Ο Peter Van Geit (Πέτερ Βαν Γκάιτ) Βέλγος ultrarunner, ολοκλήρωσε πρόσφατα μια πολύμηνη προσπάθεια fast-hiking στα Ινδικά Ιμαλάια. Σύμφωνα με το σχέδιό του που αποτελούταν από 3.000 χιλιόμετρα πορείας, ο Peter κάλυψε τον ιλιγγιώδη αριθμό των 120 διάσελων και 175.000 μέτρων ανάβασης, σε ένα ρυθμό τρεις με τέσσερις φορές γρηγορότερο από έναν μέσο πεζοπόρο.
Γεννημένος στο Βέλγιο αλλά ζώντας στην Ινδία για τα τελευταία 20 χρόνια, o 47χρονος Van Geit περιγράφει τον εαυτό του σαν μια «…συνισταμένη εξερευνητή, ultrarunner και ορειβάτη». Έτρεχε στα κολεγιακά του χρόνια αλλά ξανασχολήθηκε με το τρέξιμο μόλις δύο δεκαετίες αργότερα, το 2013. Στο ενδιάμεσο είχε περπατήσει σκληρές διαδρομές στη νότια Ινδία. Το φετινό Trans-Himalaya δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια αυτού του είδους για τον Peter. Το 2018 έτρεξε 2.000 χιλιόμετρα στα βουνά του Βιετνάμ και μετά έκανε ακόμα 1.500 στο Himachal Pradesh της Ινδίας.
Ο κοκκινογένης Βέλγος έτρεξε σχεδόν εντελώς μοναχικά και περνούσε κατά μέσο όρο από ένα διάσελο κάθε μέρα. Δεν ήταν βέβαιος για τον πραγματικό του ρυθμό αλλά περπατούσε με στρατιωτική συνέπεια για 10 με 12 ώρες κάθε μέρα. Σε λιγότερο απαιτητικά πεδία μπορούσε να καλύψει πάνω από 40 με 45 χιλιόμετρα τη μέρα αλλά συνήθως είχε έναν μέσο όρο στα 25-30 χλμ καθώς κινούταν ανάμεσα στο Ladakh και στις Ινδικές πολιτείες του Utarakhand και του Himachal Pradesh.
Για να διατηρήσει αυτό τον καταιγιστικό ρυθμό, οργάνωσε μινιμαλιστικά τα υλικά του. Το μικρό του σακίδιο ζύγιζε μόλις πέντε κιλά! Ο εξοπλισμός του είχε το άρωμα τόσο του πεζοπόρου μεγάλων υψομέτρων όσο και του μινιμαλιστή ορειβάτη. Δεν κουβαλούσε αντίσκηνο, παρά μόνο ένα bivy-sack του μισού κιλού. Παρά το συχνό χιόνι, επέλεξε παπούτσια trail running αντί για βαριές πεζοπορικές μπότες.
Έκαιγε καθημερινά 6000 με 8000 θερμίδες αλλά παρόλα αυτά έπρεπε να ελαχιστοποιήσει το βάρος, οπότε αντί για γκαζιέρα μετέφερε μια μικρή ποσότητα κηροζίνης (100ml) για να μουλιάζει μικρά κομμάτια από στεγνή κοπριά αλόγου ή αγελάδας, που πάνω τους μαγείρευε. Κουβαλούσε όση ακριβώς τροφή χρειαζόταν για τις ενδιάμεσες αποστάσεις των χωριών, πέντε με έξι μέρες στις πιο απομονωμένες περιοχές.
Η ιδέα για να τρέξει στα Ιμαλάια του ήρθε πριν από λίγα χρόνια, όταν είδε κάποιους πεζοπορικούς χάρτες που έδειχναν αρκετά διάσελα των 4.000 και 5.000 μέτρων κατά μήκους της ψηλής οροσειράς. Προτιμούσε την κίνηση σε μονοπάτια αλλά και εκτός (off-trail) αντί για τους δρόμους. Όταν προσπάθησε να ερευνήσει τη διαδρομή του στους χάρτες ανακάλυψε ότι τα Ινδικά Ιμαλάια δεν είναι επαρκώς καταγεγραμμένα. «Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοια περάσματα (διάσελα) και κάποια από αυτά χρησιμοποιούνται μόνο από τους βοσκούς και τους ντόπιους» είπε ο Peter «Τελικά, κατάφερα να φτιάξω μια λίστα από περισσότερα από 100 περάσματα κατά μήκος μιας αρκετά εκτεταμένης περιοχής στα Ιμαλάια. Τότε είπα, εντάξει, για να δω πόσο γρήγορα μπορώ να τα διασχίσω».
Ξεκινώντας τον Μάιο, διέσχισε την Ινδική επαρχία (state) του Uttarakhand που βρίσκεται στα δυτικά σύνορα του Νεπάλ μέχρι το Himachal, μέσω 30 περασμάτων χαμηλότερων όμως από 4000 μέτρα, κάτι που τον κράτησε χαμηλότερα από τη χιονογραμμή τόσο νωρίς μέσα στη χρονιά. Στη συνέχεια τραβερσάρισε την επαρχία του Himachal Pradesh, μετά πέρασε από αρκετά διάσελα του εθνικού πάρκου “Great Himalaya”, το Dhauladar και το Pir Panjal. Πολλά από αυτά τα 45 ψηλά διάσελα ήταν περισσότερο δύσκολα από ότι ανέμενε εξαιτίας της απρόβλεπτης ποσότητας χιονιού του προηγούμενου χειμώνα.
Μετά από τρεις μήνες, ο Van Geit είχε εξερευνήσει 83 διάσελα, είχε καλύψει 2.100 χιλιόμετρα και είχε φτάσει σε μέγιστο υψόμετρο 6.200 μέτρα. Είχε περπατήσει και τρέξει πάνω σε παγετώνες, μορένες, σάρες, βαθύ χιόνι, είχε περάσει ορμητικά και επικίνδυνα ποτάμια και απότομες παγωμένες πλαγιές. Ευτυχώς, στο τέλος του Ιουλίου το περισσότερο από το χιόνι κάτω από τα 5.000 μέτρα είχε λιώσει, κάνοντας τα πράγματα κάπως ευκολότερα για αυτόν.
Αντίθετα με το υπόλοιπο ταξίδι του, πολλές διαδρομές και διάσελα στο Ladakh υπήρχαν σημειωμένα στο “Open Street Maps” και στη σειρά χαρτών πεζοπορίας “Swiss Olyzane”. Ο Van Geit ολοκλήρωσε τα 120 περάσματά του στη λιγότερο γνωστή εσωτερική οροσειρά ανάμεσα στο Zanskar και το Lahaul και σε μερικές εσωτερικές κοιλάδες του Hemis.
Τα περισσότερο δύσκολα και επικίνδυνα μέρη της διαδρομής ήταν τα περάσματα ορμητικών μικρών ποταμών, ειδικά στο Ladakh. Το περισσότερο νερό που κυλούν τα ποτάμια εκεί είναι παγετωνικό και στο απόγειο του καλοκαιριού οι παγετώνες που λιώνουν δημιουργούν ορμητικά και παγωμένα ρεύματα. Προπαντός κάποιες κατολισθήσεις που παρέσυραν μονοπάτια κατά μήκος του ποταμού Orna, ανάγκασαν τον Van Geit σε παρακινδυνευμένες διασχίσεις των ρευμάτων στα όρια των δυνατοτήτων του.
Φέτος, υπήρχε επίσης μεγάλος κίνδυνος στη διάσχιση ρηγμάτων παγετώνων (crevasses), κρυμμένων ακόμα και το καλοκαίρι κάτω από ασυνήθιστα πολύ χιόνι. Τελικά, στο σκαρφάλωμα χαλαρών βράχων (scrambling) πήρε το ρίσκο να γλιστρήσει και να πέσει αρκετές εκατοντάδες μέτρα σε απότομες πλαγιές στο βάθος των κοιλάδων.
Ντυμένος μινιμαλιστικά και κουβαλώντας ελάχιστα ζεστά ρούχα, είχε να αντιμετωπίσει τις αποθαρρυντικές συνθήκες αέρα και βροχής πάνω από τα 4.000μ. «Πρέπει να κινείσαι συνέχεια για να κρατήσεις τον εαυτό σου ζεστό» είπε. «Ένα όφελος από το να είμαι πολύ γρηγορότερος από έναν μέσο πεζοπόρο είναι ότι μπορώ να κοιμάμαι πολύ περισσότερο σε χαμηλό υψόμετρο. Προσπαθούσα να κατασκηνώνω όσο γινόταν κάτω από τα 3.000μ».
Από τις 120 νύχτες στο μονοπάτι, πέρασε τις 40 από αυτές με ανθρώπους που συνάντησε. Από τις κορυφαίες στιγμές της περιπέτειάς του ήταν και αυτή του η φιλοξενία από οικογένειες ντόπιων, όπως είναι κατανοητό.
Ο Van Geit είναι τώρα πίσω στο σπίτι του εδώ και ένα μήνα τουλάχιστον. Ο πρώην δρομέας αγώνων παραδέχεται ότι θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από τους οργανωμένους αγώνες για χάρη και άλλων μεγάλης απόστασης περιπετειών στα βουνά. Σχεδιάζει τώρα να σκαρφαλώσει τα 200 κάστρα του μαχαραγιά Shivaji, κατά μήκος των δυτικών Ghats της Ινδίας, σχέδιο που πιστεύει ότι θα του πάρει δύο μήνες για να ολοκληρώσει.
Περισσότερες περιπέτειες στο blog του Peter Van Geit
Πηγή: Explorersweb
