χωριού μαζί και ο Dachiri Dawa Serpa που πριν από περίπου δύο ώρες έδωσε την εκκίνηση και ξαφνικά βρέθηκε να μας περιμένει στον τερματισμό μην μπορώντας να εξηγήσουμε πως έγινε. Πρώτος τερμάτισε ο Rai, δεύτερος ο Dawa και τρίτος εγώ με μερικά δευτερόλεπτα διαφορά ο ένας από τον άλλο. Αυτή τη σειρά είχαμε και στη γενική κατάταξη μετά από σχεδόν 300 χιλιόμετρα διάσχισης των Ιμαλαϊων. Η συγκίνηση είναι μεγάλη, αγκαλιαζόμαστε όλοι μαζί με τον Dawa τον διοργανωτή, μας δίνουν τα τελετουργικά μαντήλια υποδοχής και μας βάφουν το μέτωπο με μια κόκκινη σκόνη. Η Aννι η ελβετίδα γυναίκα του Dachiri έχει ετοιμάσει ελβετικό τραπέζι με φοντί, ζαμπόν, διάφορα τυριά και μπύρες Everest. Φοράμε γρήγορα ζεστά ρούχα και περιμένουμε έναν έναν όλους τους αθλητές να τερματίσουν. Όπως περιμένουμε συνειδητοποιούμε τι έχουμε κάνει όλες τις προηγούμενες μέρες και τα δάκρια τρέχουν. Σήμερα έχουν την τιμητική τους και οι ηρωικοί σέρπα που όλο το προηγούμενο διάστημα κουβαλούσαν το σάκο με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες δυναμώνουν καθώς φτάνουν κι αυτοί. Μετά το μεσημεριανό έχει τελετή αποχαιρετισμού των φίλων μας σέρπα. Κάθε αθλητής δίνει χρήματα σαν δώρο και αφήνει κάποια από τα πράγματά του (μπουφάν, φλις, σκουφιά, γάντια κλπ.), τα μοιράζουν σε ισοδύναμα πακέτα και τα παίρνουν οι φίλοι μας σέρπα. Επίσης η οργανωτική ομάδα τους δίνει το δίπλωμα ολοκλήρωσης της αποστολής τους που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν αργότερα σαν αποδεικτικό εμπειρίας για τη δουλειά τους σε αποστολές στα Ιμαλάια. Η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Βλέπω μια σιλουέτα να πλησιάζει και είναι ο Μπάμπης. Δέχεται κι αυτός τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες. Αποχαιρετάμε τους σέρπα και τους βλέπουμε σιγά σιγά να χάνονται στην ομίχλη. Με τον Μπάμπη πίνουμε ζεστή σοκολάτα και δεν μιλάμε πολύ, είμαστε συγκινημένοι. Έξω αρχίζει και σκοτεινιάζει. Το βραδινό περιλαμβάνει χόρτα, ρύζι και κοτόπουλο με κάρι. Είναι τόσο καυτερό που όλοι κοκκινίζουμε και ιδρώνουμε. Ο Dachiri μας ενημερώνει για το αυριανό ταξίδι Lukla-Κατμαντού. Τις τελευταίες δύο μέρες έχουν αναβληθεί πολλά αεροπορικά δρομολόγια λόγω της πυκνής ομίχλης. Στις 6:00 πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα πετάξουμε από ένα αεροδρόμιο που θεωρείται από τα πιο επικίνδυνα του κόσμου. Αυτό μας το θυμίζουν και οι πολλές επιτύμβιες πλάκες δίπλα στο αεροδρόμιο με τα ατυχήματα που έχουν γίνει. Μερικοί γενναίοι θέλουν να κάνουν πάρτι και χορεύουν με μπροστάρηδες τους ακούραστους νεπαλέζους,. Λένε και αστεία πως μπορεί να είναι ο τελευταίος μας χορός καθώς αύριο αν πετάξουμε δεν ξέρουμε για πού θα’ ναι.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από τη Lukla Ευτυχισμένοι και μέσα στα χαμόγελα τερμάτισαν οι αθλητές του 4ου Solu Khumbu Trail. Σήμερα η μέρα είχε μία ιδιαιτερότητα. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 5 το πρωί με απλό περπάτημα για μερικά χιλιόμετρα (μέχρι έξω από το Namche). Από εκεί δόθηκε η εκκίνηση και μέχρι τις 11:00 περίπου όλοι είχαν τερματίσει, στο χωριό Lukla. Η σημερινή διαδρομή δεν είχε αγωνιστική μορφή λόγω της υπερβολικής κούρασης των αθλητών. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη μέχρι λίγο πριν τη Lukla, όπου ο καιρός ξανάκλεισε (αύριο ελπίζω να έχει ανοίξει για να μπορέσουμε να φύγουμε). Ο Νίκος τερμάτισε 3ος σε αυτό το etape και 3ος στη γενική κατάταξη. Έφτασε στη Lukla περίπου στις 14:00. Χθες βράδυ μου είπε ότι θα ξεκινούσαν στις 5:00 και δεν υπήρχε λόγος να ακολουθήσω. “Θα σε περιμένω εγώ αυτή τη φορά για να σε φωτογραφίσω στον τερματισμό”, μου είπε λίγο πριν πάει για ύπνο. Στον τερματισμό είχε αρχίσει μια εκδήλωση για τους βαστάζους του αγώνα, όπου οι αθλητές τους έδωσαν κάποια δώρα καθώς και κάποιο χρηματικό ποσό που τους μοιράστηκε. Φτάνοντας μια παρέα Γάλλων, φίλοι του Νίκου και μόλις με είδαν άρχισαν να φωνάζουν με χειροκροτήματα : “έφτασε ο Σέρπα του Νίκου!”. Άρχισαν να με χειροκροτούν και να με χτυπάνε στην πλάτη φιλικά καθώς πήγαινα προς τον Νίκο. Με μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή χειραψία ο Νίκος μου είπε: “Μπράβο, τερμάτισες κι εσύ!”. Κάθησα λίγο να συνειδητοποιήσω τι γινόταν, αφού τα τελευταία χιλιόμετρα τα έκανα με 38 πυρετό και έπρεπε να μπω στο κλίμα. Η εκδήλωση συνεχίστηκε και εγώ με τον Νίκο πήγαμε λίγο πιο κει για να βγάλουμε φωτογραφίες και να τα πούμε. Αυτή τη στιγμή τον περιμένω σε ένα καφέ και ευχαριστιέμαι τον πρώτο μου καπουτσίνο εδώ και 15 μέρες. Σας γράφω τα βασικά, μιας και δεν έχω καταλάβει ακόμη ότι τελείωσε ο αγώνας. Αύριο, αν όλα πάνε καλά με τον καιρό, θα πετάξουμε για Kathmandu, όπου θα ακολουθήσει η τελετή απονομής για τους νικητές του αγώνα. Νικητές βέβαια, είναι όλοι όσοι πήραν μέρος σ’ αυτόν τον δύσκολο και απαιτητικό αγώνα. Αν και με αρκετό πυρετό τόσες μέρες, νιώθω υπέροχα που μπορώ και κάθομαι αυτή τη στιγμή να γράφω ότι κατάφερα να κάνω αυτό το οποίο ήρθα να κάνω. Θα μου επιτρέψετε να χαρώ αυτές τις στιγμές πρώτα μόνος μου και μετά με τον Νίκο, ο οποίος μου ‘χει τάξει να πιούμε μερικές μπύρες σήμερα. Θα τα πούμε σύντομα από κοντά με την ησυχία μας. Σας ευχαριστώ και θα τα ξαναπούμε! Ναταλία, ετοιμάσου… Lukla, 25.11.2010, Γκιριτζιώτης Μπάμπης

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: 1. Rai Uttar Kumar (28.41), 2. Dawa Sherpa (29.53), 3. Nikos Kalofyris (30.32), 4. Passang Dawa Sherpa (32.57), 5. Romain Olivier (34.00), 6. Yangdee Lama Sherpa (34.44), 7. Jeremie Chapuis (35.04), 8. Ngima Yangjee Sherpa (35.45), 9. Pascal Lauber (36.20), 10. Thomas Moulon (37.01), 11. Dolma Sherpa (37.16), 12. Sebastien Chausset (37.33), 13. Tashi Jangmu Sherpa (38.38), 14. Maurice Thepaut (40.01), 15. Stephane Bouchet (40.40) …..

27 Νοεμβρίου – Kathmandu (επιστροφή)

ΝΙΚΟΣ : 4:00 το πρωί Βγαίνω έξω από το lodge. Έχει ξαστεριά. Μπροστά υπάρχει ένα μεγάλο λιβάδι όπου χθες παίχτηκε το τελευταίο μέρος της μεγάλης περιπέτειας που ζήσαμε όλες τις προηγούμενες μέρες. Σε αυτό το λιβάδι έγιναν οι τερματισμοί και ολοκληρώθηκε ο αγώνας. Εκεί έγινε και ο αποχαιρετισμός με τους φίλους μας σέρπα. Πηγαίνω στη μέση του λιβαδιού, έχει ένα ελαφρύ παγωμένο αεράκι. Μπροστά μου βλέπω το μικρό αεροδρόμιο της Lukla απ’ όπου σε μερικές ώρες θα φύγουμε. Πίσω μου η πλαγιά είναι γεμάτη με βουδιστικά σημαιάκια προσευχής που τα ακούω να θροΐζουν στον αέρα. Ψηλά τα βουνά αρχίζουν και αχνοφαίνονται. Είναι τα πρώτα που βλέπουν τον ήλιο και τα τελευταία που τον χαιρετούν. Μέσα στο σκοτάδι ακούω μια φωνή: Nikos, Nikos. Είναι ο Dachhiri Dawa Sherpa. Έχει βγει κι αυτός να ελέγξει τον καιρό ανησυχώντας για τις πτήσεις. Γυρίζουμε πίσω στο logde και ξυπνάμε τους υπόλοιπους. Κατεβαίνουμε για πρωινό τρώγοντας περισσότερο μιας και σήμερα δεν έχουμε αγώνα. Παίρνουμε τα πράγματά μας και πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο 100μ. πιο πέρα. Επικρατεί συνωστισμός στη μικρή αίθουσα αναμονής καθώς αρκετές αποστολές είχαν εγκλωβιστεί τις προηγούμενες μέρες. Κοντά στις 7:00 αρχίζουν οι πτήσεις. Έρχονται μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα, γεμίζουν γρήγορα και αναχωρούν. Κατά τη διάρκεια παραμονής στο αεροδρόμιο βλέπω διάφορους ανθρώπους, αυτοί που η παραμονή τους στα βουνά ήταν πολυήμερη ξεχωρίζουν. Απεριποίητα γένια, «τροπικό» μαύρισμα και αρκετός βήχας. Πολλοί είναι σε άσχημη κατάσταση και τους βοηθούν για να μπουν στο αεροπλάνο. Κάποιοι είναι με πατερίτσες με τα πόδια τους σε άσχημη κατάσταση. Παρατηρώ το πόδι κάποιου, από το γόνατο και κάτω είναι πρησμένο και τα δάχτυλά του έχουν γίνει μαύρα. Με τον Μπάμπη κανονίζουμε να είμαστε στην ίδια πτήση. Η διαδικασία είναι απλή. Εμφανίζεται κάποιος που έχει 15-20 χαρτάκια με έναν αριθμό και τα μοιράζει σε όποιους βρει μπροστά του. Αυτοί θα είναι οι επιβάτες του αεροπλάνου που αναχωρεί. Στις 12:30 είναι η σειρά μας να φύγουμε. Μπαίνουμε μέσα έχοντας μαζί μας τα πράγματά μας. Η απογείωση είναι πολύ γρήγορη. Το αεροδρόμιο έχει κατηφορική κλίση και μετά με ένα άλμα στο κενό το αεροπλάνο συνεχίζει την πορεία του. Περισσότερο θυμίζει πίστα αλμάτων με σκι. Όπως πετάμε βλέπουμε τα περισσότερα μέρη απ΄ όπου περάσαμε τις προηγούμενες μέρες. Από ψηλά η διαδρομή φαίνεται πολύ εύκολη και τα προβλήματα ανύπαρκτα. Νιώθω το ταρακούνημα της προσγείωσης, κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Στο αεροδρόμιο της Kathmandu έχει ζέστη και σκόνη. Πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο οι ρυθμοί της πόλης μας φαίνονται παράξενοι και απελπιστικοί. Το δωμάτιο είναι μεγάλο και πολυτελέστατο. Το απόγευμα βγαίνω βόλτα στην πόλη με μια ομάδα αθλητών. Μαζί μας έχουμε φέρει και τον βήχα των Ιμαλαίων. Τρώμε σε ένα θιβετιανό εστιατόριο που παρότι δεν έχει κόσμο το σερβίρισμα είναι πάρα πολύ αργό. Ένας γάλλος συναθλητής μου λέει ότι πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να έρθουν τα φαγητά, έτσι είναι το σύστημα. Έχουν περάσει 40 λεπτά, εκνευρίζομαι και μπαίνω στην κουζίνα του εστιατορίου. Τους βάζω τις φωνές και αρχίζω να βάζω μόνος μου τις σούπες και τις φέρνουμε άμεσα στο τραπέζι. Σε δύο λεπτά έρχονται και τα υπόλοιπα φαγητά. Οι γάλλοι χειροκροτούν και λένε διάφορα περί υπομονής που πρέπει να έχουμε και πολύ περισσότερο μετά από αυτό που ζήσαμε. Τους λέω ότι όταν μπεις στον αγώνα τρέχεις, όταν κάτσεις να φας τρως και όταν πρέπει να κάνεις υπομονή θα κάνεις. Μετά το φαγητό πάμε μια μεγάλη βόλτα στην παλιά πόλη της Kathmandu όπου έχει μεγάλα ανάκτορα και ναούς. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και κοιμάμαι σε ζεστό δωμάτιο και μαλακό στρώμα μετά από πολλές μέρες. Την επόμενη μέρα ξύπνησα στις 9:00, μεσημέρι για τα δεδομένα των προηγούμενων ημερών. Τελείως διαφορετικοί οι ρυθμοί που είχα συνηθίσει. Δεν χρειάζεται βγαίνοντας από τον υπνόσακο να ντυθώ με τα αγωνιστικά ρούχα και να φάω πρωινό σε παγωμένο περιβάλλον. Αντίθετα κάνω ένα ζεστό ντουζ και κατεβαίνω για ένα μεγάλο και χορταστικό πρωινό. Βγαίνω ξανά στην πόλη και πηγαίνω για ξύρισμα σε ένα παραδοσιακό μπαρμπέρικο. Ο μπαρμπέρης μετά το ξύρισμα προσπάθησε να με ξυρίσει και στην τιμή. Η συμβουλή του Dachhiri είναι να παζαρεύουμε τις τιμές στις συναλλαγές μας. Σου λένε μια αρχική τιμή, αν διαμαρτυρηθείς σου λένε πόσα δίνεις προσπαθώντας να καταλήξεις στο 1/3 ή στη μέση που είναι καλό και για τους δυο. Γυρίζω στο ξενοδοχείο και πηγαίνουμε όλοι μαζί για την τελετή απονομών. Είμαστε όλοι οι αθλητές, οι διοργανωτές και σημαντικά πρόσωπα της Kathmandu. Στη διάρκεια των απονομών ο Rai βγάζει έναν συγκινητικό λόγο. Μετά τις απονομές πηγαίνουμε σε ένα παραδοσιακό νεπαλέζικο εστιατόριο με ορχήστρα και παραδοσιακά χορευτικά. Στο τέλος μπαίνουμε κι εμείς στο χορό. 28/11 Σήμερα έχουμε ελεύθερη μέρα. Μετά από ένα καλό πρωινό συναντώ τον Μπάμπη στην πόλη και πάμε πάλι βόλτα στην πολύβουη Kathmandu και περισσότερο στην παλιά πόλη. Στα δρομάκια της πόλης άνετα ξεχωρίζουν αυτοί που ετοιμάζονται για αποστολή και αυτοί που έχουν επιστρέψει. Οι πρώτοι ξεκούραστοι και ευδιάθετοι, οι δεύτεροι κουρασμένοι και μελαγχολικοί. Κατά τη διάρκεια της βόλτας συναντώ διάφορους συναθλητές. Επιστροφή αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο, είναι το τελευταίο βράδυ στην Kathmandu. Αύριο επιστρέφουμε στην Ελλάδα με γεμάτες τις αποσκευές του νου και της καρδιάς με αναμνήσεις. Αναμνήσεις που μετά από δέκα χρόνια είναι σαν το παλιό καλό κρασί και όταν τις μοιράζεσαι αξίζουν περισσότερο. Ελπίζω να απολαύσατε αυτό το ταξίδι. Namaste φίλοι μου.

ΜΠΑΜΠΗΣ : Καλησπέρα από το Kathmandu! Χθες τελικά ο καιρός μας έκανε τη χάρη και έφτιαξε λίγο πριν τις 8:00 και με μια όμορφη αλλά σύντομη πτήση φτάσαμε στο Κατμαντού. To πρωί καθόμουν στον ίδιο υπολογιστή απ’ όπου πριν δύο περίπου εβδομάδες σας έγραφα ότι ο αγώνας μόλις ξεκινούσε. Τώρα μόνο στο μυαλό μας υπάρχουν αυτές οι μέρες που περάσανε και πιστέψτε με δεν κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Το έλεγε και ο Νίκος “αν ξεκινήσει ο αγώνας θα περάσουν γρήγορα οι μέρες”. Σήμερα (αξημέρωτα ακόμη στην Ελλάδα) το ξυπνητήρι χτύπησε πάλι στις 5:00 επειδή απλά ξέχασα να το απενεργοποιήσω. Γέλασα μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχει αγώνα σήμερα και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, δεν τα κατάφερα όμως και έτσι βγήκα να περπατήσω λιγάκι (ωχ! λέτε να μου μείνει αυτό;). Έξω ήταν μόνο οι ντόπιοι. Κάποιοι απ’ αυτούς πήγαιναν στις δουλειές τους και κάποιοι άλλοι άνοιγαν τα αυτοσχέδια μαγαζάκια τους. Ωραίες εικόνες, αλλά δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή. Καμιά φορά δεν χρειάζεται, κρατάς τις εικόνες στο μυαλό και στην ψυχή, αυτό φτάνει. Αγόρασα ένα τσάι από μια κυρία που μόλις το είχε φτιάξει και κάθισα σε ένα πεζούλι παρατηρώντας τους περαστικούς. Μόλις ξημέρωσε για τα καλά άρχισε και η γνωστή βαβούρα της πόλης. Σήμερα είπαμε με τον Νίκο να κάνουμε βόλτα στην πόλη και μετά θα πηγαίναμε μαζί στην τελετή απονομής του αγώνα. Στις 6 το απόγευμα λοιπόν ξεκίνησε η τελετή βράβευση των αθλητών. Πρώτα μοιράστηκε σε όλους ένα αναμνηστικό δώρο για τη συμμετοχή τους στον αγώνα και μετά τις απαραίτητες ομιλίες ορισμένων επισήμων, ξεκίνησε η βράβευση των πρώτων. Ο Νίκος ανέβηκε στο βάθρο των ανδρών, στην 3η θέση, όπως όλοι πλέον γνωρίζουμε, και όλοι οι αθλητές τον υποδέχτηκαν με θερμά χειροκροτήματα. Το κλίμα ήταν αρκετά ζεστό, με πολλά αστεία (στα Γαλλικά…) και συγκινητικές στιγμές. Μετά την τελετή οι αθλητές θα πηγαίνανε όλοι μαζί να απολαύσουν ένα ωραίο δείπνο. Εγώ επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου για να σας στείλω μερικά στιγμιότυπα. Και οι δύο είμαστε πολύ καλύτερα στην υγεία μας και ανυπομονούμε να έρθουμε πίσω. Στις 29 πετάμε για Ελλάδα. Πιστεύουμε πως οι υπόλοιπες 3 μέρες θα περάσουν γρήγορα, αν και περιμένουμε την επιστροφή με αγωνία. Δεν χρειαζόμαστε ύπνο για να ξεκουραστούμε. Με τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα καταφέρουμε να ξεκουραστούμε πραγματικά. Καλό βράδυ σε όλους! Kathmandu 27.11.2010, Μπάμπης Γκιριτζιώτης

Νοέμβριος 2020: Πέρασαν δέκα χρόνια από την εμπειρία των δύο καλών φίλων στα βουνά του Νεπάλ, όμως η ζωντάνια της περιγραφής του Νίκου, όπως και του Μπάμπη θα μας μεταφέρουν εκεί όσα χρόνια κι αν θα έχουν περάσει από τότε!