Ένα λιθάρι ακόμα στο χτίσιμο της ορειβασίας της νέας εποχής αποτέλεσε η ανάβαση (και κατάβαση) του Nanga Parbat (8125m) στο Πακιστάν, από τον 46χρονο Γερμανό ορειβάτη David Goettler την 24η Ιουνίου και την παρέα του των δύο Γάλλων. Ο Goettler βρέθηκε στην κορυφή του killer mountain παρέα με την Γαλλίδα Tiphaine Duperier και τον συμπατριώτη της Boris Langenstein. Το αξιοσημείωτο της προσπάθειας των τριών, δεν ήταν τόσο η πετυχημένη ανάβασή τους στην κορυφή, όσο το γεγονός ότι εκτός του ότι ανέβηκαν χωρίς φιξαρισμένα σχοινιά, χωρίς οδηγούς, χωρίς έτοιμες κατασκηνώσεις και χωρίς οξυγόνο, κατέβηκαν μετά με αλεξίπτωτο πλαγιάς (parapente) o Goettler και με σκι το γαλλικό δίδυμο, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Rupal Face!
Ήταν μόλις η όγδοη ανάβαση της κορυφής από τη διαδρομή Schell. Μια Αυστριακή αποστολή κάτω από την αρχηγία του Hanns Schell σκαρφάλωσε για πρώτη φορά από εκεί την κορυφή του Nanga Parbat το 1976. Αυτή η διαδρομή οδηγεί από μια κάθετη κόψη (pillar) στην αριστερή πλευρά της πλευράς Rupal στη ΝΔ ράχη στα 7000 μέτρα, σε ένα διάσελο ανάμεσα στη Ράχη Mazeno και στην ΝΔ ράχη. Στη συνέχεια, στα 7400 μέτρα, η διαδρομή αλλάζει στην πλευρά Diamir.
Να σημειωθεί ότι για τον 46χρονο Γερμανό ορειβάτη, αυτή ήταν η 5η προσπάθειά του να ανέβει στην κορυφή του Nanga Parbat, δύο από τις οποίες μάλιστα ήταν χειμερινές (πρώτη φορά επιχείρησε το χειμώνα του 2014)! Επίσης, οι τρεις τους είχαν επιχειρήσει ακριβώς το ίδιο σχέδιο και πέρυσι (2024) αλλά δεν τα κατάφεραν. Το 2019 οι δύο Γάλλοι έφτασαν στην επιτυχία αλλά χωρίς ολοκλήρωση για την Duperier, η οποία έφτασε 300 μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή, περιμένοντας τον Langenstein να φτάσει στην κορυφή και να επιστρέψει για να την συναντήσει.
Η τριμελής ομάδα των ορειβατών επέλεξε τη σωστή στρατηγική: εγκλιματίστηκαν στο Νεπάλ αργά τον Μάιο και στη συνέχεια ανέβηκαν μια εξάρα εύκολη κορυφή (Imja Tse 6189m) και μια εφτάρα, δυσκολότερη, το Baruntse (7162m) στην περιοχή του Khumbu, όχι μακριά από το Everest. Μετά πέταξαν στο Πακιστάν και πήγαν κατευθείαν στο Nanga Parbat. Με το βουνό σε στεγνές συνθήκες και με θερμοκρασίες σε άνοδο, προετοιμάστηκαν για μια γρήγορη ανάβαση στην κορυφή. Οι τρεις τους ξεκίνησαν από το Base Camp στις 21 Ιουνίου και κάλυπταν μία κατασκήνωση καθημερινά μέχρι την ημέρα κορυφής, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ο Goettler και οι σύντροφοί του διάλεξαν τη Διαδρομή Schell, προκειμένου να αποφύγουν την κατά μέτωπο ανάβαση της Πευράς Rupal, τραβερσάροντας αυτήν την πλευρά του βουνού και κερδίζοντας μια ράχη. Από εκεί και από το Camp 3, η διαδρομή τους στρέφεται στην Πλευρά Diamir, στα 7400 μέτρα.
Ο David Goettler είναι συχνός επισκέπτης των Ιμαλαΐων. Ξεκίνησε το 2003 και από τότε επιστρέφει τουλάχιστον μια φορά το χρόνο στο Νεπάλ για ορειβασία. Έχει σκαρφαλώσει με μεγάλες μορφές της ορειβασίας του 21ου αιώνα, όπως η Gerlinde Kaltenbrunner, ο Ralf Dujmovits και ο Simone Moro. To 2022 ανέβηκε στο Everest χωρίς οξυγόνο και χωρίς υποστήριξη οδηγών Σέρπα. Σε συνέντευξή του στο Explorersweb είπε χαρακτηριστικά ότι «…η εμπορική πλευρά των κορυφών των 8000 μέτρων έχει εκραγεί την τελευταία δεκαετία αλλά αυτό είναι μια εξέλιξη που είδαμε στις Άλπεις πολλά χρόνια πριν και τώρα την βλέπουμε και στα Ιμαλάια…»
Στην ίδια συνέντευξη, σχετικά με τη χρήση οξυγόνου στην ορειβασία, ανέφερε «…το πρόβλημα είναι ότι εμείς όλοι -είτε συστηματικοί είτε ευκαιριακοί ορειβάτες- ακόμα συγχέουμε την ιδέα του αλπινισμού με αυτήν των εμπορικών αναβάσεων. Δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που ανεβαίνουν στο Everest σε πέντε μέρες, αξιοποιώντας κάθε δυνατή βοήθεια που μπορούν να έχουν, τα κίνητρά τους όμως να ανέβουν αυτό το συγκεκριμένο βουνό είναι εντελώς διαφορετικά από τα δικά μου. Το τι εκφράζουν τα κίνητρα αυτών των ομάδων δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν εξέλιξη στον αλπινισμό, παρά μόνο σαν μια εξέλιξη σε μια τουριστική (sic) δραστηριότητα που συμβαίνει στα βουνά. Έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται εκεί, για όσο σέβονται το περιβάλλον, τις τοπικές κοινωνίες και τα κριτήρια ασφάλειας. Ο κόσμος ανεβαίνει επίσης στο Mont Blanc στις Άλπεις, με τη βοήθεια των τελεφερίκ, τα οποία εκφράζουν περισσότερο από τα ελικόπτερα το πνεύμα της εισβολής. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να μάθουμε περισσότερα, παίρνοντας υπόψη τα λάθη που κάναμε στα μέρη μας πριν έρθουμε εδώ στα Ιμαλάια…»
Και έκλεισε τη συνέντευξη στο Explorersweb με μια άποψη σχετικά με τη χρήση υποβοηθητικών αερίων, όπως το Ξένον, που πρόσφατα ήρθε στην επιφάνεια της δημοσιότητας «…για μένα το Ξένον δεν θα μπορούσε να αποτελεί επιλογή, γιατί το θεωρώ σαν εξωτερική υποστήριξη, όπως ακριβώς και το οξυγόνο, και δεν χρησιμοποιώ οξυγόνο στην ορειβασία. Ωστόσο δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά στο να χρησιμοποιείς ξένον ή οξυγόνο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι εξοργίζονται με τη χρήση ξένου αλλά να θεωρούν ως απόλυτα φυσιολογική τη χρήση οξυγόνου…».
Ο Goettler πέρα από την 5η και πετυχημένη ανάβασή του στο Nanga Parbat, έχει πατήσει το πόδι του σε ακόμα έξι οχτάρες: Gasherbrum II (2006), Broad Peak (2007), Dhaulagiri (2008), Lhotse (2009), Makalu (2013) και Everest (2022).
Σε ερωτήσεις του abenteuer-berg σχετικά με την πετυχημένη ανάβαση στο Nanga Parbat, o Goettler έδωσε ενδιαφέρουσες απαντήσεις, όπως για τις ιδανικές συνθήκες και την γρήγορη ροή της ανάβασής τους: «…δεν ήταν και τόσο γρήγορη η ανάβαση. Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν δεν μπορώ να πιστέψω πόσο αργά κινούμαστε, δεν είναι και τόσο ψηλά, είναι μια από τις χαμηλές οχτάρες. Αλλά βλέπεις τι σημαίνει αυτό: μακριά από την νορμάλ διαδρομή, μακριά από φιξαρισμένα σχοινιά. Αυτό κάνει μια τεράστια διαφορά…»
Επίσης, ο Goettler είπε πως αυτή η ανάβαση ήταν για να γραφτεί στο δικό του βιβλίο ιστορίας, γιατί «…ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ανεβαίνει αυτήν τη διαδρομή στα τελευταία 12 χρόνια και με αυτό το αλπικό στιλ. Δεν είχαμε φιξαρισμένα σχοινιά, μόνο ένα 50μετρο σχοινί πάνω μας. Κι επιπλέον, ο τρόπος που κατεβήκαμε από την κορυφή, η Tiphaine και ο Boris με σκι και εγώ με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Σίγουρα είναι μια καταγραφή για το προσωπικό μου βιβλίο, θα έλεγα μάλιστα πως είναι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός στην ορειβατική μου καριέρα μέχρι σήμερα…».
Ο Goettler πέταξε με αλεξίπτωτο λίγο πιο κάτω από την κορυφή, στα 7700μ, από ένα σημείο με χιονισμένη πλαγιά, ώστε η απογείωση να του προσφέρει ασφάλεια. Χρειάστηκε μισή ώρα για να προσγειωθεί στην κατασκήνωση βάσης τους, στα 3600 μέτρα. Όπως περιέγραψε χαρακτηριστικά τη σκηνή της προσγείωσης, είδε από ψηλά τον μάγειρα της αποστολής να κουβαλά νερό εκείνη τη στιγμή και τον φώναξε. Εκείνος πέταξε κάτω τον κουβά και άρχισε να τρέχει προς το μέρος που προσγειωνόταν, λίγο παραδίπλα. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι λίγη ώρα νωρίτερα ήμουν στην κορυφή του βουνού!
Οι υπόλοιποι δύο της ομάδας, τα κατάφεραν εξαιρετικά στο να κατέβουν με τα σκι από την κορυφή. Χρειάστηκε να κάνουν σε ένα σημείο ραπέλ (κατάβαση με σχοινί) αλλά δεν είχαν κανένα άλλο πρόβλημα και τους πήρε τρεις μέρες να φτάσουν στην βάση. Σίγουρα ήταν μια επική κατάβαση, κάνοντας χρήση των σκι αντί της κλασικής ορειβασίας, είχαν όμως πάνω τους όλον τον αναγκαίο εξοπλισμό για να περάσουν δύο ακόμα νύχτες στο βουνό.
